nyx #3 (marvel)
Het verhaal over Kiden Nixon verschuift van accent. De vele
schoolperikelen behoren tot het verleden en naast Kiden en
haar voormalig docente Cameron Palmer gaat de aandacht tevens
uit naar een jonge prostituee. Tegelijkertijd worden Kidens
bijzondere gaven nader uitgewerkt, wat onder meer leidt tot
een prima geschreven discussie tussen Kiden en Cameron. Ook
het tekenwerk past zich aan de veranderde sfeer aan. Zo zijn
de composities kalmer, is de inkleuring aan de donkere kant
en straalt het nummer een grimmige sfeer uit. Natuurlijk is
de zwierige, zachte tekenstijl sterk als altijd, vooral op
het punt van gelaatsuitdrukkingen. Een score van vier sterren,
al met al. tekst
joe quesada tekeningen joshua middleton
1602 #5 (marvel)
Tussen het grote aantal verschillende schijven waarover het
verhaal wordt verteld, wordt eindelijk de onderliggende thematiek
duidelijk. De strijd tussen Otto von Doom en sympathisanten
van de overleden koningin krijgt een vrij boeiende extra laag
in de vorm van een mythe over Richard Reed en zijn drie reisgenoten,
zodat het moment daar is waarop het tempo stevig omhoog kan.
Inmiddels komen de meeste personages beter over dan in het
begin, wat het idee onderstreept dat deze miniserie beter
leesbaar is als paperback. Het erg stabiele tekenwerk vormt
wederom het sluitstuk. Van sfeervolle pasteltinten tot aandacht
voor details, elke pagina overtuigt. Geen vier, wel drie sterren. tekst
neil gaiman tekeningen andy kubert
ultimate
x-men #40 (marvel)
Aan het begin van de verhaallijn wordt de mutant Angel geïntroduceerd.
Zijn komst op de school van professor Xavier leidt natuurlijk
snel tot problemen, zeker wanneer de buitenwereld lucht krijgt
van het bestaan van een heuse engel. Alleen een goed gesprek
met Storm zorgt ervoor dat Angel niet direct vertrekt. Het
is geen schok dat de plot zo dun is; dat is bij Bendis standaard.
Wel storend, is de aanpak van de personages, die nu meer dan
voorheen als puberende tieners worden neergezet. Dat maakt
van het laatste deel net een soap. De tekeningen zijn echter
uitstekend: de stijgende lijn wordt voortgezet met strakke
composities en heldere kleuren. Kortom, twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen david finch
gotham central
#14 (dc)
De Joker houdt de stad in een ijzeren greep. Binnen een paar
uur zal hij weer toeslaan en de media zaaien onbedoeld meer
paniek over deze sluipschutter. Het onderzoek wordt realistisch
uitgewerkt, compleet met een subplot waarbij de agenten van
Gotham City op bevel van de burgemeester voor de vorm een
paar hulpjes van de Joker moeten oppakken. En net wanneer
het lijkt of de plot vaart verliest, zorgt de cliffhanger
voor een interessante verrassing. Het spreekt voor zich dat
de rauwe, realistische tekenstijl zich van zijn beste kant
laat zien. De sneeuw die op de stad neerdaalt, geeft het geheel
zelfs nog iets extra's. Een score van vier sterren is meer
dan haalbaar. tekst
ed brubaker & greg rucka tekeningen michael
lark
100 bullets
#48 (dc)
Jack raakt betrokken bij een luguber zaakje. Een groep twijfelachtige
types wil jagen op tijgers, maar dan wel het liefst wanneer
die verdoofd zijn en in een kooi zitten. Natuurlijk is een
gekooide tijger niet meer dan een metafoor voor de situatie
van Jack zelf, die nogmaals wordt benaderd door de immer mysterieuze
agent Graves. Helaas liggen die parallellen er net te dik
bovenop, waardoor het verhaal te lang om de essentie heen
blijft draaien. Hoewel de climax aardig is, komt deze wending
rijkelijk laat. Klachten over de tekeningen zijn er niet.
De strakke lijnen, lege composities en gedurfde zwarte vlakken
blijven ideaal voor de toon van deze serie. Lang verhaal kort,
drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
demo #2 (ait
/ planet lar)
In deze miniserie staat ditmaal het meisje Emmy centraal.
Als ze iets tegen andere mensen zegt, doen ze dat, of ze het
nu willen of niet. Deze bijzondere gave is eerder een vloek
dan een zegen, vandaar dat ze liever helemaal niet praat.
Het concept is niet bepaald nieuw en ook de uitwerking laat
te wensen over, juist omdat de aanpak in deze serie beperkt
blijft tot een anekdotische vertelstructuur. Het verhaal duurt
in feite veel te kort, waardoor het net niet voldoende impact
krijgt. Voor dit verhaal is een vrij losse mangastijl gebruikt.
Effectief voor close-ups, aan de rommelige kant voor de grotere
shots. Voor drie sterren is het onvoldoende, vandaar dat ik
twee sterren geef. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan
lost at sea
(oni)
Raleigh is een meisje van achttien dat samen met drie anderen
die ze eigenlijk nauwelijks kent op reis is van California
naar Canada. Die reis is niet waar het om draait: het is het
verhaal over de zoektocht naar haar eigen identiteit en het
loslaten van het verleden. De stijl vereist doorzettingsvermogen,
want Raleighs vertelstem is (bewust) nogal warrig. Het gevolg
is, dat het zeker in de eerste helft lijkt of de aandacht
naar de verkeerde dingen uitgaat. Zodra alles op zijn plaats
valt, komen alle personages toch uitstekend tot hun recht.
Hoewel de cartooneske tekenstijl de tieners te jong maakt,
zijn het tempo en de composities zo hypnotiserend, dat het
geen bezwaar is. Vier sterren. tekst
& tekeningen brian lee o'malley