runaways
#15 (marvel)
De tieners willen de Rite of Thunder verstoren, een ceremonie
waarbij hun ouders een ziel aan de duivelse Gibborim bieden
en zo een stap dichterbij hun sinistere plan komen. Al is
het op zich een doorzichtig plotelement, het pakt aardig uit.
Zowel bij de ouders als bij de tieners levert het heldere
uitdieping van de personages op en de dialogen voelen heel
natuurlijk aan. De climax is echter te geforceerd. Het tekenwerk
lijkt iets strakker dan gebruikelijk, met bovendien minder
speelse composities. Dit wordt voor een deel veroorzaakt door
de inkleuring, die hier minder voor de pasteltinten kiest
en de accenten iets donkerder legt. Toch is een score van
vier sterren haalbaar. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
spider-man #59 (marvel)
Het verhaal over de film die over Spider-Man wordt gemaakt,
komt tot een prima einde, voornamelijk omdat het uiteindelijk
minder over die film en veel meer over het privé-leven
van Peter Parker gaat. Het gesprek tussen Peter en Gwen Stacy,
waarmee het nummer begint, is bijvoorbeeld knap en meer dan
overtuigend uitgewerkt en ook de manier waarop dit de status-quo
van de reeks permanent verandert, is zowel geloofwaardig als
vol dramatiek. Dit is typisch zo'n nummer waarin de zondvloed
aan dialogen werkt. De tekeningen passen zich aan de sfeer
van het verhaal aan: iets minder dynamisch, meer aandacht
voor emoties en een warme, intieme sfeer. Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
daredevil
#60 (marvel)
Daredevil is terug in zijn kostuum en samen met een groep
collega's gaat hij het gevecht aan met de Yakuza. Het is opvallend
dat zo nadrukkelijk wordt teruggekeerd naar het superheldengenre,
omdat het algemeen bekend is, dat het tekenwerk verre van
ideaal is voor vlotte actie en personages in fleurige kostuums.
Hierdoor mist het spectaculair bedoelde gevecht een laag spanning
en ziet vooral Spider-Man er nogal simpel uit. Pluspunt: de
humor is terug en is hier ook daadwerkelijk erg leuk. Minpunt:
het afsluitende gesprek tussen Matt Murdock en Milla Donovan
is een geforceerde terugkeer naar een heel oude status-quo.
Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Al met al drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
justice league:
another nail #1 (dc)
Het vervolg op het vermakelijke The Nail stelt een beetje
teleur. Voor een Elseworlds special is het verhaal nogal gewoontjes
en het lijkt eerder op een eerbetoon aan de eenvoud van de
superheldencomics uit de jaren zeventig. Met de strijd tussen
New Genesis en de Apokolips als achtergrond onderzoekt de
Justice League een geheel nieuwe dreiging voor de Green Lantern
Corps en hun Guardians. Het idee dat Superman hier het groentje
is, wordt uitstekend uitgewerkt, maar de rest van de plot
is matig. Vaak wordt teruggevallen op met expositie overladen
flashbacks. Gelukkig is het vloeiende, toegankelijke tekenwerk
ideaal voor deze miniserie. Kortom, twee sterren. tekst
& tekeningen alan davis
seaguy #1
(dc)
Een nieuwe miniserie van Morrison, waarin hij enerzijds een
toch verrassend luchtige toon gebruikt en anderzijds onder
het laagje vermaak veel kritiek op de maatschappij en de comicwereld
verstopt. De hoofdrol is weggelegd voor Seaguy, een overgebleven
superheld die via allerlei bizarre omwegen weer in een vreemd
avontuur belandt. Van de schaakpartij met de Dood tot de held
die zijn dagen slijt in een suffe draaimolen, van de stukjes
maan die op Aarde neerstorten tot het Mickey Eye themapark,
alles ademt een heerlijke sfeer uit. Van belang daarbij is
het tekenwerk, dat precies cartoonesk genoeg is voor de thematiek
maar ook emoties kan overbrengen. Zonder meer vijf sterren. tekst
grant morrison tekeningen cameron stewart
demo #6 (ait
/ planet lar)
Wederom een losstaand verhaal, ditmaal over de pasgetrouwde
Ken, die een zware last uit het verleden met zich meedraagt.
Het knappe aan het scenario is, dat sociale aspecten (discriminatie
in een overwegend blanke wijk) subtiel worden vermengd met
horrorelementen (Ken laat zijn overleden hondje uit de dood
opstaan). Al is het eind traditioneel leeg, de rest van het
nummer kent een groot aantal sfeervolle tekstkaders die alles
voldoende diepgang geven. De gebruikte tekenstijl is wisselvallig,
in die zin dat Kens bruid bijvoorbeeld heel vloeiend wordt
neergezet, terwijl de flashbacks zo grimmig en rauw zijn.
Het met grijstinten gevulde resultaat is goed voor vier sterren. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan