ultimate
x-men #43 (marvel)
In feite bevat dit nummer twee scènes. In de eerste
gaat professor Xavier dieper in op het plotselinge vertrek
van Beast en in het de tweede wordt de president door Emma
Frost voorgelicht over het mutantenprobleem. Vooral in die
laatste wordt weer veelvuldig teruggevallen op een dialoogstijl
die in ruim twintig balloons zegt wat net zo eenvoudig in
zes balloons verteld had kunnen worden. Het gevolg is, dat
dit aanvoelt als een tussennummer, dat als enige doel heeft
het introduceren van nog meer personages uit het reguliere
Marvel universum. De tekeningen zijn verrassend stabiel. Al
zijn de composities wat stijf, de X-Men worden herkenbaar
en erg scherp neergezet. Twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen david finch
ultimate
spider-man #54 (marvel)
Terwijl Peter Parker zich verbaast over de opnames van een
Spider-Man film, smeedt Doctor Octopus in de gevangenis plannen
voor zijn ontsnapping. Waar de ontwikkelingen rondom Octopus
inleidend zijn, hebben Spider-Mans acties op de filmset een
zelfbevlekkend karakter. Want wat is het doel van dit plot?
Het in het zonnetje zetten van de filmmakers Avi Arad en Sam
Raimi? Hopelijk wordt in de komende delen de relevantie van
deze wending duidelijk. Op het punt van de tekeningen kent
de comic geen enkel probleem. De dynamische stijl schakelt
goed over tussen een kalm en een hoog tempo, zonder dat de
leesbaarheid ooit in het gedrang komt. Al met al twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
gotham central
#17 (dc)
Wat op een tussennummer leek, is uitgegroeid tot een hele
tussenverhaallijn, waarin een reeks moorden als achtergrond
voor de persoonlijke aspecten van de agenten dient en niet
als doel op zich. Spijtig genoeg is het subplot over Dagmar
Procjnow zowel clichématig als voorspelbaar, wat niet
helemaal wordt gecompenseerd door de vlotte dialogen. Bij
de cliffhanger van dit deel kunnen overigens eveneens vraagtekens
worden gezet. Net als de vorige keer past het tekenwerk voldoende
in de sfeer zoals die voor deze serie is gecreëerd, met
als kanttekening dat de gezichten niet van elkaar te onderscheiden
zijn. Iets meer duidelijkheid zou welkom zijn. Drie sterren
is voldoende. tekst
greg rucka tekeningen greg scott
100 bullets
#49 (dc)
Het vreemde avontuur van Jack, die op weg is naar Atlantic
City, komt tot een redelijk onbevredigend einde. De schimmige
types worden opgeruimd, de metafoor van de gekooide tijger
wordt tot in het extreme doorgetrokken en de ontraceerbare
kogels zijn de veel te gemakkelijke sluitpost. Daarmee is
het meteen de minste verhaallijn tot nu toe; het is slechts
een adempauze. Als altijd zijn de tekeningen betrouwbaar,
sfeervol en zeer stabiel. Dat bijna alle scènes zich
in het donker afspelen, komt de strakke stijl ten goede en
zorgt bovendien voor een contrast met de laatste pagina's,
waar de personages in het zonlicht worden aangetroffen. Twee
sterren is te weinig, vandaar drie. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
jla #94 (dc)
De reünie van de makers die met X-Men geschiedenis hebben
geschreven, levert een interessant eerste deel van de verhaallijn
op. Zo worden eerst geduldig enkele leden van de JLA geïntroduceerd,
maar wordt tegelijkertijd een conflict opgevoerd waarbij Superman
in handen valt van de mysterieuze Crucifer. Dat hier en daar
iets te veel expositie opduikt, wordt goedgemaakt door de
efficiënte manier van vertellen, hetgeen vandaag de dag
meer dan welkom is. Het tekenwerk scoort een ruime voldoende,
al moet hier worden gezegd, dat de inkter erg overheersend
is. Nu lijkt het net of Byrne alleen de lay-out heeft gedaan
en dat is jammer. Lang verhaal kort, drie sterren. tekst
chris claremont tekeningen john byrne
powers #37
(image)
Het laatste nummer van de eerste reeks eindigt met een lekker
spectaculair opgebouwde ontsnapping van Wolfe, die het natuurlijk
op detective Christian Walker heeft gemunt. Zo meesterlijk
de opbouw is, zo eenvoudig is de climax, want dat komt neer
op een combinatie van een saaie monoloog en een einde dat
niet helemaal tevreden stelt. Daar staat tegenover, dat de
schrijfstijl van Bendis perfect past bij deze comic en dat
de cartooneske tekeningen daar op hun beurt prima op aansluiten.
De warme, stijlvolle kleuren verdienen ook een compliment.
Van het groene licht in de openingsscène tot de indrukwekkende
vuurzee; alles spat van de pagina. Mede daardoor alsnog vier
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
scion #43
(crossgen)
Deze serie eindigt, hoe kan het anders, met het einde van
de oorlog tegen Tigris. Helaas gaat dit gepaard met niet één
maar twee deus ex machina. Dat Ethan opeens hulptroepen uit
zijn mouw schudt, is al flauw, maar dat hij dan een atoomwapen
inzet en dat vervolgens een reusachtige flashforward wordt
gemaakt, is het toppunt van een anticlimax. Verder komt het
script door alle actie niet meer toe aan de uitdieping van
de karakters en blijven de dialogen beperkt tot suffe clichés.
Voor het tekenwerk geldt een vergelijkbaar verhaal. De simpele
shots kunnen nergens echt de emoties overbrengen en bepaalde
personages wisselen per panel van uiterlijk. Erg jammer. Nul
sterren. tekst
ian edginton tekeningen fabrizio fiorentino