ultimate
x-men #24 (marvel)
Het gefragmenteerde verhaal komt tot de kern met de introductie
van de Hellfire Club. Helaas wordt alles nogal vertroebeld
door een subplot over Cyclops en Wolverine, die een gekke
ontdekking doen in Magneto's oude hoofdkwartier. Sterker,
eigenlijk hangen alle subplots er een beetje bij en hoewel
sommige daarvan aardig zijn, is het eindresultaat iets onder
de maat. Ook de dialogen mogen minder star. Wat het tekenwerk
betreft, is helder dat de gasttekenaar het deze keer beter
doet. De cartooneske, strakke stijl is overzichtelijker, terwijl
ook de inkleuring niet zo overheersend is. Desondanks past
het niet bij de serie, vandaar dat ik uitkom op slechts twee
sterren. tekst
mark millar tekeningen kaare andrews
mek #1
(dc)
Hoofdpersonage Sarissa Leon wil na drie jaar afwezigheid weten
hoe haar voormalige vriend RJ is overleden. Meer plot is er
voorlopig niet, want veel ruimte wordt gebruikt voor het neerzetten
van de futuristische maatschappij waarin kunstmatige lichaamsverfraaiingen
de ultieme trend zijn. Dat wordt zo nadrukkelijk gedaan, dat
het nummer nauwelijks op gang komt. Personages komen niet
uit de verf, dialogen zijn te spaarzaam en het concept kan
niet boeien. De visuele uitwerking boeit, want de stilistische
tekeningen geven de stad knap weer. Zeker de hightech gadgets
zijn overtuigend, geholpen door sfeervolle kleuren. Voor drie
sterren is het niet genoeg, wel voor twee. tekst
warren ellis tekeningen steve rolston
batgirl
#34 (dc)
Batgirl wil Batman helpen bij het oplossen van een moordmysterie.
Details worden niet verstrekt en het duo rolt de bende moordenaars
verrassend gemakkelijk op. Het is begrijpelijk dat een simpel
plot wordt gebruikt bij het bereiken van een nieuwe fase in
het leven van Batgirl, maar in dit geval staat alles wel heel
erg in dienst van de laatste pagina. Als Cassandra detective
wil worden, kan dat best met meer diepgang worden gebracht.
Nu blijft namelijk niet meer over dan een simpel, te vlug
verteld verhaal dat eerder functioneel is dan vermakelijk.
Het tekenwerk is goed, al is het stilistische langzaamaan
minder. Een evolutie van de stijl of een haastklus? Al met
al twee sterren. tekst
kelley puckett tekeningen damion scott
green lantern
#156 (dc)
Nu Kyle Rayner de rol van Green Lantern tijdelijk aan John
Stewart heeft overgedragen, verandert de toon van de serie.
Spijtig dat de beoogde frisse start wordt gehinderd door een
drang naar een introductie van deze 'nieuwe' Green Lantern,
waardoor de diepgang moet komen uit de gesprekken tussen Stewart
en Alan Scott. In het subplot over Fatality wordt ook een
poging gedaan, maar dat is net te geforceerd. Bovendien is
de vraag hoe snel de veranderingen ongedaan worden gemaakt.
Winick verlaat de serie op korte termijn en de kans is groot
dat tegen die tijd alles weer bij het oude is. De tekeningen
scoren voldoende. Niet opzienbarend, wel stabiel. Twee sterren. tekst
judd winick tekeningen dale eaglesham
sojourn
#17 (crossgen)
Mijn eerste nummer in meer dan een jaar moet natuurlijk net
eentje met een gasttekenaar zijn. Dat Lopresti niet te vergelijken
is met de vaste tekenaar, betekent gelukkig niet dat zijn
werk onder de maat is. De simpele lijnen sluiten zelfs aardig
aan op de iets lichtere sfeer van het nummer. Arwyn en Gareth
hebben zich aangesloten bij het onderdrukte volk van Ankhara
en ze openen de aanval op Bohr en gouverneur Koht. Hun plannen
lopen echter niet volgens verwachting. Hoewel veel gebeurt,
is het algehele tempo aan de lage kant en bevatten de dialogen
te veel expositie. Dat het toch zeer lekker wegleest, is dus
zonder twijfel een compliment. Drie sterren is krap aan verdiend. tekst
ron marz tekeningen aaron lopresti
stray bullets
#27 (el capitán)
In een verhaal dat onverwacht gebruik maakt van flashbacks
wordt de relatie tussen Beth en Amy (beter bekend als Virginia)
onder de aandacht gebracht. Amy is onlangs weggelopen en Beth
gaat op onderzoek uit. Uiteindelijk komen via subtiele dialogen
en minder subtiele gebeurtenissen enkele subplots uit de gehele
serie bij elkaar, hetgeen aangeeft hoe belangrijk het herlezen
van oude nummers is. Als verhaal op zich is het mager; het
gaat om de speurtocht van Beth, verteld in hoog tempo. Pas
in combinatie met de brede verbanden krijgt het nummer impact.
Als altijd vormt het tekenwerk de ideale sluitpost. De simpele
stijl is perfect voor misdaadverhalen. Kortom, vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham