supreme power
#7 (marvel)
Verschillende gebeurtenissen, die lang niet altijd met elkaar
in verband staan, blijven de sfeer bepalen. In een zeer laag
tempo wordt dieper ingegaan op de superheld Hyperion, waarbij
het meer om de mens dan om de held gaat. Met die insteek krijgt
de plot ditmaal eveneens voldoende aandacht, uitmondend in
een confrontatie tussen Hyperion en Joe Ledger. Enige minpuntje
aan het script is het gebrek aan balans in de dialogen, die
beter tot hun recht zouden komen als ze niet in één
grote balloon gepropt zouden worden. Het tekenwerk is iets
afwisselender dan normaal, wat leidt tot frisse lay-outs en
dynamische poses. Drie sterren is te weinig, vandaar dat ik
vier sterren geef. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
runaways
#11 (marvel)
Cloak en Dagger gaan op zoek naar de van huis weggelopen tieners.
Wat ze niet weten, is dat die opdracht indirect afkomstig
is van de sinistere ouders van die tieners. Dat eenvoudige
uitgangspunt brengt de spelers snel samen, waarop het natuurlijk
komt tot een knokpartij. Daar dit slechts een tweedelig verhaal
is, kan het spijtig worden genoemd dat de inleiding zo lang
duurt. De toevoeging van Cloak en Dagger kan immers interessant
zijn. Nu is het net te leeg. Het werk van de gasttekenaar
neigt naar manga, maar met uitzondering van de matige gezichten
lijkt het dankzij de zachte kleuren gelukkig aardig op dat
van de vaste tekenaar. Al met al kom ik uit op twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen takeshi miyazawa
ultimate
spider-man #53 (marvel)
Twee subplots worden grotendeels afgerond: eerst gaat Peter
Parker op zoek naar de van huis weggelopen Mary Jane en daarna
legt hij het verband tussen de geheimzinnige Black Cat en
Wilson Fisk. Het eerste gedeelte zorgt voor het broodnodige
menselijke aspect, het tweede voor de actie, al voelt de manier
waarop de twee worden samengebracht niet natuurlijk aan. Bovendien
komt Spider-Man zodanig als bemoeizuchtige pestkop over, dat
het gevecht met Elektra en de Kingpin te speels is. Als altijd
zijn tempo en dialogen echter van hoog niveau. Hetzelfde geldt
voor de tekeningen, die dynamisch, constant en lekker jeugdig
zijn. De score van drie sterren is dus verdiend. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
my faith
in frankie #2 (dc)
Frankie Moxon is haar hele leven beschermd door haar eigen
'god' Jeriven. Hij heeft echter ook altijd voorkomen dat ze
een leuk vriendje aan de haak kon slaan. Dat is Frankie nu
zat en ze stort zich erg gemakkelijk op jeugdvriend Dean.
Het onconventionele concept van het eerste deel maakt plaats
voor een dosis voorspelbaarheid, want het spreekt voor zich
dat Dean meer is dan hij lijkt. Zelfs ondanks de slimme dialogen
en het vermakelijke eind maakt het niet bijzonder nieuwsgierig
naar de rest van deze miniserie. Het cartooneske tekenwerk
redt de eer, met afwisselend een realistische stijl voor het
heden en een soepele stijl voor de flashbacks. Alles bij elkaar
twee sterren. tekst
mike carey tekeningen sonny liew
plastic man
#3 (dc)
Na twee vrij onevenwichtige nummers levert Baker een sterk
geschreven, vermakelijk uitgewerkt verhaal af over Plastic
Man, die op de vlucht moet slaan zodra bekend is, dat hij
vroeger de crimineel Eel O'Brian was. Vooral de humor die
dit met zich meebrengt, is verfrissend voor een comic over
een lid van de JLA, terwijl desondanks sprake is van een serieuze,
bijna sarcastische ondertoon. Het is een contrast dat nog
verder wordt aangescherpt door de kinderlijk eenvoudige animatiestijl
en de overdreven felle kleuren, die tegelijk volkomen misplaatst
en volstrekt toepasselijk lijken. Op deze manier kan dit een
prima serie worden. De vraag is, of er wel plaats voor is.
Vier sterren. tekst
& tekeningen kyle baker
y: the last
man #19 (dc)
Yorick Brown, de laatste man op Aarde, is door agente 711
onder de drugs gespoten en wordt hardhandig ondervraagd over
zijn verleden en seksuele ervaringen. Hoewel dat een strak
geschreven, erg fascinerende blik op het karakter van Yorick
oplevert, voelt de aanpak enigszins gekunsteld, inclusief
een cliffhanger volgens de gebruikelijke formule. Daarbij
zijn de subplots in dit geval net iets boeiender dan de onderliggende
motieven van 711, die eigenlijk de kern van het verhaal moeten
zijn. Afgezien van de openingsscène krijgt het tekenwerk
weinig de ruimte voor afwisseling, maar voor een nummer met
enkel dialogen is de realistische stijl ideaal. Vier sterren
is haalbaar. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
love fights
#7 (oni)
Jacks jaloerse houding heeft voorlopig een eind gemaakt aan
de relatie met Nora. Dit subplot vloeit voort uit een ander
subplot, namelijk Nora's jacht op het ware verhaal achter
de vrouw die beweert dat ze een kind heeft van de superheld
The Flamer. Zodoende sluiten alle elementen uitstekend op
elkaar aan, waarbij de interactie tussen de hoofdrolspelers
de motor van de serie is. Al gaat de serie, zoals de titel
aangeeft, primair om relaties, het wordt zelden vervelend,
plichtmatig of voorspelbaar. Het tekenwerk zeer stilistisch.
Van de minimalistische composities tot de effectieve lijnen;
alles heeft een universele expressiviteit die perfect is voor
deze thematiek. Kortom, vier sterren. tekst
& tekeningen andi watson