the league
of extraordinary gentlemen #3 (dc)
De leden van de League moeten hulpeloos toekijken hoe een
buitenaards intellect de frontale aanval opent. Eenmaal terug
in London krijgen ze hun nieuwe orders. Dat gaat echter niet
volgens plan, want onder hen bevindt zich een verrader. Het
tempo blijft redelijk laag, maar de plot kan van begin tot
eind boeien. Bovendien geeft dit tempo de buitenaardse invasie
veel meer impact, daarbij geholpen door scherp geschreven
dialogen en interessante personages. Op enkele overbodige
tekstkaders na, is alles technisch perfect. Ook het tekenwerk
draagt een steentje bij. Van de vele pratende hoofden tot
de imposante panorama's; oog voor detail zorgt voor resultaat.
Vier sterren. tekst
alan moore tekeningen kevin o'neill
transmetropolitan
#60 (dc)
Het laatste nummer is als verwacht niet meer dan een kalme
epiloog. Royce brengt een bezoek aan Spider Jerusalem, die
is teruggekeerd naar zijn huis in de bergen. Slimme dialogen,
enkele leuke details (zo is de assistente Yelana veranderd
in een soort tweede Spider) en een verrassend doch passend
einde aan een fascinerende serie. De tekeningen zijn wederom
erg goed, al lijkt het of voor deze finale net een beetje
extra is gegeven. Met name begin en eind bevatten indrukwekkende
composities. Aan de ene kant is het jammer dat het is afgelopen,
aan de andere kant prima dat DC dit soort series een 'natuurlijk'
einde gunt. Dit deel is niet voldoende voor vijf, wel voor
vier sterren. tekst
warren ellis tekeningen darick robertson
hellblazer
#176 (dc)
Via cryptisch gepraat en vreemde wendingen komt het verhaal
over een zaak met een occult luchtje nogal gehaast tot een
eind. Het script mag kloppend zijn, de uitwerking mist finesse,
waarbij geen van de hoofdpersonages echt fris uit de verf
komt. Dat laatste is deels de schuld van de tekeningen. Een
gebrek aan afwisseling, met name in de gezichten, zorgt er
in combinatie met een eentonige inkleuring voor dat sommige
pagina's ronduit vervelend zijn. Voor trouwe fans is John
Constantine's terugkeer naar Engeland een zegen, mijn aandacht
kan deze nieuwe schrijver niet langer vasthouden. Met andere
woorden, dit is voorlopig mijn laatste nummer en ik geef slechts
één ster. tekst
mike carey tekeningen steve dillon
the flash
#190 (dc)
De Pied Piper is op de vlucht voor de autoriteiten. Zijn geheugen
is niet volledig, vandaar dat hij niet zeker weet of hij de
misdaad wel heeft begaan en hij wil niet terug naar de gevangenis.
Hij zoekt hulp bij Heat Wave, die hem vertelt dat hij met
Flash moet praten. Gegeven het aardige verhaal is het wel
jammer dat de structuur zo standaard is, inclusief de voorspelbare
flashbacks vol expositie. Tempo en dialogen zijn gelukkig
in orde, zelfs met Flash in een bijrol. Het werk van de gasttekenaar
is redelijk goed. Met name in het begin scheppen de scherpe
lijnen en vele details een lekkere sfeer. Een duidelijke lay-out
is echter geen overbodige luxe. Al met al kom ik uit op drie
sterren. tekst
geoff johns tekeningen justiniano
shades of
blue #9 (amp)
Samen met Marcus en K.T. gaat Heidi op bezoek bij Ilsa's moeder.
Daar ontdekken ze dat Ilsa's vader is overleden en dat ze
wordt geplaagd door visioenen van een veeleisende schaatscoach.
Dat het tot een confrontatie komt, is geen verrassing; wel
dat Ilsa uiteindelijk door mysterieuze mannen wordt meegenomen.
Dit laatste deel van de verhaallijn steekt opvallend in elkaar.
In feite een ideale mix van 'slice of life' en het superheldengenre,
waarbij de interactie tussen de personages zeer fris is. Het
tekenwerk sluit knap aan bij het verhaal, met een enigszins
cartooneske, erg effectieve stijl waarbij vereenvoudiging
leidt tot strakke composities. Kortom, drie sterren. tekst
james harris & rachel nacion tekeningen cal
slayton
scion #28
(crossgen)
Kort, de broer van Bron, laat zich tot koning van de Ravens
kronen. Tegen deze achtergrond wordt nader ingegaan op de
strubbelingen op Tournament Isle, het eiland dat Ashleigh
en Ethan voor de slavenrassen hebben opgeëist. Deze scènes
zijn doorspekt met wat tekstkaders die zo storend zijn, dat
hun relevantie pas duidelijk wordt wanneer de nogal plotselinge
wending in de plot zich aandient. Als altijd betekent dit
dat de status-quo van de serie weer op de kop wordt gezet,
wat gedurfd is. Ook wat structuur en dialogen betreft, leest
het nummer lekker weg. Over de gasttekenaar weinig klachten.
Het ontbreekt aan detail, maar de kern is goed. Voldoende
voor drie sterren. tekst
ron marz tekeningen jim fern