nyx #5 (marvel)
Een verse tekenaar, het voortijdig einde van de serie in zicht,
aanhoudende vertragingen; de reeks is slechts een schim van
wat het bij de lancering was. Het hoofdverhaal, over de voorspellende
visioenen van Kiden Nixon en haar metgezellen, wordt in een
te traag tempo verteld, wat natuurlijk het op zich interessante
concept ondermijnt. Als gevolg daarvan missen ook de dialogen
scherpte en bestaat geregeld verwarring door onduidelijke
scènewisselingen. De vervangende tekenaar doet het
goed. Hij heeft zijn huiswerk gedaan en laat een stijl zien
die het werk van zijn voorganger dicht nadert, waarbij de
zachte inkleuring de ideale sluitpost is. Eén ster
is voldoende. tekst
joe quesada tekeningen robert teranishi
wolverine
#20 (marvel)
Het nieuwe team makers keert terug naar de basis, al duurt
het mooi tot de allerlaatste pagina voordat Wolverine weer
in zijn oude kostuum opduikt. Tot die tijd wordt op een zeer
intelligente manier een verhaal verteld over Logans terugkeer
naar Japan, waar hij zich stort op een zaak van een ontvoerd
kind. Van de degelijke dialogen tot sfeervolle tekstkaders,
van het handjevol leuke gastoptredens tot de nieuwe personages;
het nummer is een aardig eerste hoofdstuk van een nieuwe verhaallijn.
Wat het tekenwerk betreft, biedt het script voldoende ruimte
voor wisselende locaties, indringende composities en vlotte
actie in de bekende, hoekige stijl. Vier sterren is de terechte
score. tekst
mark millar tekeningen john romita jr
ultimate
spider-man #66 (marvel)
Misschien wat vreemd na al die emotionele gebeurtenissen,
maar de nieuwe verhaallijn is één en al flauwe
humor. En het werkt. Spider-Man en Wolverine zijn om nog onverklaarbare
redenen van lichaam verwisseld. Peter Parker moet wennen aan
de genezende krachten van Logan, die op zijn beurt geen enkele
zin heeft in een leven als een schoolgaande puber. Allebei
de kanten van het conflict worden op komische wijze belicht,
soms scherp, soms voorspelbaar en altijd voor honderd procent
raak. Dat de plot in feite nauwelijks inhoud heeft, is geen
bezwaar. Leuk detail van het dynamische tekenwerk, dat wat
trekjes van Peter in Logans gezicht opduiken en andersom.
Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
y: the last
man #27 (dc)
Hoewel de flashback voor een nogal gekunstelde opening zorgt,
bevat het hoofdverhaal alle ingrediënten voor een vermakelijke
episode in het leven van Yorick Brown, de allerlaatste man
op Aarde. Het is vooral interessant dat heel terloops het
einddoel van de tocht door Amerika is bereikt: dokter Mann
heeft haar laboratorium gevonden. Is het een cliché
dat precies op dat moment een groep gevaarlijke personen opduikt?
Is het een cliché dat Yorick exact op dat moment plots
ziek wordt? Jazeker. Toch komt Vaughan ermee weg, omdat de
plot erg sterk in elkaar zit en het stabiele, uitnodigende
tekenwerk voor een versimpeld realisme zorgt dat daarop aansluit.
Al met al vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
demo #10
(ait / planet lar)
Een meisje doet zich voor als iemand die intuïtief weet
wat de jonge Thomas Martin bezighoudt. Ze geeft hem wijze
raad, tot Thomas een ontdekking doet die hem volledig door
het lint laat gaan. Ondanks het sterke uitgangspunt is de
wending niet zo verrassend. Hetzelfde geldt voor de afronding,
die moreel nogal dubbelzinnig is en niet oprecht lijkt. Daarbij
is het bij deze serie zo, dat één enkel nummer
te kort is voor het neerzetten van locatie, personages én
conflict. Aan de tekeningen ligt het niet. Die zijn als altijd
sfeervol, ditmaal met meer invloeden van manga dan gebruikelijk
en met mooie contrasten van zwarte vlakken en grijstinten.
Kortom, ik ga voor drie sterren. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan