runaways
#12 (marvel)
Het tweedelige verhaal met een gastoptreden van Cloak en Dagger
wordt op clichématige manier afgerond. Zodra beide
partijen beseffen dat ze eigenlijk aan dezelfde kant staan,
is het gevecht voorbij en gaat de groep weggelopen tieners
verder in California. Welbeschouwd zijn deze twee nummers
dus niet meer dan een excuus voor een verandering van locatie.
Het script is hierdoor vrij oppervlakkig en kan met uitzondering
van de leuke humor niet overtuigen. Het werk van de gasttekenaar
kan ermee door. Hoewel de stijl iets te manga is, zorgen de
zachte kleuren voor een aardig eindresultaat, met name bij
de manier waarop Cloak en Dagger worden neergezet. Twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen takeshi miyazawa
daredevil
#57 (marvel)
De sprong in de tijd is en blijft een geweldig idee. Het creëert
een apart soort spanning, omdat de gebeurtenissen in de tussenliggende
periode voor de lezer onbekend zijn. Een beduidend minder
goed idee is de keuze voor Ben Urich als de verteller van
het verhaal. Het gevolg is immers een eindeloze monoloog die
technisch lang niet zo sterk is geschreven als wat van Bendis
verwacht mag worden. Tevens halen die tekstkaders de vaart
uit wat een overweldigende actiescène had moeten zijn.
Nu komt de dynamiek niet over, wat deels voor rekening komt
van de tekeningen, die met een te statische, donkere stijl
de vaart van de actie niet kunnen overbrengen. Geen drie,
wel twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
new x-men
#153 (marvel)
Een toekomstige versie van de X-Men maakt zich op voor een
groot gevecht tegen de Beast en een pasgeboren Phoenix. Ondanks
de apocalyptische sfeer kan niet worden voorkomen, dat de
plot uiteenvalt in fragmentarisch vertelde scènes die
zo vol zitten met oppervlakkige dialogen, dat de personages
niet echt tot leven komen. Alles voelt erg afgezaagd aan,
terwijl de interessante basisconcepten naar de achtergrond
worden gedrongen omdat het tempo nu eenmaal omhoog moet. Het
tekenwerk is echter dynamisch als altijd. Van de overdreven
poses tot de spectaculaire panorama's; de zo krasserige stijl
past prima bij de thematiek. Alles bij elkaar blijft het bij
twee sterren. tekst
grant morrison tekeningen marc silvestri
fantastic
four #510 (marvel)
De Fantastic Four reizen naar de hemel, op zoek naar hun teamgenoot
Thing. Het is duidelijk dat ze hem uiteindelijk vinden, waardoor
hun zoektocht drama en spanning mist. Wanneer Reed Richards
eenmaal vertelt, dat de hemel voor elk van de teamleden anders
is, staat bovendien al vast dat we in dit nummer ook de versie
van Sue en van Johnny krijgen, terwijl daar geen geldige reden
voor bestaat. Pas wanneer Ben Grimm is gevonden, kantelt de
plot en wordt een zeer intrigerende cliffhanger opgediend.
Hoe stabiel en lekker vloeiend de cartooneske tekenstijl ook
is, het voelt niet op zijn plaats in een verhaal over de hemel.
Verder is het als geheel goed genoeg voor drie sterren. tekst
mark waid tekeningen mike wieringo
human target
#7 (dc)
Dertig jaar nadat een eind is gekomen aan de terroristische
activiteiten van een groep genaamd de Weathermen, opent iemand
de jacht op de voormalige leden. Het verfrissende van deze
aanpak, nog afgezien van de flashback als opening, is dat
Christopher Chance zijdelings bij deze zaak betrokken raakt.
Sterker, hij is vooralsnog geen hoofdpersoon. Technisch laat
het script alleen een steekje vallen bij de tekstkaders, waar
noodzakelijkerwijs veel expositie in terecht is gekomen. De
simpele tekenstijl zet alles intussen treffend neer, met oog
voor de subtiele poses en heldere lay-outs. Als gebruikelijk
zijn de warme, directe kleuren de ideale sluitpost. Kortom,
vier sterren. tekst
peter milligan tekeningen cliff chiang
savage dragon
#113 (image)
Vertraagd vanwege, zo legt Larsen in het redactioneel uit,
de experimentele lay-out, waarbij de allereerste pagina twintig
panels heeft en vervolgens elke nieuwe pagina één
panel minder bevat. Vanwege de vele panels bestaat zeker in
het begin geen ruimte voor achtergronden, maar gezien het
verhaal is dat ook niet nodig: Dragon woont eerst de begrafenis
van Dart bij en krijgt het daarna aan de stok met Octopus
en Openface. De afwezigheid van veel uitleg is een pluspunt,
de afwezigheid van emotionele diepgang is een minpunt. Over
de tekeningen geen klachten, want de hoekige stijl komt goed
tot uitdrukking in de beperkte ruimte. Twee sterren is hier
wel voldoende. tekst
& tekeningen erik larsen
spawn #132
(image)
Na enkele verhaallijnen die een inleidend karakter hadden,
is het nu tijd voor een nummer waarin de status-quo van de
hele serie eindelijk weer verandert. Zo raakt Al Simmons betrokken
bij de reeks bizarre moorden die een bezeten Jason Wynn heeft
begaan en komt het tot een nieuwe confrontatie tussen Wynn
en Spawn. Hieruit vloeit tevens een leuke ontwikkeling van
de duivelse Clown voort. Deze omslag in het verhaal wordt
gelukkig weerspiegeld door het tekenwerk, dat gedetailleerder
en een stuk minder rommelig is dan de laatste tijd. Al kan
de lay-out in de tweede helft strakker, het geheel maakt ditmaal
geen slordige indruk. Zelfs de kleuren zijn kalmer. Al met
al drie sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
demo #4 (ait
/ planet lar)
De in een arbeidersmilieu opgegroeide Jimmy is bovennatuurlijk
sterk. Dat komt van pas zowel op zijn werk als bij het plegen
van een kraak met zijn vrienden. Een nieuwe kraak is voor
hem de spreekwoordelijke druppel die de emmer laat overlopen;
hij is het domme gedrag van zijn zogenaamde vrienden zat.
Waar de insteek en de basisgegevens boeiend zijn, valt de
uitwerking nogal tegen. Dit heeft te maken met het open eind
van het verhaal, dat niet toekomt aan het afronden van de
centrale conflicten. Daarnaast zijn de personages zeer oppervlakkig.
Het tekenwerk sluit aan op de zwarte ondertoon, al is het
met zo veel close-ups soms wat eentonig. Hoger dan twee sterren
ga ik niet. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan
sojourn #32
(crossgen)
Arwyn, Cassidy en Gareth zijn beland in een dorp dat wordt
geteisterd door de Berserker, een monsterlijk wezen van wie
de oorsprong in een plichtmatige en storende flashback uit
de doeken wordt gedaan. Pas aan het einde is de confrontatie
met dit wezen een feit. Net als in het afgelopen paar nummers
is het verteltempo laag. De beschikbare ruimte wordt volgepraat
zonder dat het ergens over gaat, waardoor de plot telkens
dunner wordt. De volgelingen van Mordath mogen dan enigszins
genuanceerder worden neergezet, dat kan deze minpunten niet
compenseren. Zelfs het mooie, realistische tekenwerk maakt
niet alles meer goed. Binnenkort is dit einde oefening. Eén
ster. tekst
ian edginton tekeningen greg land