the ultimates
#9 (marvel)
Terwijl Captain America het uitvecht met Giant Man, maakt
de rest van het team zich op voor een confrontatie met een
gevaarlijk buitenaards ras. Het subplot over Giant Man haalt
de vaart uit het hoofdverhaal, dat hierdoor wel erg inleidend
blijft. Desondanks levert het een prima combinatie op van
actie en diepgang, waarbij als kanttekening geldt, dat de
dialogen tegen het eind veel doorzichtige expositie bevatten.
Als altijd is het realistische tekenwerk van grote klasse.
Of het tempo nu hoog of laag is, of nu veel of weinig te zien
valt, de soepele stijl en de sombere inkleuring voelen de
toon van het verhaal aan. De kleine minpuntjes worden gecompenseerd,
vandaar vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
ultimate
x-men #30 (marvel)
Magneto wil de homo sapiens uitroeien. Intussen hebben zijn
troepen Cyclops gevonden, die weer bij kennis is en natuurlijk
de hulp van zijn teamgenoten inschakelt. Het gevolg is een
lineair gevecht dat op een simpele manier naar een doorsnee
cliffhanger toewerkt. Ook in het begin van het nummer laat
het script steekjes vallen, onder meer door middel van wederom
zinloze dialogen en onrealistische monologen. De terugkeer
van de gasttekenaar is evenmin een reden tot juichen. De krasserige
stijl is minder dynamisch dan voorheen, de composities zijn
veelal fantasieloos en Magneto is met zijn helm op net een
worstelaar. Al met al is een score van slechts één
ster op zijn plaats. tekst
mark millar tekeningen david finch
the filth
#9 (dc)
Hoofdpersonage Ned Slade mag op bezoek bij de Man Green /
Man Yellow, waar hem in een psychedelische ouverture wordt
verteld over de waarheid van de bizarre wereld waarin de organisatie
opereert. Hierbij is het vreselijk storend dat Slade's collega
praat met een niet te ontcijferen accent. Zelfs dat kan niet
verbloemen, dat het hier gaat om droge uitleg. Hoe intrigerend
de ideeën in de plot ook zijn, dat maakt dit nummer enigszins
leeg en zinloos. Wat het tekenwerk betreft, is geen reden
tot klagen. De erg grimmige stijl is uiterst stabiel en ditmaal
is bovendien ruimte voor leuke experimenten met vreemde landschappen.
Hoger dan twee sterren ga ik echter niet. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
sojourn
#21 (crossgen)
Arwyn ontdekt tot haar verbazing dat haar reisgenoot Gareth
niet onlangs is omgekomen. In plaats van een vrolijk weerzien
leidt dit tot een ruzie tussen de twee. Wanneer vervolgens
een oude vlam van Gareth opduikt, is de ruzie compleet. Het
is jammer dat Cassidy overduidelijk functioneel is voor de
plot; zij is het immers die Arwyn kan helpen bij het zoeken
naar het derde mystieke fragment. In alle opzichten is sprake
van een tussennummer. Dat geldt ook voor het werk van de gasttekenaar.
Dankzij de inkleuring blijft de gebruikelijke sfeer gehandhaafd,
maar verder is de tekenstijl aan de 'platte' kant. Dat krijg
je als een vaste tekenaar de lat hoog legt. Twee sterren is
voldoende. tekst
ron marz tekeningen luke ross
content
#1 (di)
Elin Ohmart doet als vrijwilliger mee aan een wetenschappelijk
project. In het laboratorium droomt hij over zijn toekomst
en komt hij zichzelf als kind tegen. Daarna wil Elin opnieuw
terug naar de droomwereld, omdat hij door middel van de jonge
Elin zijn eigen leven wil verbeteren. De wisselwerking tussen
Elin en zijn onderzoekster Stefania is redelijk goed geschreven.
Het zijn korte scènes die tussen de dromen de diepgang
leveren en voor een leeg, depressief einde zorgen. Het sombere
wereldbeeld wordt weerspiegeld door het tekenwerk, dat experimenteel
speelt met de stijlen, ondanks de eenvoud effectief is en
vooral gezichten scherp neerzet. Knappe special, drie sterren. tekst
& tekeningen gia-bao tran
stray
bullets #30 (el capitán)
In het laatste hoofdstuk uit de vertelling over Bobby en 'Amy'
(ofwel Virginia) komen veel elementen uit de vroegere delen
bij elkaar. Als gebruikelijk is de karakterisatie van hoog
niveau, terwijl de plot niet eens het belangrijkste is. Virginia's
karakter is in de loop der jaren uitgegroeid tot het hoogtepunt
van de serie en het is boeiend hoe de ervaringen uit haar
verleden zichtbaar zijn in haar gedrag ten opzichte van Bobby.
In dit geval mag het ontbreken van een echt conflict geen
bezwaar zijn. De tekeningen lijken iets gedetailleerder dan
gebruikelijk, met meer schaduwen en meer achtergronden. Alles
bij elkaar is een score van vier sterren daarom meer dan verdiend. tekst
& tekeningen david lapham
cheat
#1 (oni)
Janey en Marc zijn verhuisd naar een nieuwe woning, waar ze
een goede vriendschap onderhouden met hun buren Anna en Davis.
Omdat Marc voor zijn boeken op reis moet en thuis altijd wel
een ruzie ontstaat, gaat Janey veel om met Davis, hetgeen
uiteindelijk tot méér leidt. Wanneer ze gezamenlijk
op vakantie gaan, moet de waarheid boven tafel komen. Dankzij
een versimpelde schrijfstijl komen personages en emoties over.
Met snelle scènewisselingen en korte dialogen wordt
niet alles voorgekauwd en in de finale zeggen de stiltes daardoor
enkel meer. De elegante, ronde tekeningen passen daar perfect
bij. Het gaat immers om het overbrengen van de emoties. Vijf
sterren. tekst
& tekeningen christine norrie