astonishing
x-men #4 (marvel)
Na drie nummers opbouw is het tijd geworden voor de eerste
grote onthulling van de verhaallijn. De X-Men gaan op onderzoek
uit bij het bedrijf Benetech, waar Shadowcat op iemand stuit
waarvan iedereen al die tijd heeft gedacht, dat het personage
dood was. Wat in eerste instantie lijkt op een goedkoop schokeffect
kan bij nader inzien een goed verhaalelement zijn, zeker gezien
de laatste zin van het nummer. Afwachten, dus. De tekeningen
zijn in ieder geval van het gebruikelijke niveau, met meesterlijke
composities, realistische gezichten en een magistraal gevoel
voor sfeer dat enkel wordt versterkt door de indringende kleuren.
Geen vier sterren waard, wel drie sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
supreme power
#12 (marvel)
Het idee is vrij goed: een nummer waarin meerdere personages
tegelijkertijd voldoende aandacht krijgen. Spijtig genoeg
valt de uitwerking tegen, omdat het terugvalt op een structuurvariant
waarbij de vier verhaalstrengen telkens per strook worden
verteld. Het directe gevolg is, dat het nummer nergens een
prettig leesbaar ritme krijgt en dat het zelfs aanbeveling
verdient de subplots gewoon eerst geheel per strook te lezen.
Daarentegen is de inhoud redelijk interessant. Ook het tekenwerk
scoort goed dankzij de gladde, realistische stijl in combinatie
met de statige poses en strakke kleuren. Genoeg voor drie
sterren is het niet, vandaar slechts een score van twee sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
x-statix
#26 (marvel)
Gezien de insteek die de makers sinds hun aantreden hebben
gehanteerd, mag het zeker geen verrassing zijn dat deze serie
eindigt met veel dood en verderf. Het is bijzonder knap dat
het script hier als het ware buiten zichzelf treedt en een
soort commentaar op zichzelf geeft, zonder dat het overdreven
of totaal niet grappig wordt. Dit afscheid van de reeks doet
denken aan hoe het ooit is begonnen, vol vlotte actie, maatschappijkritiek
en zelfspot, zodat de trouwe fans hiermee waarschijnlijk wel
kunnen leven. Hetzelfde geldt voor de tekeningen, die doen
wat ze moeten doen, op de vertrouwde, eenvoudige wijze. Het
is mooi geweest, zo. Een score van drie sterren is op zijn
plaats. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
we3 #1 (dc)
Nieuwe miniserie van het team dat een paar jaar terug de X-Men
op zijn kop heeft gezet. Dat betekent, dat de verwachtingen
hooggespannen zijn, maar gelukkig is dat in dit eerste deel
geen punt. Na liefst dertien tekstloze doch overdonderende
pagina's maken we kennis met drie mechanisch geavanceerde
dieren die als moordenaars zijn getraind. Ze ontsnappen, waarna
ze 'naar huis' willen. Van de vele wilde ideeën tot de
eigenzinnige uitwerking, van de bizarre personages tot het
bijna ranzige randje, alles hier is weer typisch Morrison
en Quitely. Ze krijgen alle ruimte, wat goed zichtbaar is
in het erg gedetailleerde, uitzinnige tekenwerk. Dit is domweg
smullen geblazen. Vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
the losers
#15 (dc)
Een losstaand nummer over Aisha, die in Turkmenistan een aantal
mensen voor haar karretje spant. Een minpunt hierbij is, dat
het script eigenlijk niets doet aan het uitdiepen van het
personage Aisha. De structuur van de plot is voorspelbaar,
de actie is vlot doch niet adembenemend en de cliffhanger
zou niet misstaan in een soap. Hopelijk krijgen de eventueel
volgende losstaande nummers meer diepgang, want dit houdt
de aandacht niet genoeg vast. Het tekenwerk draagt daar deels
aan bij. Hoewel hier duidelijk in de geest van de vaste tekenaar
wordt gewerkt, is de stijl te cartoonesk en is het gebrek
aan details in de tweede helft bijna storend. Maximaal één
ster, dus. tekst
andy diggle tekeningen alé garza
superman
#208 (dc)
Al lijkt het de eerste pagina's erop of het verhaal op hetzelfde
teleurstellende niveau verdergaat als de afgelopen vier delen,
de komst van de rest van de JLA maakt alles een stuk boeiender.
Ook visueel, want Lee is en blijft iemand die het goed doet
als hij gekostumeerde superhelden kan tekenen en zich kan
uitleven op spetterende panorama's. Het werkt voor een deel,
want het eind maakt erg nieuwsgierig naar het vervolg, maar
dat kan niet voorkomen dat de dialogen en de vertelstijl aan
de stroperige kant zijn. Te veel woordspelingen, te veel vaagheden,
te weinig antwoorden op de vraag waar het verhaal nu werkelijk
over gaat. Alles bij elkaar lijkt twee sterren gerechtvaardigd. tekst
brian azzarello tekeningen jim lee
love fights
#12 (oni)
In feite is dit voorlopig laatste nummer een epiloog. Het
laat zien wat met hoofdpersonages Jack en Nora gebeurt nadat
de schurken en de helden hun grote finale hebben gekend, wat
inhoudt, dat de plot kleinschalig blijft en hier en daar een
sprong door de tijd maakt. Erg knap dat ruimte bestaat voor
een statement over de comicwereld, terwijl de relatie tussen
de hoofdpersonages op een bevredigende wijze wordt afgerond.
Complimenten voor de tekeningen, die twaalf delen zo stijlvast
zijn gebleven en de wereld van deze serie op een heldere,
eenvoudige manier hebben vormgegeven. Het is verbazingwekkend
hoe effectief de strakke lijnen kunnen zijn. Al met al drie
sterren. tekst
& tekeningen andi watson