supreme power
#3 (marvel)
In rap tempo wordt getoond hoe Mark Milton opgroeit; van zijn
betrokkenheid bij de eerste Golfoorlog tot de dag waarop hij
aan het volk wordt voorgesteld. Op de achtergrond vermoedt
een journalist dat meer achter dit zaakje steekt. Het tempo
is de grootste verrassing: deze serie gaat dus niet uitgebreid
in op de jeugd en kiest voor een in vogelvlucht gegeven overzicht,
waarbij een erg realistische benadering voorop staat. Enerzijds
betekent dit een gebrek aan diepgang, anderzijds leidt het
tot een boeiend verhaal met een licht politieke insteek. Hoewel
de inkleuring een stuk ingetogener mag, zijn de realistische,
genuanceerde tekeningen van een hoog niveau. Drie sterren
is voldoende. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
alias #27
(marvel)
Na een intrigerende inleiding komt het tot een confrontatie
tussen Jessica Jones en Killgrave, ofwel de Purple Man. Dit
gesprek kent een vreemd doch interessant uitgangspunt, waarbij
Killgrave zich bewust is van het feit dat hij een personage
in een comic is. Daarna ontsnapt hij en dat is het startschot
voor een enerverend aantal scènes en een indrukwekkende
climax. Het is wel duidelijk dat naar het eind van de serie
wordt toegewerkt. Dialogen, vertelstijl en personages zijn
als altijd prima in orde. Ook het tekenwerk scoort, mede dankzij
de vele wisselingen van locatie. De ongepolijste stijl sluit
aan op de sfeer van het verhaal en alles bij elkaar is het
goed voor vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #47 (marvel)
De laatste tijd wordt steeds vaker teruggegrepen op gebeurtenissen
uit het verleden. Ditmaal is het de beurt aan de Kingpin,
die terug is in New York en niet wordt vervolgd voor zijn
vroegere misdaden. De keerzijde van dit soort nummers, is
dat de plot bijna nooit verder komt dan een inleiding. Alle
feiten worden op een rijtje gezet, zonder dat direct grote
gevolgen zichtbaar zijn. Met andere woorden, een tussennummer,
dat overigens dankzij leuke dialogen en wat aandacht voor
Peter en Mary Jane zeker leesbaar is. De dynamische, speelse
tekeningen dragen daaraan bij. Vooral de composities en de
lay-outs zijn erg effectief. Hoger dan een score van twee
sterren ga ik niet. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
new x-men
#147 (marvel)
De cover onthult direct het grootste mysterie van de verhalen
die Morrison ons de laatste jaren heeft voorgeschoteld. Inderdaad,
Magneto is terug en hij heeft al die tijd de rol van Xorn
'gespeeld.' Tussen dit en het vorige deel zit een sprong in
de tijd die de dramatiek van de situatie onderstreept. Magneto
en zijn nieuwe, verjongde Brotherhood hebben de stad in handen
en dat willen ze weten, ook! Het gevolg is vele pagina's lang
machtsvertoon, zowel prima geschreven als aantrekkelijk vormgegeven.
De realistische tekenstijl is aan de statische kant, maar
dat wordt gecompenseerd door het oog voor detail. Wel had
de inkleuring minder overheersend rood mogen zijn. Vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen phil jimenez
astro city:
local heroes #4 (dc)
Voor het eerst in deze miniserie wordt een verhaal in twee
delen verteld. Vincent is een advocaat in een rechtbankdrama,
die twijfel moet zaaien over de vraag of de door hem verdedigde
zoon van maffiabaas Forgione schuldig is. Natuurlijk lukt
hem dat, alleen is de manier waarop volstrekt onzinnig: Vincent
vergelijkt zaken over superhelden met zijn eigen zaak en dat
is immers meten met twee maten. Afgezien van deze inconsistentie
zit het script bovendien wederom vol met in tekstkaders gegeven
expositie. De vloeiende tekenstijl, toegankelijke composities
en warme kleuren maken dat voor een deel goed. Voor drie sterren
is het echter niet genoeg, vandaar twee sterren. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
y: the last
man #15 (dc)
Het is zover. Het trio astronauten komt terug op Aarde, waarna
het drama snel hoog oploopt. Opvallend genoeg kan ondanks
de intussen grote cast wel degelijk ruimte worden gemaakt
voor enkele rustige momenten. Helaas neemt dit niet weg, dat
de ontwikkelingen voorspelbaar zijn en dat de wending in de
plot niet meer is dan het uitstellen van enige vorm van afronding.
