powers #6
(marvel)
Detective Deena Pilgrims confrontatie met de Bug eindigt met
een knallende climax. Letterlijk, want nadat ze door de Bug
is gemarteld, heeft ze blijkbaar (tijdelijk?) de beschikking
over superkrachten, die ze vooralsnog verborgen houdt. Verder
wordt dit laatste deel van de verhaallijn kleur gegeven door
de terugkeer van een groep bekende helden, waarmee de strijd
tegen het verbod op superkrachten is begonnen. Allemaal interessant,
al moet worden gezegd, dat de plot erg dun is; alsof het verhaal
in één nummer minder had gepast. De tekeningen
zijn strak en cartoonesk als altijd, uitstekend aangevuld
door een opvallend breed scala aan stemmige kleuren. Al met
al drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
supreme power
#13 (marvel)
De verschillende verhaalstrengen komen bij elkaar, waarna
eindelijk eens wat actie wordt ondernomen in het kader van
de brute seriemoordenaar die het op prostituees heeft voorzien.
Hoewel de plot op zich interessant is, gebeurt het net te
langzaam. Dat is en blijft het zwakste punt van de serie:
het scenario bevat weliswaar veel tekst (soms té lange
lappen tekst), maar bijna de helft van de dialogen bestaat
uit herkauwde expositie, waarbij hetzelfde op twee manieren
wordt gezegd. Gelukkig is het zo, dat de personages hierdoor
diepte krijgen. Het realistische tekenwerk is wat saai ingekleurd,
al is het gebrek aan achtergronden het grootste punt van kritiek.
Geen twee, wel drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
daredevil
#67 (marvel)
Een nummer met een trucje. Twee trucjes, zelfs, als het experiment
met de tekeningen wordt meegeteld. De voormalige Kingpin Alexander
Bont wil wraak op Matt Murdock, laat hem stevig in elkaar
slaan door de Gladiator en dat is het punt waarop dit nummer
zowel begint als eindigt. Tussendoor wordt de achtergrond
ingevuld aan de hand van flashbacks, allen getekend in een
stijl die past bij het tijdperk waarin ze zich afspelen. Kortom,
het centrale conflict wordt met terugwerkende kracht bedacht
en die kunstgreep voelt niet goed. De aanpak van het tekenwerk
werkt echter wel. Waar de pagina's zwart-wit matig zijn, zijn
de ouderwets ingekleurde scènes rauw en ráák.
Twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
the losers
#18 (dc)
De flashback over de missie waarbij het voor de Losers verkeerd
is gegaan, knalt in volle vaart door. Helaas betekent de ontdekking
van een personage dat meer weet over de mysterieuze Max wel,
dat het begin wordt gekenmerkt door een teveel aan gortdroge
expositie, dat de tweede helft alleen uit actie bestaat én
dat het hoofdverhaal nauwelijks vordert. Dat maakt dit hoofdstuk
eigenlijk tot een tussennummer, inclusief de clichématige
cliffhanger. Voor het tekenwerk niets dan complimenten, want
de combinatie van vele eenvoudige composities, een erg krasserige
tekenstijl en een slim gebruik van verschoten kleuren maakt
het verschil tussen een score van één en twee
sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
spawn #140
(image)
Het eerste nummer van de gasttekenaar voert de lezer mee naar
het achtste niveau van de hel, alwaar een confrontatie wacht
met een oude bekende. De rest wordt opgevuld met tekstkaders
voor de sfeer en dialogen voor de uitleg, zodat dit deel verrassend
irrelevant is, zelfs al heeft de rode draad te maken met Al
Simmons zelf. Het tekenwerk is anders dan in deze serie gebruikelijk
is. Donkerder, ongepolijst, rauw en in zekere zin eenvoudig.
Op zichzelf een punt van kritiek, maar in dit geval is het
meer dan duidelijk dat de andere tekenstijl prima is gekozen.
Immers, de sfeer van het verhaal is zo anders, dat dit moet
terugkeren in de tekeningen. Desondanks ga ik niet hoger dan
één ster. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen
nat jones