ultimate
x-men #47 (marvel)
Dit mag pas het tweede deel van het verhaal zijn, de plot
vordert vreemd genoeg nu al nauwelijks. Professor Xavier laat
zichzelf op de hoogte brengen van een nieuwe bedreiging in
de persoon van Sinister, waarna hij zijn oudere leerlingen
op pad stuurt, natuurlijk tot het grote ongenoegen van de
rest. De introductie van de schurk achter Sinister is wederom
een voorbeeld van het hoge tempo waarin bekende personages
nu in het Ultimate universum worden geïntroduceerd. Het
gaat allemaal nogal snel, wat inhoudt, dat voor diepgang weinig
plaats is. Het door veel dunne lijntjes gekenmerkte tekenwerk
is helder, gedetailleerd en toegankelijk, vandaar dat ik toch
uitkom op drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen brandon peterson
global frequency
#12 (dc)
Het slot van de miniserie kent helaas geen allesomvattende
finale. In plaats daarvan is dit 'gewoon' een vertelling over
de Global Frequency, waarbij de toekomst van de mensheid op
het spel staat en de organisatie onder leiding van Miranda
Zero in actie moet komen. Hoewel het tempo zo hoog is, dat
lang niet alle personages goed aan bod komen, houdt de apocalyptische
sfeer alles bij elkaar. De cynische politieke ondertoon en
vlotte dialogen worden helaas niet helemaal weerspiegeld door
het tekenwerk, dat, hoewel gedetailleerd en realistisch, aan
de statische kant is. Niet alleen zijn de personages hierdoor
niet herkenbaar, ook de composities zijn te afstandelijk.
Twee sterren. tekst
warren ellis tekeningen gene ha
100 bullets
#50 (dc)
Halverwege de serie wordt in een op zichzelf staand nummer
de waarheid achter de Trust en de Minutemen uit de doeken
gedaan. Interessant hierbij is, dat het wordt verteld door
een nieuw personage, binnen een nieuw en verder niet heel
relevant kader. Dat de onthulling over de geschiedenis van
de Trust niet als echte verrassing komt, is een compliment
voor de schrijver; dit is de uitkomst van vijftig nummers
vol subtiele hints en flarden halve verwijzingen. Alle stukjes
van de puzzel passen, met het personage Victor als link naar
het allereerste nummer. Als altijd zijn de tekeningen formidabel.
Donker, stilistisch en vol dramatiek, ook tijdens de actiescènes.
Kortom, vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
demo #7 (ait
/ planet lar)
John Hatfield is een soldaat met als mutante kracht dat hij
altijd raakt waar hij op mikt. Wanneer hij in Irak aankomt
en bevelen krijgt die betekenen dat hij mensen moet doodschieten,
krijgt hij gewetensbezwaren en stapt hij op, tot ergernis
van zijn vrouw, die met een baby thuis zit. Grootste minpunt
is het eind, dat leeg en nietszeggend is. Daarnaast leunt
de plot op politieke aspecten van het leven in het leger en
zijn de politieke aspecten dusdanig binnen een Amerikaans
kader geplaatst, dat het mij niet kan boeien. Ook het tekenwerk
is minder genuanceerd dan gebruikelijk, van grote zwarte vlakken
tot de versimpelde gezichten zonder emoties. Hoger dan één
ster ga ik niet. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan
bone #55
(cartoon)
Dit allerlaatste nummer heeft niet één doel
maar twee. Allereerst moet het centrale conflict worden afgerond,
terwijl daarna de lichte toon van de eerste nummers weer moet
worden teruggebracht. Dat eerste lukt, al is de terugkeer
van alle draken niet zo schokkend als gehoopt. Het tweede
doel wordt zeker bereikt, al gebeurt het op een vrij gekunstelde
en niet overtuigende manier. Het is net of de humor wordt
verkozen boven de emotionele impact die alle avonturen gehad
hebben op het drietal Bones. De cartooneske animatiestijl
is gelukkig een ideale sluitpost, net als een eerder uitgegeven
kort verhaal dat naadloos in de continuïteit wordt verwerkt.
Petje af. Vier sterren. tekst
& tekeningen jeff smith
love fights
#10 (oni)
Jack ontdekt dat zijn kat een reusachtig complex onder zijn
huis heeft. Via Nora wil hij The Flamer op de hoogte brengen,
wat onvermijdelijk leidt tot een gesprek tussen de hoofdpersonages.
De toenadering tussen de twee gaat iets te gemakkelijk en
niet al hun dialogen voelen even natuurlijk aan, maar binnen
de twaalf delen die deze serie zal gaan tellen, is het wel
noodzakelijk voor het afronden van de subplots. Aardige cliffhanger,
bovendien. Het simplistische tekenwerk laat zich deze keer
van een andere kant zien, in die zin dat meer wordt gespeeld
met grijstinten en zwarte vlakken. De eenvoud blijft echter
het sterkste punt. Al met al geef ik een score van drie sterren. tekst
& tekeningen andi watson