ultimate
spider-man #48 (marvel)
Peter Parker windt zich op dat Wilson Fisk weer eens als vrij
man rondloopt. Dat kost hem zijn baan bij de Daily Bugle,
waarna hij zijn frustraties eerst als Spider-Man en daarna
als Peter afreageert. Verhaaltechnisch is dit een bijna perfect
nummer, dat in een goed tempo verschillende subplots voorbij
laat rollen. Daarnaast gebeurt ook echt iets in al deze scènes.
En ook de humor is sterk, met als hoogtepunt Spider-Man die
door het raam van Fisks kantoor wil komen binnenvallen. Het
tekenwerk is voldoende, al was meer afwisseling op zijn plaats
geweest. Het teveel aan close-ups doet onrecht aan de dynamiek
van de tekenstijl. Al met al geef ik zeker een score van vier
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#53 (marvel)
Het tussenverhaal over Echo valt direct na het te korte gesprek
met de Kingpin terug in het oude patroon van veel woorden
en weinig inhoud. De opgeklopte vertelstijl kan niet verbloemen,
dat de plot marginaal is, terwijl de vele zijweggetjes en
anekdotes zo langzaamaan vervelend gaan worden. Ja, de toon
is prima, maar vorm moet niet boven inhoud gaan. Aan de tekeningen
valt op, hoe weinig nieuw materiaal elke pagina bevat. Bepaalde
shots worden tot in het oneindige herhaald, dan vergroot,
dan verkleind. Jammer, aangezien de stijl zelf boeiend is,
vol zwierige lijnen en onverwachte lay-outs. Dat maakt het
verschil, zodat ik nu uitkom op een score van twee sterren. tekst
& tekeningen david mack
new x-men
#148 (marvel)
Terwijl Magneto en zijn nieuwe Brotherhood de baas spelen
in New York City, zitten Wolverine en Jean Grey op Asteroid
M, die recht op de zon af gaat. De vele clichés die
Magneto's machtsvertoon met zich meebrengt, worden ruim gecompenseerd
door de wisselwerking tussen Jean en Logan, die al snel veel
boeiende dialoog oplevert. Ook emotioneel zit het script uitstekend
in elkaar, al is overigens duidelijk dat dit duo niet zomaar
kan sterven. Het realistische, bijna kale tekenwerk doet het
opnieuw goed. Van de rustige composities tot de weinig overdreven
anatomie, het past bij de sfeer van het verhaal. Een score
van vier sterren is dan ook gemakkelijk haalbaar. tekst
grant morrison tekeningen phil jimenez
gotham central
#12 (dc)
De nieuwe verhaallijn begint met een klapper van jewelste:
op één morgen worden twee personen door een
sluipschutter neergeschoten en het team van de Gotham City
Police Department moet op onderzoek. Vooral de grote urgentie
van de gebeurtenissen komt sterk naar voren in de dialogen,
in het tempo en de personages, die deze keer individueel wel
iets minder scherp uit de verf komen. Het gebrek aan karakterisatie
is geen groot bezwaar, daar de pluspunten van de plot het
meer dan compenseren. Eveneens complimenten voor het tekenwerk,
dat dankzij een heerlijk rauw soort realisme en de kille kleuren
een perfecte sluitpost is. Zonder meer vier sterren waard. tekst
ed brubaker & greg rucka tekeningen michael
lark
el cazador
#2 (crossgen)
Na haar brute overname van een piratenschip opent kapitein
Sin de jacht op Blackjack Tom. Geheel in de lijn der verwachtingen
moet ze eerst afrekenen met wat piraten die haar niet als
nieuwe kapitein accepteren. Welbeschouwd biedt dit nummer
een heel dun verhaal; een manier van schrijven die bij meer
CrossGen comics wordt gehanteerd. In dit geval is het ondanks
de erg aardige personages en de boeiende materie storend,
omdat het als maandelijkse titel weinig om het lijf heeft.
De tekeningen zijn aantrekkelijk, dus daar ligt het niet aan.
De ronde lijnen in combinatie met de semi-realistische stijl
zetten een mooi tijdsbeeld neer, dat sfeervol is ingekleurd.
Twee sterren. tekst
chuck dixon tekeningen steve epting
sojourn #28
(crossgen)
Origineel is anders: Arwyn, Gareth en Cassidy zijn aangespoeld
op een eiland. De wisseling van locatie is nogal geforceerd,
waarna de verdere avonturen op dit 'levende' eiland evenmin
vernieuwend zijn. Op de achtergrond wordt het subplot over
Pallias inmiddels irritant. De redding komt van de vaste tekenaar,
die met zijn mooie, serene stijl voor een visueel spektakel
zorgt, aangevuld met realistische kleuren die van begin tot
eind van de pagina spatten. Zeker, de vloeiende lijnen leveren
soms houterige, statische composities op, maar bij deze tekenaar
heb ik dat nooit een probleem gevonden. Het gaat hem immers
niet om de dynamiek. Kortom, ik kom uit op twee sterren. tekst
ian edginton tekeningen greg land