astonishing
x-men #2 (marvel)
De twee subplots uit het vorige deel, eentje over een gijzeldrama
en eentje over een geneesmiddel tegen het mutante gen, worden
aan elkaar gekoppeld. Helaas gebeurt dit op een manier die
zowel gekunsteld als onduidelijk is, wat voor een deel ligt
aan de manier waarop van scène wordt gewisseld. Verder
biedt het verhaal weinig nieuws. De meerwaarde is afkomstig
van de vlotte dialogen, de uitdieping van de personages en
vooral het duidelijk tegenover elkaar zetten van die personages.
Het tekenwerk is van het hoge niveau dat mag worden verwacht,
ondanks de ronduit saaie nieuwe kostuums. De warme inkleuring
vult de realistische stijl goed aan en ik geef drie sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
the witching
#1 (dc)
Oorspronkelijk bestaan de drie klassieke heksen uit een maagd,
moeder en grootmoeder, maar voor deze serie is dit concept
heel listig vervangen door drie marketingbare tieners. Dit
trio heksen staat aan de vooravond van een belangrijke wending
in hun leven. Hoewel de hoofdpersonages individueel zo herkenbaar
mogelijk worden neergezet, komen hun karakters als gevolg
van een warrige vertelstijl matig tot uitdrukking. Het lijkt
of de serie vooralsnog geen kern of een bestaansreden kan
aandragen. De tekeningen zijn helder en toegankelijk, doch
anders dan wat de pastelstijl op de cover doet vermoeden.
De mix van realisme en cartoonesk doet het prima. Al met al
één ster. tekst
jonathan vankin tekeningen leigh gallagher
the losers
#13 (dc)
Een tweedelig verhaal brengt het team Losers naar Quatar,
waar ze op jacht gaan naar informatie over de geheimzinnige
Max. Van wilde achtervolgingen tot onderhandelingen met de
plaatselijke sjeik; het verhaal lijkt al sterk op formulewerk,
dat gelukkig meer flair krijgt door de toevoeging van politieke
discussies en achtergronden. Voorlopig is het alleen net te
inleidend, zodat het allemaal redelijk dun blijft. De tekeningen
van de gasttekenaar, op basis van lay-outs van de vaste tekenaar,
hebben een weinig verzorgde uitstraling. Gezichten zijn overdreven,
de personages zijn niet gemakkelijk herkenbaar en het niveau
is niet stabiel, zodat ik uitkom op twee sterren. tekst
andy diggle tekeningen nick dragotta
superman
#206 (dc)
Ook na liefst drie nummers is nog volstrekt onduidelijk waar
de twaalfdelige verhaallijn nu precies over gaat. Eerst leek
het centrale thema de Vanishing, een mysterieuze verdwijning
van enkele miljoenen mensen, maar dat lijkt nu een excuus
voor een vertelling over de situatie in het Midden-Oosten,
waar Superman het opneemt tegen de verre van interessante
schurk Equus. Is het politiek uitdagend en boeiend? Ja, dat
is zeker. Is het echter een verhaal dat past in een serie
over Superman? Nee, eerlijk gezegd niet. De tekeningen zijn
redelijk tot goed, met die kanttekening dat het dynamische
en bombastische hier stukken minder is dan bij Lee's Batman.
Eén ster, meer niet. tekst
brian azzarello tekeningen jim lee
the gray
area #1 (image)
Op het gebied van originaliteit breekt Romita Jr's eerste
werk buiten Marvel geen potten. Rudy Chance is een corrupte
agent die na een familiedrama uit is op wraak en uiteindelijk
belandt in een vreemde wereld ergens tussen leven en dood.
Vernieuwend is het niet, de personages en bijpersonages komen
niet goed uit de verf en de vertelstijl is een beetje onevenwichtig.
Alleen het eind maakt nieuwsgierig naar de rest van de miniserie.
Dat én het tekenwerk, dat heerlijk strak is en altijd
al uitermate geschikt was voor het rauw realisme van New York.
De coverprijs van zes dollar voor tweeëndertig pagina's
binnenwerk is overigens een minpunt. Kortom, twee sterren
is hier op zijn plaats. tekst
glen brunswick tekeningen john romita jr