spider-man
/ black cat #3 (marvel)
De mysterieuze Garrison Klum rekent na de aanslag op zijn
leven af met enkele van zijn tegenstanders. Spider-Man en
Black Cat komen hem op het spoor, waarna de twee ruzie krijgen
over de te volgen aanpak. Wanneer de Black Cat in haar eentje
de confrontatie aangaat, staat ze echter voor een verrassing.
Waar het begin redelijk doorsnee is, wellicht met uitzondering
de lekker frisse dialogen, neemt het verhaal halverwege een
duistere wending. Het einde is zelfs schokkend. Het tekenwerk
is in orde, al mag de lay-out op bepaalde pagina's iets overzichtelijker.
Met de vloeiende, ronde stijl is verder niets mis, zeker niet
wat betreft de gelaatsuitdrukkingen. Krap vier sterren. tekst
kevin smith tekeningen terry dodson
ultimate
x-men #23 (marvel)
Een gasttekenaar halverwege een verhaallijn is nooit verstandig.
Helaas is de tekenstijl deze keer bovendien ook zo anders,
dat het de toon van de comic verandert. De plot zelf is vermakelijk,
aangezien het doorgaat op de boeiende subplots uit voorgaande
delen. Sterker nog, het is verbazingwekkend hoeveel subplots
worden belicht. De online flirt van Beast is naïef doch
erg leuk en de wisselwerking tussen Jean Grey en Scott Summers
zit ook aardig in elkaar. Desondanks komt veel niet over,
omdat het tekenwerk te abstract is. Van de mangastijl tot
de overdreven personages, van de fletse kleuren tot stilistische
lijnen, alles is te afstandelijk. Daarom geef ik twee sterren. tekst
mark millar tekeningen kaare andrews
ultimate
spider-man #29 (marvel)
Reporter Ben Urich ziet hoe Spider-Man een bank overvalt.
Hoewel hij vermoedt dat het niet de echte webslingeraar is,
trekt zijn uitgever Jonah Jameson zich er niets van aan: hij
heeft zijn voorpagina al klaar. Peter denkt dat hij het probleem
in de kiem kan smoren, maar zijn confrontatie met de politie
gaat anders dan verwacht. Zo clichématig het concept
is, zo slim is de uitwerking. Het geeft ruimte voor diepgang,
met name in de scènes met Mary Jane en Gwen. De cliffhanger
wordt waarschijnlijk een anticlimax, zoals we gewend zijn
van Bendis. Als altijd zijn de tekeningen aantrekkelijk. Vooral
de verschillen tussen de Spider-Men zijn meesterlijk. Al met
al drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#38 (marvel)
De White Tiger wordt ten onrechte verdacht van moord op een
politieagent. Dankzij zijn superkrachten weet Matt Murdock
dat hij onschuldig is. Voor Matt is de timing van de zaak
echter verre van ideaal. In feite is hier sprake van een tussenverhaal.
De bijna krampachtige manier waarop het in de reguliere continuïteit
wordt geweven, kan dat niet verbloemen. Daarbij is de plot
niet origineel en mogen vraagtekens worden gezet bij de rol
van de bijpersonages. Natuurlijk zijn de dialogen van prima
niveau. Het werk van de gasttekenaar stelt ietwat teleur.
De stijl past bij de serie, het uiteindelijke (inconsistente)
resultaat een stuk minder. Een score van twee sterren is op
zijn plaats. tekst
brian michael bendis tekeningen manuel gutierrez
new x-men
#133 (marvel)
Terwijl Wolverine ergens in Afghanistan tegen Fantomex aanloopt,
brengen Jean Grey en professor Xavier een bezoek aan India.
Via een erg overbodig tussenstation, waarbij de altijd irritante
Feral opduikt, komen ze aldaar een nieuwe mutant tegen. Een
ander minpunt schuilt in de nadruk die momenteel wordt gelegd
op de wat meer politieke aspecten, waardoor de serie minder
een suberheldencomic wordt. Het subplot over Phoenix is interessanter,
zelfs ondanks het feit dat het toch redelijk voorspelbaar
is. Ook de tekeningen zijn wisselvallig. Prachtige gezichten,
veel sfeer, maar overtrokken composities en soms net even
te houterige personages, vandaar slechts twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen ethan van sciver
automatic
kafka #4 (dc)
In wat een vulverhaal lijkt, wordt uitgebreid aandacht besteed
aan Charles Brown, een man die heeft meegedaan aan de televisiequiz
van Automatic Kafka en daar de finale niet heeft gehaald.
De vertelling is zo gefragmenteerd, dat het nauwelijks leesbaar
is. De personages houden de aandacht niet vast, de humor is
zo goed als niet aanwezig en een verband met de rest van de
serie bestaat niet. De ondoorgrondelijke dialogen worden niet
geholpen door het tekenwerk. Enerzijds zijn de vele personages
niet herkenbaar, anderzijds is de tekenstijl deze keer minder
gedetailleerd dan gebruikelijk. Wat mij betreft de moeite
van het volgen niet langer waard, kortom, één
ster. tekst
joe casey tekeningen ashley wood
the filth
#5 (dc)
Anders Klimakks is een pornoster die op een dag door de politie
is aangehouden. Deze vreemde zaak trekt de aandacht van de
Hand, waarna agent Jones de verdachte ondervraagt, hetgeen
leidt tot een zoektocht naar Tex Porneau, een beruchte, ranzige
filmmaker. Het gehalte bizarre ideeën bereikt hier een
hoogtepunt en het is mede dankzij het vieze, realistische
tekenwerk dat het zo goed tot uitdrukking komt. De simpele
stijl vol heldere lijnen sluit aan op een verhaal dat tussen
alle gekke vondsten zowaar wat maatschappijkritiek stopt.
Spijtig dat deze miniserie een verzameling losse verhalen
wordt, maar het is intelligent vermaak. Zonder meer vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
halo and
sprocket #3 (slave labor)
Drie vrij korte verhalen deze keer, waarvan de eerste en de
derde lekker luchtig, komisch en een beetje oppervlakkig zijn.
In het tweede verhaal zit iets meer diepgang, zonder dat het
contrast tussen de engel Halo en de robot Sprocket wordt opgeofferd.
Als altijd is Katie de verbindende factor, die door haar huisgenoten
op de gekke trekjes van de mensheid wordt gewezen. De eenvoudige,
trefzekere tekenstijl draagt bij aan het grappige vermaak.
Door simpele lijnen en grijstinten wordt een erg effectieve
manier van vertellen verkregen die past bij het concept van
de serie. Geen pretenties, gewoon humor met een vleugje sociaal
commentaar. Drie sterren lijkt me voldoende. tekst
& tekeningen kerry callen