Dit is niet de eerste keer dat het gebeurt. Toch blijft de
combinatie van algehele sfeer, concept en personages sterk
genoeg. Ook bij het tekenwerk is inmiddels een lekker consistente
stijl gevonden, die ondanks de eenvoudige lijnen perfect de
emoties kan weergeven. Geen vier of twee sterren, kortom,
gewoon drie. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
powers #34
(image)
De verhaallijn over de oorsprong van superkrachten maakt een
sprong naar het Chicago van begin jaren dertig, waar een nog
jonge Christian Walker een fascinerend gesprek heeft met Albert
Einstein. Een terugkerend patroon duikt op zodra Walker het
moet opnemen tegen iemand anders met superkrachten, waarmee
nogmaals wordt gehint naar onsterfelijkheid of reïncarnatie.
Ja, de onderliggende rode draad werkt, voornamelijk omdat
het zo anders is dan wat gebruikelijk is. Desondanks vallen
de nieuwe delen toch in herhaling en wordt het hoog tijd voor
de kern van de zaak. Over het stilistische tekenwerk geen
klachten; de scherpe lijnen zorgen voor een prima tijdsbeeld.
Drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
savage dragon
#111 (image)
Dragons avontuur in Dimension X kende vorige maand een geweldige
wending, die spijtig genoeg met een redelijke anticlimax wordt
uitgewerkt. Ten eerste stelt de confrontatie tussen de twee
Dragons weinig voor, ten tweede wordt op een clichématige
manier van subplot naar subplot gesprongen (telkens één
pagina per subplot) en tot slot is het happy end van een bedenkelijk
niveau. Zo matig de plot, zo ouderwets goed het tekenwerk.
De krasserige dynamiek is terug en de composities doen denken
aan vervlogen tijden. Minpuntje is de inkleuring, die geen
enkel moment een balans kan vinden tussen te subtiel en veel
te overheersend. Alles bij elkaar geef ik een score van één
ster. tekst
& tekeningen erik larsen
bone #52
(cartoon)
In een flashback wordt een belangrijke periode uit de geschiedenis
toegelicht. Daarna gaat het weer over de Bones, Thorn en Gran'ma
Ben, die vanuit hun belegerde positie toezien hoe de gebeurtenissen
om hen heen plaatsvinden. Tussen de regels door is ruimte
voor wat humor met Phoney en Smiley Bone, die deze keer zowaar
functioneel is. Verder is en blijft het jammer dat met het
opvoeren van het tempo en het naderende eind van de reeks
de diepgang het meest te lijden heeft. De tekeningen zijn
sterk. Van de heldere animatiestijl tot het evenwicht tussen
de cartooneske Bones en de realistische mensen; het leest
lekker vlot weg. Een score van drie sterren is derhalve haalbaar. tekst
& tekeningen jeff smith
queen &
country #18 (oni)
Tara Chace en haar nieuwe collega hebben het moeilijk in T'bilisi,
waar ze onderzoek doen naar de verdwijning van een zakenman.
Al is de wisselwerking tussen de twee aardig, de karakters
blijven opvallend vlak. Intussen wordt bij de SIS het betere
denkwerk verricht, wat deze keer gepaard gaat met veel minder
wollige dialogen en droge expositie. Het resultaat is een
iets betere comic, met die kanttekening, dat de plot zelf
niet op gang komt en dat het houterige tekenwerk niet past
bij de sfeer van het verhaal. De gebrekkige kennis van perspectief
is vooral nadelig in de scènes waarin wordt gepraat.
Misschien dat ik deze serie opgeef, want verder dan één
ster ga ik niet. tekst
greg rucka tekeningen carla speed mcneil