spider-man
/ black cat #2 (marvel)
Spider-Man en Black Cat zijn bezig met een zaak die hen op
het spoor brengt van mister Brownstone. Zodra ze hebben bijgepraat,
redden ze de populaire mediafiguur Garrison Klum van de dodelijke
Scorpia. Net als in het eerste deel dwarrelt de plot onbekommerd
van begin naar eind, met als het grote verschil dat de interactie
tussen de beide hoofdrolspelers hier wel goed uit de verf
komt. Frisse dialogen en een goed tempo maken het tot een
lekker leesbaar geheel, terwijl ook de tekeningen een stuk
minder cartoonesk overkomen. De vloeiend ronde stijl is onveranderd,
maar de inkleuring is subtieler en dat heeft effect. Vier
sterren is te veel, vandaar dat ik drie sterren geef. tekst
kevin smith tekeningen terry dodson
ultimate
x-men #21 (marvel)
Aan het begin van een nieuwe verhaallijn besluit de moeder
van Kitty Pryde dat ze haar mutante dochter naar professor
Xaviers school moet sturen. Niet alleen is dit een vrij slimme
manier om alle essentiële punten van de comic en de vele
hoofdpersonages nogmaals te onderstrepen, het leidt ook onverwacht
tot een intrigerend nieuw subplot dat waarschijnlijk de komende
paar delen het hoofdverhaal wordt. Tussen de regels door blijkt
dat weer wat tijd is verstreken: Millar doet dit vaker en
zorgt zo voor subtiele uitdieping van de karakters. Het tekenwerk
is met name in de eerste helft dynamisch en speels, met de
intense laatste pagina's als mooie afsluiter. Zonder twijfel
vier sterren. tekst
mark millar tekeningen adam kubert
daredevil
#36 (marvel)
Tijdens een persconferentie weerlegt advocaat Matt Murdock
de geruchten dat hij Daredevil is. Toch heeft het invloed
op hem, want zelfs Black Widow krijgt hem niet mee voor een
patrouille. In feite volgt hij het advies van Foggy op en
laat hij zijn kostuum voor wat het is. Hoewel de persconferentie
geen verrassing is, zijn de gevolgen boeiend. De rest van
het nummer bestaat uit drie gesprekken die in een prima tempo
geschreven zijn. Het slot is bovendien daadwerkelijk verrassend.
Op het gebied van de tekeningen weinig klachten, of het moet
zijn dat de gezichten ietwat grover worden getekend. Gelukkig
is de duistere sfeer onveranderd en is dit nummer goed voor
vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
bigg time
(dc)
In een graphic novel van honderd achtentwintig pagina's wordt
het verhaal verteld over Lester Bigg, een zwerver die op een
dag zijn beschermengel Stavros kan zien. Lester dwingt hem
tot een deal. Hij wil namelijk beroemd worden. De cynische
kijk op het leven van beroemdheden en het volgen van de trends
levert een licht fragmentarisch en beetje vergezocht doch
ronduit vermakelijk werkje vol harde humor en diepgang op.
Alle personages, inclusief de domste, arrogantste en vervelendste,
komen echt tot leven, mede dankzij het heldere, gestileerde
tekenwerk dat het midden houdt tussen realistisch en cartoonesk.
Vanwege het pure vermaak en het vakmanschap drie sterren. tekst
& tekeningen ty templeton
automatic
kafka #2 (dc)
Middels een scherp geschreven verhoor wordt meer duidelijk
over de groep superhelden genaamd Strangers. Tevens wordt
de rol van Automatic Kafka duidelijker, al moet gezegd dat
het verhaal weer minder goed verteerbaar wordt zodra het over
hem zelf gaat. Drugs en slechte trips voeren daar namelijk
wederom de boventoon. Het kan een bewuste keuze zijn, maar
de serie wordt hierdoor ondoorzichtig op een gekunstelde manier.
Aan de andere kant past het artistieke tekenwerk bij de schrijfstijl,
compleet met grauwe kleuren, experimentele composities en
gedurfde lay-outs. Kortom, beter dan de vorige maand, niet
genoeg voor een score hoger dan twee sterren. tekst
joe casey tekeningen ashley wood
y: the last
man #2 (dc)
Twee maanden nadat overal ter wereld de mannelijke wezens
zijn gestorven, zwerft Yorick Brown door Washington. Hij heeft
de ramp overleefd en is op zoek naar zijn moeder. In feite
bestaat de plot uit twee dialogen. Desondanks wordt op intelligente
manier informatie verschaft over de situatie na de ramp, terwijl
op hetzelfde moment aandacht wordt besteed aan de personages.
Dat de vertelstijl coherenter is dan eerst draagt bij aan
een grotere betrokkenheid van de lezer, hetgeen ook kan geldt
voor de tekeningen. De toegankelijke stijl is effectief, zonder
veel overbodige details en met een oog voor herkenbare gezichten.
Al met al is een score van vier sterren nipt haalbaar. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
birds of
prey #46 (dc)
Voorlopig het laatste deel van schrijver Chuck Dixon en dat
is meteen het enige goede nieuws. Het laatste hoofdstuk van
de jacht op een zeer geheim geneesmiddel wordt op volstrekt
voorspelbare wijze uitgewerkt, waarbij voor Dinah Lance niet
meer dan een kleine bijrol is weggelegd. Het overschot aan
gastrollen eindigt in een chaotische puinzooi waarin niets
van de oude charme herkenbaar is. Dan mag het tekenwerk aardig
zijn, met deze keer effectieve poses en sfeervol ingekleurde
composities; de comic is en blijft zinloos. Wat dat betreft,
wordt het hoog tijd dat Terry Moore volgende maand aan zijn
driedelige verhaal begint. Eén ster is misschien zelfs
te veel, maar vooruit. tekst
chuck dixon tekeningen dave ross
strangers
in paradise #52 (abstract)
Katchoo en Francine beleven apart van elkaar een sterk symbolisch
avontuur in een vreemde dagdroom. Francine gaat op bezoek
bij een psychiater die de Francine van negen jaar oud blijkt
en Katchoo beklimt een bergtop waar haar een nare verrassing
wacht. Al zijn beide strengen heel anders van sfeer, ze worden
met een speels gemak gecombineerd. Waar Katchoo's avontuur
bruut en wreed is, geeft Francine's droom een door vlotte
dialogen gedreven blik op wat haar beweegt. Helaas doet het
niets aan het probleem dat al een tijdje speelt, namelijk
dat te weinig gebeurt. Met de tekeningen is niets mis. Knap,
doeltreffend en vooral de jonge Francine is in de roos. Kortom,
drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore