shanna, the
she-devil #1 (marvel)
De nieuwe miniserie van schrijver en tekenaar Frank Cho, uitgesteld
omdat na verandering van management de blootscènes
moesten worden ingekort, stelt nogal teleur. Het verhaal handelt
over Shanna, zonder dat nu direct duidelijk wordt, in welke
periode de gebeurtenissen zich hier afspelen, terwijl de vraag
of dit past binnen de reguliere continuïteit totaal buiten
beschouwing wordt gelaten. Wat overblijft, is een clichématig
scenario, vol rondborstige dames, dinosauriërs en verwijzingen
naar experimenten van de Nazi's. De personages blijven vlak,
de dialogen zijn houterig en het strakke, enigszins ouderwetse
tekenwerk kan die minpunten niet compenseren. Al met al één
ster. tekst
& tekeningen frank cho
supreme power
#15 (marvel)
Het nummer na de grote confrontatie bestaat zoals verwacht
grotendeels uit dialogen. Aan de ene kant onderhandelt het
leger met de nieuwe gevangene, wat overigens tot een vrij
voorspelbare finale leidt, terwijl de drie helden van het
verhaal onderling overleggen hoe het allemaal verder moet,
ook daar met gevolgen die niet onverwacht zijn. Dat het werkt,
is een direct gevolg van de onderliggende spanning: hoewel
de dialogen vaak te langdradig zijn, geeft het de personages
wel net die diepgang die een gemiddelde comic niet heeft.
Het realistische tekenwerk is door het vele gepraat aan de
saaie kant, net als de inkleuring, maar drie sterren is desondanks
zeker een haalbare score. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
ultimate
spider-man #72 (marvel)
Harry Osborn keert terug, wat een directe aanleiding blijkt
voor een toch wel overbodige flashback naar het beginpunt
van de serie, waarin bovendien een plotelement wordt geïntroduceerd
dat overduidelijk met terugwerkende kracht is bedacht. Verder
wordt vooral toegewerkt naar de cliffhanger, zodat dit deel
inhoudelijk weinig voorstelt. Gelukkig maakt de interactie
tussen Peter Parker en Mary Jane Watson veel goed; dat is
vlot en met veel emotie geschreven. Over het tekenwerk geen
klachten, want de frisse dynamiek blijft het prima doen, zowel
in de scènes over Spider-Man als in de scènes
waarin gewone mensen met elkaar praten. Geen vier sterren,
wel drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
concrete:
the human dilemma #2 (dark horse)
Na een kort subplot over Larry en Astra verschuift de aandacht
weer naar Maureen en Concrete. Dat gebeurt op een heel volwassen,
intelligente wijze, waarbij het hoofdverhaal over een campagne
tegen te snelle bevolkingsgroei wordt vermengd met persoonlijke
dilemma's van het tweetal. Als gevolg van deze aanpak ligt
het tempo laag, zonder dat ooit de indruk ontstaat dat de
plot dun of leeg is. De filosofische dialogen en de bijzonder
sterk uitgewerkte personages zijn daarbij van groot belang,
net als overigens het immer subtiele tekenwerk in zwart-wit.
Vooral het contrast tussen de realistische wereld en de cartooneske
Concrete levert mooie composities op. Kortom, vier sterren. tekst
& tekeningen paul chadwick
stray bullets
#36 (el capitán)
Eindelijk weer een verhaal over Virginia Applejack, één
van de belangrijkste hoofdrolspeelsters uit deze reeks. Na
haar avonturen is ze teruggekeerd naar huis, waar ze zich
voornamelijk ergert aan de nieuwe vriend van haar moeder,
tot blijkt dat ze het best met hem kan vinden. Uiteraard zit
hier een addertje onder het gras en kan Virginia het niet
laten een gemene streek uit te halen, nota bene op haar moeders
verjaardag. Het verhaal zit sterk en compact in elkaar, met
boeiende karakters, harde dialogen en een dreigende ondertoon.
De tekeningen sluiten daar uitstekend op aan: de eenvoudige
lay-out en de filmische aanpak werpen altijd hun vruchten
af. Vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham
grimjack:
killer instinct #1 (idw)
De oude makers van de klassieke First Comics serie zijn weer
terug voor een nieuwe miniserie over GrimJack, waarin nader
wordt ingegaan op zijn periode bij de Cadre. Zowel de opbouw
als uitwerking is ouderwets, van de knallende opening tot
de introductie van het daadwerkelijke verhaal, maar juist
bij dit personage voelt dat gewoonweg goed. Het concept is
immers net zo tijdloos als de personages dat zijn, vandaar
dat de zo lange pauze tussen deze en de oorspronkelijke serie
nauwelijks uitmaakt. Hier en daar wat te veel tekstkaders
en droge dialogen, voor het overige vooral erg veel nostalgie.
Het tekenwerk is gedetailleerd, rauw en realistisch en ideaal
voor de reeks. Drie sterren, dus. tekst
john ostrander tekeningen timothy truman