ultimate
war #3 (marvel)
Het derde deel van de miniserie verliest aan vaart door een
combinatie van teveel aan expositie en een te nadrukkelijke
aanloop naar de climax. Waar dit in het begin meevalt, ontspoort
het in de scènes over de X-Men definitief in een zondvloed
aan verklarende dialogen. Tevens wordt duidelijk, dat de plot
wellicht aan de te dunne kant is en dat de continuïteit
met de twee reguliere Ultimate titels beduidend strakker had
gekund. Gelukkig is het eind wel lekker stevig. Het tekenwerk
scoort een voldoende, al moet worden opgemerkt dat de kleine
panels wederom niet helder zijn. De grotere composities wel,
want die zijn bijna ouderwets goed. Alles bij elkaar twee
sterren. tekst
mark millar tekeningen chris bachalo
x-statix
#7 (marvel)
Omdat Venus Dee Milo nog twijfelt over de identiteit van Bad
Guy, kan deze tegenstander van het team ontkomen. Wat daarna
volgt, is een voorspelbare samenloop van subplots die bij
elkaar komen zodra blijkt dat Bad Guy iemand anders is dan
Guy Smith. Met name het subplot over professor Charles Xavier
lijkt overbodig en bedoeld als een goedkope verwijzing naar
de X-Men. Al deze zijwegen zijn niet bevorderlijk voor de
diepgang van de plot en de karakters. Voor wat betreft de
tekeningen als gebruikelijk slechts complimenten. Hier en
daar wordt de stabiele, eenvoudige stijl zelfs gedetailleerder
en dat pakt prima uit. Niet genoeg voor drie, wel voor twee
sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
global
frequency #4 (dc)
De beweging Heaven's One Hundred wil een grote zelfmoordactie
ondernemen. Daartoe hebben ze drie complete verdiepingen met
onschuldige werknemers in een kantoorgebouw gegijzeld. Natuurlijk
grijpt de Global Frequency hardhandig in, waarbij de nadruk
ligt op een hoog tempo, veel wapengekletter en slechts een
enkele aardige plotwending. Als gevolg van de opzet blijven
personages en achtergronden aan de eendimensionale kant, leest
alles vlot weg en maakt het weinig indruk. Ook een verband
met de rest van de serie ontbreekt. Het tekenwerk is verrassend
sterk. Van de heldere composities tot de realistische stijl,
het resultaat is effectief. Desondanks niet meer dan twee
sterren. tekst
warren ellis tekeningen roy allan martinez
the
filth #8 (dc)
Ned Slade wordt door zijn collega's uit handen van de politie
gered. Hij mag meteen aan de bak, want Spartacus Hughes heeft
het reusachtige schip de Libertania overgenomen en is uit
op een bloederige oorlog. Conceptueel is het aardig, maar
de afronding van het verhaal is niet zo doorspekt met bizarre
elementen en verrassingen als verwacht. Leuk detail blijft
de manier waarop Slade tussen zijn twee persoonlijkheden zweeft.
Wordt dat de verbindende factor van de miniserie? De tekeningen
zijn deze keer niet helemaal stabiel. Gezichten veranderen,
lichamen zijn vreemd en de composities zijn te tam, vooral
in de laatste helft. Al met al geef ik twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
savage
dragon #104 (image)
Na de heel snel bij elkaar georganiseerde bruiloft van Dragon
en Jennifer is het tijd voor een experiment: bijna tien pagina's
bevatten telkens vier stroken van drie tot vier panels, die
als krantenstrips zijn bedoeld. Hoort dat thuis in deze serie?
Nee. Werkt het? Opvallend genoeg wel, want de korte gags (met
een hoog Calvin & Hobbes-gehalte) veranderen Angel in
een leuk personage. Toch is het geen experiment dat voor veel
herhaling vatbaar lijkt. Het tekenwerk is, zelfs in de kleine
panels, erg dynamisch. De strakke lijnen zijn hier iets losser
en versimpeld, waardoor de slapstick humor beter uitkomt.
Lang verhaal kort, het experiment verdient zonder meer drie
sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
stray
bullets #29 (el capitán)
De politie heeft een dagboek van Virginia Applejack gevonden.
Ze weten dat alleen Beth hen naar de vermiste Virginia kan
leiden, waarop het onderzoek in een sneltreinvaart de climax
nadert. Het is verfrissend dat punten uit eerdere nummers
helder bij elkaar worden gebracht. Dat voor het eerst in zeer
lange tijd sprake is van een doorbraak en het script niet
beperkt blijft tot subtiele insinuaties, is eveneens een goede
zet. Verder zijn vertelstijl en dialogen als altijd van een
hoog niveau, zeker op het punt van de dagboekfragmenten. De
tekeningen zijn statisch: veel herhaling en weinig wisseling
van perspectief. Wel is de stijl zelf sfeervol, zodat het
nummer vier sterren krijgt. tekst
& tekeningen david lapham