runaways
#5 (marvel)
De tieners hebben ingebroken bij één van hun
ouders, waarvan ze denken dat het criminelen zijn. Ze zijn
echter betrapt en het initiatief ligt bij hun ouders, die
bij een misstap de jonge Molly zullen executeren. Het is voorspelbaar
doch boeiend uitgewerkt, mede omdat de bijzondere krachten
van de verschillende hoofdpersonages langzaam zichtbaar worden.
Hoe duidelijk de metaforen ook zijn en hoe vervelend sommige
clichés in de plot zijn verwerkt, het resultaat is
vermakelijk. Veel van de charme is het gevolg van de losse,
heldere tekenstijl. Van eenvoudige lijnen tot strakke composities,
alles past perfect bij de sfeer van de serie. Ook de zachte
kleuren zijn effectief. Al met al drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
spider-man #45 (marvel)
Een min of meer losstaand deel, waarin tante May aan haar
psychiater vertelt wat haar de afgelopen tijd bezig heeft
gehouden. Het spreekt voor zich, dat het vooral over haar
zorgen om Peter Parker gaat en dat haar eigen emoties zich
grotendeels laten raden. Hierdoor is het een verhaal van de
platgetreden paden en vooral veel lange monologen die niet
echt lekker weglezen. Gelukkig bevat de tekst enkele details
over May die zowel verrassend als verfrissend zijn. Het tekenwerk
is zonder meer dik in orde, zeker voor een comic die zich
beperkt tot pratende mensen en weinig locaties. De afwisseling
van poses en camerastandpunten is nog net acceptabel. Twee
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#50 (marvel)
De climax van de traag opgebouwde verhaallijn over de terugkeer
van Wilson Fisk gaat opeens bijzonder snel. Fisk werpt zich
weer op als de Kingpin van de georganiseerde misdaad en natuurlijk
houdt Daredevil hem tegen. Het gevolg is een gevecht dat alleen
aardig is omdat het door meerdere gasttekenaars van naam is
gemaakt. De uitkomst is immers niets nieuws, al zal het mogelijk
interessante gevolgen hebben voor de komende nummers. Als
altijd houden de scherpe dialogen de boel bij elkaar. Hoewel
het idee van gasttekenaars leuk lijkt, is het vooral niet
meer dan een aardigheidje dat in het niet valt bij de grimmige
stijl van vaste tekenaar Maleev. Drie sterren lijkt me voldoende. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
human target
#1 (dc)
Christopher Chance is een meester der vermommingen. Dat gaat
soms zo ver, dat hij zelf niet meer weet wie hij is. Dit op
zich erg intrigerende uitgangspunt is de basis van deze nieuwe
serie, die helaas dusdanig vaak teruggrijpt op een eerder
verhaal, dat bepaalde wendingen moeilijk te volgen zijn. De
vertelling over filmmaker Frank White is namelijk een soort
epiloog. Desondanks is de kracht van de serie duidelijk, waarbij
de ambigue vertelstijl en de volwassen dialogen sterke pluspunten
zijn. Het simpele, welhaast cartooneske tekenwerk past vooralsnog
niet bij de thematiek, maar de kalme inkleuring compenseert
dat voor een groot deel, zodat ik een score van drie sterren
uitdeel. tekst
peter milligan tekeningen javier pulido
y: the last
man #14 (dc)
Nog altijd wachten Yorick Brown, agente 355 en dokter Mann
op het landen van het trio astronauten. Twee van de astronauten
zijn mannen, waardoor Yorick blijkbaar niet langer de laatste
man op Aarde is. Natuurlijk hebben veel andere personages
zo hun belang bij deze gebeurtenis; de conflicten die dit
oplevert, zijn echter aan de voorspelbare kant. Bovendien
valt het deze keer erg op, dat in feite niets gebeurt. De
verhaallijn wordt nu te lang uitgerekt. Aan de andere kant
zijn de tekeningen onverminderd knap. De combinatie van eenvoudige
composities en levendige gelaatsuitdrukkingen vol emoties
werpt vruchten af. Voor vier sterren is het te weinig, vandaar
drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
birds of
prey #58 (dc)
De sluwe Savant heeft Black Canary als zijn gevangene. Na
onderhandelen met Oracle blijkt, dat hij op zoek is naar de
geheime identiteit van Batman. Oracle rekt tijd waar ze kan
en stuurt intussen Huntress op onderzoek uit. In dit derde
deel gaat het tempo omlaag. De ruimte die ontstaat, wordt
gebruikt voor een overbodige flashback, te veel uitleg en
een gezonde dosis subtiele humor. Uiteindelijk wegen de nadelen
zwaarder, zeker omdat de cliffhanger overduidelijk is opgerekt.
Op enkele pagina's ziet het dynamische tekenwerk er minder
vlot uit. Achtergronden krijgen minder aandacht en de panels
zijn weinig vernieuwend. Alles bij elkaar dus slechts twee
sterren. tekst
gail simone tekeningen ed benes