ultimate
spider-man #31 (marvel)
Nog altijd berooft iemand vermomd als Spider-Man allerlei
banken, Peter Parker is niet hersteld van zijn confrontatie
met de politie en precies op dat moment komt Bendis met een
onverwachte wending die de hele serie op zijn kop zet. Zowel
opbouw als uitwerking is bijzonder sterk, waarbij met name
de tekstloze pagina's uitstekend werken. Verder zijn de dialogen
als altijd van een prima, hoog niveau en bevat het tekenwerk
een goede combinatie van veel dynamische shots en rustige
pagina's vol emotie. Daarbij zijn de kleine details als de
verschillen in lichaamsbouw tussen Spider-Man en de vermomde
overvaller een teken dat er werk van is gemaakt. Gewoon vijf
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#39 (marvel)
Na het wat mindere eerste deel wordt het verhaal over een
rechtszaak tegen de White Tiger boeiender. Van begin tot eind
wordt uitsluitend gepraat; iets wat aan Bendis is toevertrouwd.
Sporadisch zijn de dialogen te wollig, maar dankzij intelligente
wendingen blijft de vaart aanwezig. Het enige minpuntje is
dat de plot irrelevant lijkt. Aan de andere kant is het bewonderenswaardig
dat weer eens nadruk wordt gelegd op Matt Murdock als advocaat
in plaats van als superheld. Wat de tekeningen betreft, wordt
duidelijk dat de realistische, rauwe stijl het hier beter
doet dan bij scènes vol gekostumeerde helden. Echt
heel overtuigend is het allemaal echter niet, vandaar drie
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen manuel gutierrez
new x-men
#134 (marvel)
Eindelijk gaat de aandacht uit naar de studenten van Xavier.
De niet zo populaire Quentin Quire ontpopt zich als een sterke
mutant en zorgt voor wrijving tussen de studenten en de leden
van de X-Men. Hoewel niet alle personages even intrigerend
zijn, levert deze aanpak een verfrissend verhaal op, dat in
ieder geval gedurfder is dan wat recente schrijvers hebben
laten zien. De teksten mogen minder scherp zijn, het eindresultaat
leest wel lekker weg. Het werk van wederom een gasttekenaar
pakt aardig uit. De hoekige stijl houdt het midden tussen
cartoonesk (ogen en gezichten) en realistisch (achtergronden),
daarbij geholpen door de inkleuring. Kortom, drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen keron grant
y: the last
man #5 (dc)
Samen met agente 355 is Yorick Brown op zoek naar dokter Mann,
een dame die mogelijk meer weet over het plotseling uitsterven
van, op Yorick en zijn aapje na, alle mannen op de planeet.
Tussen de regels door wordt informatie verschaft over hoe
en waarom, terwijl meteen hints worden gegeven met betrekking
tot waar de serie naartoe gaat. Deze slimme manier van vertellen
wordt helaas overschaduwd door een kunstgreep die de plot
een fikse omweg laat nemen. Jammer, want vooral het subplot
over de Amazones is erg goed. Het tekenwerk is meer dan adequaat,
vol eenvoudige doch krachtige lijnen en een goed gevoel voor
gezichtsuitdrukkingen. Al met al geef ik drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
the filth
#6 (dc)
De vertelling over pornoster Anders Klimakks draait uit op
een bizarre ontknoping, waarbij gekke ideeën als pornografische
oorlogsvoering de boventoon voeren. De diepgang is ver te
zoeken; het gaat voornamelijk om het zo grof mogelijk zijn.
Dat is vermakelijk, maar uiteindelijk is het volgende hoofdstuk
in het leven van Greg Feely veel interessanter, temeer omdat
in dat deel verbanden naar de rest van de miniserie worden
gelegd. Technisch klopt het script overigens natuurlijk aan
alle kanten. Ook deze keer verdienen de tekeningen lof, daar
de ranzigheid van de plot perfect wordt weergegeven in een
vies realistische stijl. Vier sterren is te veel, vandaar
drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
birds of
prey #49 (dc)
Barbara Gordon en Dinah Lance moeten voorkomen dat een meisje
met genezende krachten in verkeerde handen valt, terwijl langzaamaan
duidelijk wordt wie achter de schermen de touwtjes in handen
heeft. Het probleem met de laatste drie nummers is zeker niet
het tekenwerk. Van de vrolijke stijl tot de grote ogen, van
de cartooneske figuren tot de frisse inkleuring, alles ziet
er verzorgd uit. Nee, het probleem schuilt in enerzijds de
lachwekkend magere plot en anderzijds de breuk met de sfeer
van de serie zoals die door de vorige schrijver is neergezet.
Het vervelendste is, dat de nadruk meer dan noodzakelijk ligt
op de humor. Vanwege de tekeningen twee sterren. tekst
terry moore tekeningen amanda conner
spawn #120
(image)
Spawn bevindt zich in de hel, vecht daar tegen de Redeemer
en wil dan toch zijn plaats innemen als nieuwe leider van
de onderwereld. Het verraad komt echter uit onverwachte hoek,
waarna een nieuw hoofdstuk in de reeks kan beginnen. Mede
vanwege het tekenwerk, dat altijd chaotisch wordt als het
tempo van de plot omhoog gaat, is het gevecht in de hel vervelend.
Sterker, het is bijna irrelevant. Alleen het einde maakt het
dragelijk, want dat biedt perspectief. Voorts valt op dat
het script ditmaal erg dun is, met weinig tekst en veel bombastische
tekstkaders. Zoals gezegd, zijn de tekeningen rommelig. Ook
de op veel pagina's te groene inkleuring helpt niet. Nipt
twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen angel
medina
scion #30
(crossgen)
Het eiland van Ethan en Ashleigh wordt door een groep piraten
aangevallen. Door die ontwikkeling beseft Ethan hoe belangrijk
hij is voor de slavenrassen. Natúúrlijk ligt
het dan voor de hand dat hij samen met de niet te vertrouwen
Nadia het eiland verlaat, naarstig op zoek naar verbeterde
technologie. Logica? Bovendien houden deze zijweggetjes houdt
het hoofdverhaal op, vandaar dat de ontwikkeling niet toe
te juichen is. Daar staat tegenover dat de verhalen zelf aan
een frisse wind toe zijn; de personages raken nu in een sleur.
In dit laatste deel van de gasttekenaar biedt het visuele
vlak evenmin reden tot opwinding. Vaak te simpel, niettemin
goed voor twee sterren. tekst
ron marz tekeningen jim fern
private
beach #6 (slave labor)
Na een aantal mysterieuze boodschappen en vreemde voorvallen
besluit Trudy Honeyvan dat ze de magische eight ball eindelijk
maar eens moet openen. Dat is het startschot voor een psychedelische
scène, waarin voor het eerst wordt bevestigd dat het
verhaal om meer gaat dan de alledaagse beslommeringen van
realistische, herkenbare personages. De rest van het nummer
staat wel bol van als altijd toegankelijk geschreven vlotte
interactie en leuk commentaar op nieuwe trends. Hetzelfde
geldt voor de tekeningen, die weer strakker zijn, met stilistische
composities, zwarte vlakken en een goede sfeer. Jammer dat
dit een kwartaalserie is. Verdiend vier sterren. tekst
& tekeningen david hahn