alias #21
(marvel)
In het laatste hoofdstuk van de vertelling over de vermiste
Mattie Franklin draait alles uit op een chaotisch geschreven
gevecht. Waarom een superheld als Speedball daarbij betrokken
is, blijft een raadsel, aangezien zijn komst niet past binnen
de thematiek van de serie. Daarbij is de afronding zo abrupt,
dat sprake is van een anticlimax. Daarentegen is de epiloog
met eerst Mattie en daarna Scott Lang van de gebruikelijk
hoge kwaliteit. Het tekenwerk is dik in orde. De scènes
met Speedball zijn bewust overtrokken en de wederom door Mark
Bagley getekende droomscène is een leuke verrassing.
Toch kan dat het nummer niet uittillen boven een score van
slechts twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
x-men #31 (marvel)
De verhaallijn over de terugkeer van Magneto nadert het einde.
Helaas blijkt met ieder nummer dat de plot weinig om het lijf
heeft, waarbij het tempo zo laag ligt, dat veel ruimte voor
wollige monologen ontstaat. Dat is zeker deze keer het geval,
want terwijl in Miami een nucleaire ramp plaatsvindt, vechten
de X-Mannen tegen Magneto. Of beter gezegd, ze luisteren naar
de vreselijke tirades van Magneto. Pas aan het eind wordt
een redelijk interessant subplot aangesneden en dat is echt
te laat. Met de terugkeer van de vaste tekenaar keert iets
van de dynamiek terug. Hij heeft echter hulp van de inkter
nodig en dat komt tot uiting in het gebrek aan detail. Eén
ster, meer niet. tekst
mark millar tekeningen adam kubert &
danny miki
ultimate
spider-man #39 (marvel)
De jonge Peter Parker heeft op één avond een
gesprek met achtereenvolgens Nick Fury en Curt Conners. In
die gesprekken wordt duidelijk wat zijn recente gevecht met
Venom voor gevolgen heeft gehad, hetgeen mede dankzij de erg
prettige dialogen leidt tot een prima diepgang en een knap
vertelritme. Zelfs het vrij clichématig mysterieuze
eind werkt hierdoor. Tekenaar en inkleurder leveren eveneens
sterk werk af. De sombere kleuren scheppen een sfeer die soepel
aansluit op het verhaal en de altijd open stijl zorgt in combinatie
met klassieke lay-outs voor een toegankelijk eindresultaat.
Pratende hoofden zijn lastig, maar hier levert dat geen problemen
op. Kortom, vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#45 (marvel)
Het eind van het vijfdelige verhaal over de Owl valt stevig
tegen. Verder dan een simpele confrontatie tussen hem en Daredevil
komt het immers niet. Daar gaat het ook niet om, want wat
het nummer zo boeiend maakt, is de manier waarop dit avontuur
in verband staat met de grotere subplots van de serie. Verwijzingen
naar Sammy Silke, de Kingpin en de macht van de media zetten
alles in een heel ander perspectief. Het is een insteek die
natuurlijk is voor de wereld van het hoofdpersonage Matt Murdock,
gesteund door de ongepolijste, grauwe tekeningen. Meer en
meer wordt gebruik gemaakt van rasterachtige elementen en
dat geeft meer inhoud. Al met al is vier sterren verdiend. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
doom
patrol #19 (dc)
Weer meer avonturen van Cliff Steele, die bij het gezin van
zijn broer oog in oog staat met een gevaarlijke tegenstander.
Opvallend is, dat zelfs met de kunstmatig in de plot verwerkte
flashback absoluut onduidelijk is waar het hier over gaat.
