ultimate
spider-man #38 (marvel)
Het afsluitende hoofdstuk van de vertelling over Venom valt
tegen. De climax van het gevecht wordt uit de handen van het
hoofdpersonage gehaald en dat komt over als een deux ex machina.
Daarbij is de lange monoloog van Peter Parkers vader aan het
begin en aan het eind een erg doorzichtige truc in een poging
tot het geven van diepgang aan een nummer dat slechts bestaat
uit actie. Dat neemt niet weg dat de basis van het nummer
sterk is geschreven, vol vaart en met een dosis prima spanning.
Het tekenwerk sluit daarop aan, zeker daar de combinatie van
regen, dynamische poses en duistere kleuren aardig uitpakt.
Een score van drie sterren is meer dan voldoende. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
new
x-men #138 (marvel)
In feite is dit deel eerder een epiloog dan een grote climax
van de verhaallijn. Binnen enkele pagina's wordt de opstand
op de school van Charles Xavier de kop ingedrukt, waarna de
aandacht wordt verlegd naar de gevolgen van alle recente gebeurtenissen.
De nadruk die hierbij op Emma Frost wordt gelegd, is verrassend
boeiend, zeker wanneer Scott Summers een telepathisch slippertje
met haar begaat. Van het script dat in balans is tot de nadruk
op uitdieping van minder voor de hand liggende personages;
alles klikt. Hetzelfde geldt voor de tekeningen. De soepele
stijl en de herkenbare lichaamshoudingen maken van elke pagina
een lust voor het oog. Kortom, ik kom uit op vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
y: the
last man #9 (dc)
Hero heeft Yorick Brown, haar broer en waarschijnlijk tevens
de laatste man op Aarde, gevonden in Marrisville. Hoewel de
confrontatie voorspelbaar lijkt, kiezen de vrouwen van het
dorp toch voor Yorick en dan ligt een bloedbad in het verschiet.
Op een monoloog van twee pagina's vol stuitend, clichématig
feminisme na, is het script van een hoog niveau. Helaas is
de opgebouwde dramatiek tussen Sonia en Yorick louter functioneel
gebleken, maar net als vorige maand geldt, dat het met het
oog op de loop van het verhaal toch een juiste keuze is. Geen
klachten over het stabiele, gelikte tekenwerk, dat alles helder
en effectief in beeld brengt. Al met al is drie sterren het
maximale. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
scion
#34 (crossgen)
Na een heel voorspelbare droomscène wordt in een handjevol
keurig netjes gestructureerde subplots ingegaan op de gevolgen
van het aangekondigde huwelijk tussen Yelena en de duistere
koning Bron. Dat gaat zo ver, dat de opbouw tot op de pagina
volgens het boekje is, hetgeen een zeer statisch resultaat
geeft. Ook de dialogen zijn niet zo scherp als normaal; soms
is het aan de melodramatische kant. Een andere buitengewoon
treurige constatering is, dat de gasttekenaar meer nummers
maakt dan de vaste tekenaar. Deze keer bestaat de plot enkel
uit dialogen en daarmee kan zijn wat vlakke stijl niets. Gelukkig
is de inkleuring knap. Hoger dan één ster ga
ik niet. tekst
ron marz tekeningen jim fern
evenfall
#1 (slave labor)
Nieuwe serie over hoofdpersonage Phoebe, die haar moeder is
verloren en niet veel plezier heeft in haar werk als hospita.
Opvallend is hoe groot het verschil in toon tussen de twee
hoofdstukken is. Waar het eerste onheilspellend is, ligt de
nadruk in deel twee veel op overtrokken sarcasme. Desondanks
wordt wel een scherp beeld van Phoebe geschetst, die in tegenstelling
tot de rest van de cast prima uit de verf komt. Net als het
verhaal hinkelt het tekenwerk op twee gedachten. Te vaak lijkt
het of niet wordt gekozen tussen zweverig realisme en een
cartooneske vrolijkheid. De stijl zelf geeft daarentegen hoop
op verbetering. Leuk voor een eerste nummer, vandaar drie
sterren. tekst
& tekeningen pete stathis