runaways
#17 (marvel)
Met het voorlopige eind van de serie op komst ontstaat op
een listige wijze ruimte voor allerlei verrassende plotwendingen.
Zo wordt de identiteit van de verrader onthuld, worden de
plannen van die verrader nader uitgewerkt en is tussendoor
ook tijd voor liefst twee soorten cliffhangers. Hoewel de
dialogen vanwege de opzet vaak neerkomen op niet meer dan
expositie, ligt het tempo hoog genoeg voor een tastbare spanning,
zonder dat dit ten koste gaat van de karaktermomenten en de
humor. Het tekenwerk haalt wederom een goed niveau, compleet
met wat fijnere lijnen, al is de inkleuring de laatste maanden
zonder meer te donker. Vier sterren is te hoog, vandaar drie
sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
x-men #50 (marvel)
Niet Adam maar Andy Kubert neemt het tekenwerk voor zijn rekening
van dit eerste hoofdstuk van weer een nieuwe verhaallijn.
Een aardig gegeven, zeker omdat zijn dynamische stijl lijkt
op die van zijn broer en tegelijkertijd iets heel unieks heeft.
Helaas krijgt hij geen ruimte voor de superheldenkostuums,
want het verhaal leidt het team X-Men naar een kermis waar
ze de mutant Gambit tegen het lijf lopen. Waar dat al niet
bijzonder origineel is, stellen de subplots extra teleur:
de zogenaamd romantische ontwikkelingen rondom Rogue, Bobby
en Kitty vormen het toppunt van slechte soap. Deze schrijver
kan veel beter. Een score van één ster is momenteel
helaas het hoogst haalbare. tekst
brian k vaughan tekeningen andy kubert
ultimate
spider-man #63 (marvel)
Een belangrijk personage van de serie is bruut vermoord door
Carnage, een stevig op hol geslagen genetisch experiment van
Curt Connors. Peter Parker gaat meteen de confrontatie met
Curt aan, wat hem oog in oog met Carnage brengt. Eerlijk gezegd,
ligt het tempo ditmaal net te hoog en gebeurt net te weinig
voor de dramatische impact die deze gebeurtenis echt zou verdienen.
Misschien komt dat nog. Het is echter hoe dan ook gedurfd,
dat de dood van zo'n belangrijk personage niet wordt aangekondigd
en in 'zomaar' een nummer plaatsvindt. Op een enkele vreemde
close-up na scoort het vlotte, jeugdige tekenwerk eveneens
een voldoende, kortom, dit verdient vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
the gray
area #2 (image)
Agent Rudy Chance is na zijn dood aangekomen in de Gray Area,
een nogal schimmige plek waar wordt beslist over de zielen
die nog geen echte keuze hebben gemaakt tussen goed en slecht.
Na het plichtmatige eerste nummer leek het erop, of in dit
deel de interessante kern van het verhaal zou volgen. Het
tegendeel blijkt echter waar. Chance's avonturen komen niet
verder dan plichtmatige expositie over wat de Gray Area is,
een plichtmatige opleiding tot agent voor de Gray Area en
een plichtmatige cliffhanger. Tel daar dialogen bij op die
lezen als stroop en dan blijft alleen het hoekige, stilistische
tekenwerk over als verzachtende omstandigheid. Dikke onvoldoende.
Nul sterren. tekst
glen brunswick tekeningen john romita jr