alias #14
(marvel)
In het laatste deel van de huidige verhaallijn vindt Jessica
Jones de vermiste Rebecca Cross. Ze neemt haar mee terug naar
het dorpje Lago, alwaar ze ontdekt dat Rebecca niet voor niets
van huis is weggelopen. In beginsel is alles in overeenstemming
met hoe de plot en de personages zijn opgebouwd. Desondanks
voelt deze afronding aan als een anticlimax, waar bovendien
een moralistische boodschap aan wordt gekoppeld. Deze pretenties
sijpelen door in de dialogen, die minder scherp zijn. Het
tekenwerk is van het gebruikelijke niveau, met als kanttekening
dat de scène in de auto uit heel veel identieke plaatjes
bestaat. Vanwege het tegenvallende eind slechts twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael
gaydos
ultimate
spider-man #26 (marvel)
Hoe spannend de climax van het vorige nummer ook was, de uitkomst
was honderd procent voorspelbaar. Jammer dat de effectiviteit
van de cliffhangers hierdoor wordt ondermijnd. Het vervolg
van het gevecht tussen Spider-Man en de Green Goblin biedt
weliswaar wel wat vuurwerk, maar blijft standaard. Gegeven
het grote gevecht en het hoge tempo, is weinig ruimte over
voor goede dialogen of boeiende diepgang, zodat alles nogal
leeg aanvoelt. De tekeningen zijn gelukkig in orde. Ondanks
de eenvoudige stijl wordt de actie helder in beeld gebracht
en heeft Spider-Man een consistente, herkenbare lichaamstaal.
Voor drie sterren gebeurt te weinig, vandaar twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
fantastic
four #60 (marvel)
Een goedkoop introductienummer, het eerste van de nieuwe makers,
waarin het team op verzoek van Reed Richards wordt gevolgd
door iemand van een bedrijf dat het imago van de Fantastic
Four weer moet oppoetsen. Nee, niets nieuws, want dit concept
wordt de laatste tijd door meerdere series gebruikt. Daarbij
komen de verwijzingen naar populaire cultuur ietwat geforceerd
over. Aan de andere kant moet dit nummer zeer toegankelijk
zijn, vandaar dat de personages bewust bijna eendimensionaal
worden neergezet. Het vrij open tekenwerk draagt daar een
steentje aan bij. Veel close-ups, vloeiende lijnen en redelijk
simpele lay-outs; erg herkenbaar. Geen drie, wel twee sterren. tekst
mark waid tekeningen mike wieringo
new x-men
#131 (marvel)
Na een begrafenis helpen studenten van het Xavier Institute
puinruimen op het grote Shi'ar ruimteschip. Intussen houden
Emma Frost en Scott Summers een telepathische praatsessie
over Scotts diepste emoties. Waar het subplot over de groep
nieuwe studenten weinig meer is dan achtergrondruis, houdt
het hoofdverhaal de aandacht vast. Zo is de interactie tussen
Scott en Emma prima, met aardige dialogen en een aparte sfeer.
Een beetje geforceerd is het wel, want bepaalde elementen
liggen er wel heel dik bovenop. Het tekenwerk heeft weinig
impact. Daarvoor is de stijl van de gasttekenaar te krasserig
en komen de personages ietwat koel over. Nipt voldoende voor
drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen john paul leon
doom patrol
#12 (dc)
Geheel onverwacht worden losse draden uit voorgaande delen
aan elkaar geknoopt. Helaas gebeurt dit in de vorm van een
monoloog, hetgeen een zwaktebod is. De duivelse Raum wil de
leden van Doom Patrol zelfmoord laten plegen. Wat wederzijds
dubbelspel later kan het team hem verslaan. Op zich is het
weinig vernieuwend, ware het niet dat Raum vóór
zijn nederlaag een onthulling voor teamleider Cliff Steele
in petto heeft. Deze meerwaarde compenseert het gebrek aan
diepgang, al is aandacht voor de individuele personages op
korte termijn wel noodzaak. Het tekenwerk is gestileerd en
stijlvast als altijd. Vooral de lege composities zijn zeer
sterk. Drie sterren. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
100 bullets
#38 (dc)
Een losstaand nummer over Cole Burns, die terugkeert naar
New York. Zijn vriendin Sasha kan echter niet accepteren dat
hij haar vorig jaar in de steek heeft gelaten. De frustraties
die dit voor Cole oplevert, kan hij afreageren wanneer hij
in een bar een duo overvallers betrapt. Zo vol met informatie
als het vorige nummer zat, zo leeg is dit hoofdstuk. Natuurlijk
komt het erop neer dat na Dizzy ook Cole zijn 'vorige' leven
moet laten rusten, maar hier draait het te veel om de wel
uitstekend geschreven scènes over de overvallers. Wederom
zijn de tekeningen ijzersterk. Van de soepele lijnen tot sfeervolle
schaduwen, het sluit perfect aan op het verhaal. Al met al
drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
liberty
meadows #27 (image)
In het eerste nummer van Image gaan de dieren Ralph en Leslie
met Brandy naar een stripbeurs. Praktisch alle clichés
over comicfans komen aan bod, inclusief kwijlende pubers en
dwazen in kostuum. Ralph en Leslie blijven aan bod, want daarna
wil Ralph een vliegrecord verbeteren, hetgeen cartoonesk sadisme
oplevert. De twee verhaaltjes zijn vrij gestroomlijnd, zodat
de humor kalm kan worden opgebouwd. Daarnaast blijft ook ruimte
voor de 'lach of ik schiet' humor, die het vooral met Leslie
erg leuk doet. De tekenstijl van Cho verandert geleidelijk
en wordt steeds strakker. Dat past bij het concept van de
comic, dus dat komt goed. Een score van vier sterren is op
zijn plaats. tekst
& tekeningen frank cho
hellboy:
the third wish #2 (dark horse)
De duistere Bog Roosh heeft Hellboy gevangengenomen. Ze gelooft
heilig in de vele profetieën die over Hellboys dood zijn
uitgesproken en wil hem uit voorzorg compleet vernietigen.
Hellboy krijgt op tijd hulp van enkele andere wezens uit de
oceaan en hoewel dat kort door de bocht klinkt, is het eind
heerlijk symbolisch. Het spaarzame gebruik van tekst is in
vergelijking met Mignola's oude werk zowel opvallend als een
welkome afwisseling, terwijl de aanwezige dialogen een aantrekkelijk
ritme hebben. Over de tekeningen geen klachten, want dat ziet
er dreigend, duister en uitermate gestileerd uit, met erg
knap gebruik van simpele kleuren. Zonder twijfel vier sterren. tekst
& tekeningen mike mignola