daredevil
#66 (marvel)
Alexander Bont, de voorganger van de moderne Kingpin, is vrijgekomen
en hij keert terug naar 'zijn' stad. Daar denkt hij terug
aan vroeger, wat gebeurt in verschillende flashbacks met een
verschillende sfeer, tekenstijl en inkleuring, waarna hij
zijn sinistere plannen kenbaar maakt. Vanwege de onconventionele
aanpak werkt dit nieuwe verhaal uitstekend, al is de plot
op zich niet bepaald revolutionair of vernieuwend. De nadruk
op het karakter Bont enerzijds en de aandacht voor de sfeer
van de flashbacks anderzijds dragen het nummer, wat wordt
aangevuld door het tekenwerk, dat varieert van een simpel
zwart-wit, ouderwets en een moderne grimmigheid. Vier sterren
is zeker haalbaar. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
we3 #2 (dc)
Een tot mechanische moordenaars omgevormd trio bestaande uit
een konijn, een hond en een kat is onlangs uit een laboratorium
ontsnapt. Ze willen naar huis, maar ze worden op de hielen
gezeten door het leger, die wil voorkomen dat ze bevolkt gebied
bereiken. Hoe bizar en onwerkelijk het concept ook is, de
uitwerking is nog onwerkelijker omdat de dieren een eigen
persoonlijkheid hebben en werken met hun eigen logica. Het
gevolg is een wervelstorm aan geweld, tegelijkertijd bruut
en cartoonesk, absurd en toch met emotionele basis. De tekeningen
zijn weer groots, spectaculair en extreem gedetailleerd, wat
het wachten tussen de nummers compenseert. Vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
the losers
#17 (dc)
De flashback naar de missie waarbij het voor de Losers fout
is gegaan, gaat op volle kracht vooruit. Ondanks het clichématige
uitgangspunt is de spanning wel overal voelbaar, krijgen alle
personages meer dan voldoende aandacht en is ook genoeg ruimte
voor de voor deze serie zo kenmerkende combinatie van zwarte
humor en overdreven actie. Het leest daardoor gemakkelijk
weg, met als extraatje een vreemde cliffhanger die nieuwsgierig
maakt naar het vervolg. De tekeningen zijn stabiel en stijlvast
als altijd. Enig punt van kritiek kan zijn dat door de op
zich effectieve, versimpelde inkleuring voor de flashbacks
de rauwe tekenstijl niet goed uit de verf komt. Geen vier,
wel drie sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
planetary
#21 (dc)
Waar de vorige verhaallijn scherpte miste, zorgt dit deel
voor compensatie. Elijah Snow bezoekt Melanctha, die hem na
het toedienen van enkele drugs meeneemt op een metafysische
trip naar de bouwstenen van het universum. Hoewel het in feite
niet meer is dan een geïllustreerde monoloog over allerlei
onderwerpen van het spirituele tot de kwantummechanica, steekt
het dankzij de aanstekelijk geschreven teksten voortreffelijk
in elkaar, temeer omdat het relevant is voor de rode draad.
Het tekenwerk is fantastisch: de combinatie van realisme met
de grenzeloze mogelijkheden van de psychedelische scènes
levert prachtige plaatjes op en dat is goed voor vijf sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
spawn #139
(image)
Al Simmons ligt gewond in het ziekenhuis, Nyx denkt na over
het aanbod van de duivel Mammon en uiteindelijk besluit ze,
dat ze iets moet doen. De grote verandering die dit met zich
meebrengt, is buitengewoon interessant. Het is alleen jammer,
dat het in dit nummer weinig meer is dan een aanloop naar
het volgende hoofdstuk, waar de gevolgen pas echt zichtbaar
zullen worden. Een tussennummer, dus, wat merkbaar is aan
een traag tempo en een vertelstijl die meer dan gebruikelijk
terugvalt op tekstkaders. Aardig als een rustpunt in de serie,
inhoudelijk is het dun. Het tekenwerk is opvallend leeg, zonder
veel achtergronden, alsof het een haastklus is geweest. Twee
sterren. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
angel medina
strangers
in paradise #69 (abstract)
Ja, wederom bevat dit nummer een experimentele verteltechniek,
nu in de vorm van een als tekstpagina weergegeven interview
met de hoofdpersonen. Dit is verder gelukkig niet storend,
omdat de verhaalstrengen over Casey als showgirl, Francine
bij haar moeder en Katchoo aan het begin van een nieuw hoofdstuk
in haar leven stuk voor stuk zeer interessant zijn. Daar in
alledrie de subplots voornamelijk wordt gepraat en verder
weinig concreets gebeurt, is alles bij elkaar meer een adempauze.
Kan best, mits goed geschreven en goed getekend. Op dat punt
klopt alles, want alle dialogen zijn vloeiend en het tekenwerk
is realistisch en toegankelijk. Al met al geef ik drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore
demo #11
(ait / planet lar)
Opnieuw een losstaand verhaal, ditmaal over drie jongeren
die op school de 'Slacker Pledge' hebben gezworen en eigenlijk
niets met hun leven willen doen. Ze hebben een baan als schoonmakers
bij een supermarkt, maar twee van de drie willen ontdekken
wat het leven verder te bieden heeft, tot frustratie van de
derde. Volgens de schrijver is dit nummer bedoeld als komisch
intermezzo; vreemd genoeg is het script nergens grappig, wordt
het centrale conflict niet echt opgelost en is het eind te
leeg. Bovendien komen de personages slecht uit de verf. Daarnaast
is de tekenstijl voor dit nummer dermate manga-achtig, dat
het eindresultaat nogal chaotisch wordt. Hoger dan één
ster ga ik niet. tekst
brian wood tekeningen becky cloonan