Ofwel de vereiste voorkennis met betrekking tot Steele is
te groot, ofwel het verhaal slaat ook daadwerkelijk nergens
op. Het enige pluspunt is het tekenwerk, dat gestileerd als
altijd de actie strak, duidelijk en dynamisch neerzet. De
minimalistische aanpak werpt vooral vruchten af tijdens de
kalme momenten, die mooie composities opleveren. Een comic
moet alleen wel meer zijn dan lekkere tekeningen, vandaar
dat ik één ster geef. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
100
bullets #43 (dc)
Louis 'Loop' Hughes zit in de gevangenis, waar hij de afgelopen
tijd niet stil heeft gezeten. Ondanks de setting van het verhaal
worden de gebruikelijke dooddoeners vakkundig gemeden: Loop
heeft zeker vijanden, maar de nadruk ligt op de vriendschappen
en loyaliteiten. Hoewel de met Amerikaanse slang doorspekte
dialogen lastig kunnen zijn, heeft het een fris ritme en leest
het daardoor als een zonnetje. De echte klapper komt aan het
eind, wanneer vijf pagina's lang wordt toegewerkt naar de
komst van een nieuwe gevangene. Het tekenwerk is ondanks de
saaie, noodzakelijk sombere inkleuring meer dan voldoende.
Ook hier is de laatste pagina het hoogtepunt. Vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
strangers
in paradise #57 (abstract)
Katchoo droomt over een gestoorde variant op Snow White. Zodra
ze wakker is geworden, beseft ze dat ze door moet met haar
leven. Op de laatste twee pagina's na is het nummer overbodig,
vervelend en dom. Deze humoristische aanpak werkt nu eenmaal
niet, zoals een aantal jaar geleden reeds eerder is bewezen.
Ten eerste haalt het de vaart uit de plot, ten tweede is de
humor eenvoudigweg niet leuk en ten derde is het een te omslachtige
metafoor voor iets wat al zes nummers lang wordt uitgekauwd.
Het enige compliment betreft het tekenwerk, dat zo veelzijdig
is, dat zowel de realistische als cartooneske onderdelen goed
overkomen. Hoger dan één ster kan ik niet gaan. tekst
& tekeningen terry moore
bone
#51 (cartoon)
Gegeven de langzame, doordachte manier waarop het epos is
opgezet, komt de ontknoping te gehaast over. De aanval op
Atheia wordt relatief eenvoudig afgeslagen, Thorn groeit in
de rol die haar is opgedrongen en de Bones maken zich samen
met de anderen klaar voor de finale. Op de één
of andere manier mist het net aan diepgang. Daar staat tegenover
dat de aanval op de stad meer dan voortreffelijk in beeld
is gebracht. Dat visueel flink wordt geleend van The Lord
of the Rings is geen bezwaar, omdat een massale belegering
nu eenmaal in het genre past. Verder is de tekenstijl van
prima kwaliteit. Soms weinig detail, wel altijd zeer dynamisch.
Gewoon drie sterren. tekst
& tekeningen jeff smith
springball
#2 (enjeti)
Springball vecht tegen een gestoorde professor die zichzelf
in een amfibie heeft veranderd. Intussen is een klein meisje
op zoek naar hulp en wordt door middel van enkele flashbacks
meer inzicht gegeven in het verleden van zowel Springball
als de professor. Het gevecht tussen de twee is aan de chaotische
kant. Tevens is het tempo zo hoog, dat de diepgang nul is.
Desondanks is de algehele toon verbeterd ten opzichte van
het eerste nummer, toen met name de lettering erg storend
was. Voor het tekenwerk geldt, dat de stijl stabieler is geworden.
Het doet denken aan het oude werk van Todd McFarlane, maar
dan met jeugdig enthousiasme. Twee sterren is hier op zijn
plaats. tekst
& tekeningen shanth enjeti
queen
& country #15 (oni)
Agente Tara Chace lost de problemen van haar vriendin Rachel
Beck op zeer botte wijze op. Enerzijds lijkt dat ongepast
in een verhaal dat over misleiding en foute liefdes gaat,
anderzijds herinnert het de lezer dat Tara een geheim agente
is die weet hoe ze haar werk moet doen en weet dat ze daarbij
soms over de schreef moet gaan. Uiteindelijk is dat laatste
belangrijker, omdat het leidt tot het iets ronder maken van
Tara's karakter. De plot zelf is opvallend mager, zodat de
verhaallijn veel gemengde gevoelens oplevert. Het krasserige
tekenwerk zal nooit mijn smaak worden. Dat het perfect bij
de sfeer van het verhaal past, kan echter niet worden ontkend.
Drie sterren, dus. tekst
greg rucka tekeningen jason alexander