nyx #2 (marvel)
Kiden Nixon, de rebelse tiener die in het eerste deel ontdekte
dat ze over een bijzondere gave beschikt waarmee ze blijkbaar
de tijd kan stilzetten, zit door haar acties tegenover haar
agressieve klasgenoot in de problemen. Dat leidt tot een bloederige
confrontatie op school, met alle gevolgen van dien. Na het
vrij strak vertelde eerste hoofdstuk worden hier enkele opvallende
sprongen in de tijd genomen, die, hoewel technisch niet altijd
duidelijk, de dramatiek van de situatie benadrukken. Bovendien
zijn alle personages divers en realistisch neergezet, mede
dankzij de vloeiende tekenstijl. De combinatie van de kalme
composities en pastelkleuren doet het uitstekend. Prima comic,
vijf sterren. tekst
joe quesada tekeningen joshua middleton
1602 #4 (marvel)
Met het overlijden van de koningin in het vorige nummer komt
de plot iets meer op gang. Toch lijkt alles nog te inleidend,
deels veroorzaakt door het grote aantal subplots, waardoor
een scène nauwelijks langer duurt dan drie pagina's.
Wel is de rode draad over Virginia Dare meer dan interessant
en het moet gezegd, dat de voor Gaimans werk zo typerende
sfeer eindelijk ook in de miniserie gestalte krijgt. De dialogen
zijn in ieder geval van hoog niveau. Het tekenwerk is consistent;
de ouderwetse stijl sluit aan op de thematiek van de vertelling
en de kleuren zijn ditmaal iets lichter, waardoor de personages
meer tot leven komen. Al met al kom ik uit op een score van
drie sterren. tekst
neil gaiman tekeningen andy kubert
ultimate
x-men #39 (marvel)
Aan het eind van het verhaal blijkt dat de hoop na het vorige
deel onterecht is geweest. Het aardige subplot over Dark Phoenix
wordt terzijde geschoven, waarna de X-Men kinderlijk eenvoudig
de agenten van Weapon X opsporen. Die confrontatie eindigt
in een grote anticlimax, omdat de oplossing van het centrale
conflict uit handen van de hoofdpersonages wordt genomen.
Spijtig dat de ooit zo briljante serie in zes delen zo bergafwaarts
is gegaan. Ironisch genoeg zijn de tekeningen deze keer niet
onaardig. De krasserige stijl is een stuk stabieler dan voorheen,
de dynamiek komt met name in het begin goed over en de spreads
zien er top uit. Eén ster is echter meer dan genoeg. tekst
brian michael bendis tekeningen david finch
hero #10
(dc)
Crimineel Tony Finch gebruikt de H-dial voor zijn eigen sinistere
doeleinden. Waar het hem echt om gaat, is indruk maken op
zijn vriendin Simone, die hem helaas niet serieus kan nemen
omdat Tony vroeger door de Joker voor schut is gezet. Het
is bijna traditie dat het hoofdpersonage de H-dial aan het
eind van een verhaal kwijtraakt en ja, dat is precies wat
hier gebeurt. Hoe aardig en vermakelijk de korte vertellingen
ook zijn, dit is een serie die meer en meer volgens een formule
wordt gemaakt. Nauwelijks diepgang, geen verrassingen, weinig
nieuws. Het tekenwerk compenseert die nadelen, want het grauwe,
versimpeld realisme is precies waar het concept om vraagt.
Twee sterren. tekst
will pfeifer tekeningen kano
gotham central
#13 (dc)
Gotham gaat gebukt onder de dreiging van een sluipschutter,
van wie de identiteit op de cover wordt onthuld. Het is maar
goed dat het niet om het mysterie van de schutter gaat! Het
nummer gaat dieper in op de gevolgen van de moorden en wat
voor effect het heeft op de agenten van het GCPD. Dat wordt
als altijd zo vakkundig gedaan, dat het vrij lage tempo niet
storend is. Vooral de dialogen bieden diepgang, al spelen
momenteel zo veel agenten een rol, dat een introductiepagina
geen kwaad kan. Het realistische, donkere tekenwerk scoort
een dikke voldoende. Van de expressieve gezichten tot de perfecte
poses en klassieke lay-out, het is genoeg voor vier sterren. tekst
ed brubaker & greg rucka tekeningen michael
lark
love fights
#5 (oni)
Jack heeft het niet gemakkelijk. Zijn comic over The Flamer
verschijnt niet meer maandelijks, hij krijgt een nieuwe, irritante
inkter en het werk van Nora voor een superheldenroddelblad
zet hun opbloeiende relatie onder druk. Dat laatste leidt
tot een strak geschreven dialoog tussen Jack en Nora, waarmee
direct de sterkste kant van Watsons verhalen naar voren komt.
Nadeel is dat de oplossingen hier net te zoetsappig zijn.
Voor de tekeningen complimenten, want de strakke lijnen en
de versimpelde stijl blijken keer op keer effectief in het
neerzetten van complexe situaties. Daarbij zorgen de grijstinten
voor veel extra charme. Vier sterren is te veel, vandaar drie
sterren. tekst
& tekeningen andi watson
queen &
country #20 (oni)
De verhaallijn over Tara Chace's missie in Georgië wordt
afgerond op een manier die voor mij reden genoeg is om de
serie per direct te laten vallen. Nu haar missie wordt afgeblazen,
neemt Tara zelf het initiatief en bedreigt ze de vrouw van
inspecteur Dolidze. Natuurlijk geeft Dolidze haar dan wat
ze wil en daarmee is de missie alsnog een succes. De weinige
sympathie die Tara had, is hiermee definitief weg. Bovendien
is het concept van een agent die tegen de orders van de baas
ingaat en extreme maatregelen neemt nu wel dusdanig uitgekauwd,
dat het een serie als deze onwaardig is. Aan de tekeningen
maak ik geen woorden vuil; dat is amateuristisch beneden alle
peil. Nul sterren. tekst
greg rucka tekeningen carla speed mcneil