the ultimates
#5 (marvel)
Midden op Manhattan neemt het team het op tegen een losgeslagen
Hulk. Dankzij goed teamwork en hulp uit een onverwachte hoek
maken ze zowaar een kans. De vrij rustige opbouw werpt hier
vruchten af, want nu het tempo omhoog gaat, is de impact groter
en leest het geheel als een actiefilm. Een intelligent script
zorgt ervoor dat sprake is van meer dan een hersenloos gevecht.
Van de interactie tussen de hoofdpersonages tot de wat grimmige
ondertoon, alles klikt. Daarbij is het meesterlijke tekenwerk
ook weer perfect toegesneden op het verhaal, met herkenbare
locaties, grote panorama's en een vloeiende tekenstijl. Beste
deel tot nu toe, makkelijk vijf sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
100% #2
(dc)
De miniserie over het New York van de toekomst combineert
op hoge snelheid een aantal subplots die de nachtclub Catshack
gemeen hebben. Het duo John en Daisy ruziet over een gevonden
dagboek, terwijl Kim meegaat naar een neef van Strel. Meer
nog dan vorige keer spelen de futuristische details van het
nachtleven een belangrijke rol, zodat een zeer levendige achtergrond
voor de plot wordt neergezet. Misschien is dat de reden dat
de scènewisselingen nergens verwarrend zijn en alles
logisch in elkaar steekt. De aparte sfeer uit de dialogen
wordt versterkt door het tekenwerk vol grijstinten. Met name
de gelaatsuitdrukkingen zijn effectief. Een score van vier
sterren is terecht. tekst
& tekeningen paul pope
batgirl
#30 (dc)
Dixon keert terug als gastschrijver, wat een excuus lijkt
voor een optreden van Connor Hawke, die een geheimzinnige
moordenaar op het spoor is. Naast de matige interactie biedt
het verhaal weinig. De historische achtergrond kan evenmin
boeien, waardoor alles plichtmatig aanvoelt. Jammer dat de
vaste tekenaar te weinig tijd had, want de afwerking is erg
slecht. Veel te strakke, krasserige lijnen veranderen pagina
na pagina in een grote bende en zelfs de composities missen
aan dynamiek. Waar de serie vorig jaar veelbelovend was, hebben
crossovers, gasttekenaars en gastschrijvers dat enthousiasme
stevig verminderd. Hopelijk duurt het niet te lang, want dit
verdient één ster. tekst
chuck dixon tekeningen damion scott & klaus
janson
strangers
in paradise #51 (abstract)
In het bekende lage tempo passeren de verschillende verhaalstrengen
de revue. Na een prima geschreven begin volgen vier pagina's
proza, hetgeen ook nu weer matig is geschreven en verzandt
in overbodige beschrijvingen. Feit is, dat de laatste maanden
weinig gebeurt. Dat is deels de bedoeling, maar een betere
balans tussen tempo, sfeer en diepte zou zeker welkom zijn.
Het tekenwerk scoort als altijd een voldoende, al moet nu
gezegd, dat de gebeurtenissen en de locaties weinig ruimte
voor veel visuele hoogstandjes bieden. Kortom, het wordt nu
tijd dat de impasse wordt doorbroken, want het duurt allemaal
net te lang. Een score van drie sterren is krap aan haalbaar. tekst
& tekeningen terry moore
bone #48
(cartoon)
Op slimme wijze komen allerlei ogenschijnlijk losse elementen
bijeen. In Atheia vergadert Gran'ma Ben over de te volgen
koers nu de Rat Creatures nabij zijn en zodra over het goud
van Tarsil wordt gesproken, blijkt de waarde van het subplot
over de op rijkdom beluste Phoney Bone. Tevens is het aardig
dat op bepaalde punten al helder is dat naar het eind van
de serie wordt toegewerkt. Dat in feite wederom weinig gebeurt,
is deze keer vanwege de pluspunten minder bezwaarlijk. De
tekeningen zijn in orde. De cartooneske stijl, de klare lijnen
en de eenvoudige composities blijven effectief, met de Bones
als het vrolijke middelpunt. Twee sterren is te weinig, daarom
drie sterren. tekst
& tekeningen jeff smith