sentinel
#8 (marvel)
Hoewel ik helaas vanwege distributieproblemen het eerste hoofdstuk
heb gemist, is de nieuwe verhaallijn erg toegankelijk. Een
klein passagiersvliegtuig is neergestort en Juston Seyfert
wil samen met zijn Sentinel de overlevenden uit hun benarde
situatie redden. Het gevolg is een verrassend scherp script,
waarin eenheid van handeling en locatie voor een gezonde dosis
drama zorgt. Ook de bijpersonages komen goed uit de verf,
geholpen door de verfrissende dialogen. De tekeningen zijn
een klein beetje minder speels dan gebruikelijk, al past dat
wel bij de sfeer en de thematiek van de vertelling. Typisch
manga is het in ieder geval niet meer. Lang verhaal kort,
drie sterren. tekst
sean mckeever tekeningen studio udon
x-statix
#13 (marvel)
Wat het controversiële avontuur over Lady Di had moeten
zijn, is omgetoverd tot een verhaal over een popster die onlangs
uit de dood is opgestaan en zich aansluit bij X-Statix. Afgezien
van enkele aardige concepten is de plot echter redelijk voorspelbaar,
zodat de clichés overal veel te dik bovenop liggen.
Wat ook een rol speelt, is dat dit nummer ten opzichte van
de rest van de serie te losstaand is. Een iets strakkere continuïteit
zou geen kwaad kunnen. Over het tekenwerk weinig klachten.
De stijl is heerlijk retro, de composities zijn zonder uitzondering
helder en de gelaatsuitdrukkingen zijn verrassend treffend.
Drie sterren is te veel, vandaar dat ik uitkom op een score
van twee. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
avengers
/ jla #2 (dc / marvel)
De Grandmaster en Krona spelen een spelletje met als inzet
het voortbestaan van het Marvel en het DC universum. Ze spannen
de JLA en de Avengers voor hun karretjes, op zoek naar twaalf
objecten uit beide werelden. Zowel opzet van die strijd als
de uitkomst daarvan (wie gelooft dat beide kosmische heren
zich aan de afspraak houden, leest nog niet lang genoeg comics)
is vervelend voorspelbaar. De plot is zo compact verteld,
dat voor diepgang geen ruimte is, terwijl voor expositie juist
wel ruimte wordt gemaakt. Het tekenwerk vormt een goed evenwicht,
want de prachtig gedetailleerde stijl is precies wat deze
historische crossover nodig heeft. Drie sterren kan ik billijken. tekst
kurt busiek tekeningen george pérez
the losers
#5 (dc)
De eerste aanval van het team verraden CIA-agenten wordt in
hoog tempo nader uitgewerkt. Onder leiding van Clay wordt
een ontsnappingsplan bedacht dat de weg vrijmaakt voor razende
actie, realistische dialogen en enkele zeer boeiende wendingen.
Toegegeven, inhoudelijk zit dit nummer zo vol met actie, dat
het misschien te licht is, maar dat minpuntje wordt ruim gecompenseerd
door alle sterke kanten van het goede script. Voor de rauwe
tekeningen geldt eveneens dat het minpuntje van weinig afwisseling
wordt goedgemaakt door de dynamiek van de stijl. Alle actie
wordt perfect in beeld gebracht en de inkleuring vult het
knap aan. Vijf sterren is derhalve een haalbare kaart. tekst
andy diggle tekeningen jock
planetary
#17 (dc)
Waar het vorige deel al als een tussennummer kon worden bestempeld,
geldt dat zeker ook voor dit min of meer losstaande hoofdstuk.
Het is begin 1933 en Elijah Snow gaat in de jungle op zoek
naar Opak-re, een mystiek land waar hij een liefde vindt die
hij een paar jaar later bruut moet loslaten. Afgezien van
het technisch goede script, kan het weinig bieden, vooral
omdat het nergens echt emoties kan losmaken. De verrassend
bedoelde wending aan het eind is daardoor nogal geforceerd.
Daar tegenover staat het formidabele tekenwerk, dat heel gedetailleerd
is en in combinatie met een warme inkleuring de sfeer bepaalt.
Met de vloeiende lijnen is helemaal niets mis! Daarom drie
sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
batman #620
(dc)
Batman gaat op zoek naar de moordenaar van Elizabeth Lupo.
Dit door de bedenkers van de serie 100 Bullets gemaakte verhaal
had oorspronkelijk in een graphic novel moeten komen en dat
is aan alles merkbaar. Batmans personage in het bijzonder
voelt volledig anders aan dan wat gebruikelijk is. Tevens
moet gezegd, dat de voor deze schrijver kenmerkende flair
met woorden en strakke dialogen hier minder goed tot uitdrukking
komt. Die conclusie gaat ook op voor de tekenaar, die zijn
gestileerde werk net even iets minder van de pagina laat spatten.
Het geloofwaardig neerzetten van een gekostumeerde held gaat
hem minder goed af dan het tekenen van 'gewone' mensen. Twee
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
liberty meadows
#34 (image)
Nu het vervolgverhaal over de moordzuchtige koe is afgelopen,
ontstaat weer ruimte voor korte grappen. Als gevolg hiervan,
keert de absurde humor direct terug, zeker zodra op het terrein
van Liberty Meadows een gezellige picknick wordt gehouden.
Het spreekt bijna voor zich, dat de gags met de pratende dieren
het allerleukst zijn; het subplot over de relatiecrisis van
Frank en Jen kan niet echt bekoren. Natuurlijk kan het tekenwerk
dat wel, want de heldere kruising tussen een cartoonesk en
realistisch blijft ideaal voor het soort gags in deze serie.
Ook de experimenten met extreem realisme, zoals in dit geval
bij Zombie Dean, pakken vaak goed uit. Alles bij elkaar geef
ik drie sterren. tekst
& tekeningen frank cho
spawn #129
(image)
Jason Wynn heeft onder invloed van de Clown een brute moord
gepleegd. Intussen komt het tot een interessante confrontatie
tussen Al Simmons en agent Twitch Williams, die uitleg wil
over zijn overleden zoon. Zo sterk het begin van dat gesprek
is geschreven, zo teleurstellend is het wanneer blijkt dat
het eindigt in een chaotisch vormgegeven en dun geschreven
gevecht waarbij Simmons in Spawn verandert. Dit heeft gevolgen
voor het tekenwerk, dat traditioneel heel onoverzichtelijk
wordt wanneer het tempo omhoog gaat. Ditmaal valt ook op,
dat de inkleuring minder ingetogen is. Dit lijkt meer op de
kleuren van begin jaren negentig. Door het goede begin toch
twee sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
scion #40
(crossgen)
Met het eind van de serie en de oorlog met Tigris op komst,
is het jammer dat nu van makers wordt gewisseld. Zo ben ik
benieuwd hoe de oude tekenaar de aanval van Tigris op de bases
van de Herons en de Ravens had vormgegeven. De nieuwe makers
offeren de diepgang op voor een opvallend hoog tempo en veel
actie, wat redelijk tot goed uitpakt. De invasie voelt in
ieder geval echt aan als een invasie. Het tekenwerk, dat minder
goed is in het neerzetten van de vele hoofdpersonages, compenseert
de zwakke punten met enthousiasme, gekoppeld aan aardige spreads.
De urgentie die uit het hele nummer spreekt, maakt dat ik
uitkom op een eindscore van drie sterren. tekst
ian edginton tekeningen luke ross