ultimates
2 #4 (marvel)
De Ultimates maken kennis met hun Europese tegenhangers. Wanneer
Thor weer van zich laat horen, moeten de beide teams samenwerken.
Het begin, dat enigszins fragmentarisch is geschreven, maakt
ruimte voor de persoonlijke kant van de hoofdrolspelers, waarna
de tweede helft, die wellicht wat te veel verklarende dialogen
kent, op een vrij interessante manier een breder kader schetst.
De minpunten worden gecompenseerd door het erg goede verhaal
en uiteraard ook de tekeningen, die fotorealistisch als altijd
zijn. Vooral de manier waarop de achtergrond in stadspanorama's
een sterk gevoel van diepte geeft, is indrukwekkend. Met andere
woorden, dit verdient vier sterren. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
ultimate
x-men #57 (marvel)
Het verhaal over reality television kent een nogal vreemde
climax, omdat de verrassende wending helemaal niet zo logisch
is en het personage Longshot bovendien verre van sympathiek
maakt. Verder is het storend, dat hierbij een vertelstijl
wordt gebruikt, die terugvalt op gebruik van de verplichte
flashback en een pagina lang droge expositie. Ook de opborrelende
tienerproblematiek en de liefdesperikelen bij de teamleden
onderling voelen geforceerd aan. Het tekenwerk is redelijk
stabiel, al is de stijl vaak te licht, te gemakkelijk en te
gewoontjes. Gezien het twijfelachtige niveau dat de serie
tegenwoordig kent, is dit voorlopig mijn laatste nummer geweest.
Hoger dan één ster ga ik niet. tekst
brian k vaughan tekeningen stuart immonen
ultimate
spider-man #74 (marvel)
Na het tegenvallende vorige deel biedt dit hoofdstuk over
de teruggekeerde Harry Osborn precies die elementen die de
serie zo populair hebben gemaakt. Dat begint met een knap
geschreven ruzie tussen Mary Jane en Peter Parker, gaat verder
met een boeiende dialoog tussen Mary Jane en Harry en eindigt
met een handjevol pagina's waarin Peters gemoedstoestand vakkundig
wordt neergezet. Tempo, dialogen en flair voor het opbouwen
van spanning zijn als vanouds. De tekeningen zijn redelijk
goed, al betekent de nadruk op dialogen automatisch dat weinig
ruimte blijft voor spannende shots en gedetailleerde achtergronden.
Geen vier sterren, dus. Drie sterren is echter wel haalbaar. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
ex machina
#9 (dc)
Eindelijk, een flashback naar de dag van de aanslagen in Washington
en New York. Dat gebeurt op een subtiele manier, die ook nog
aansluit op de huidige verhaallijn, waarin burgemeester Hundred
zijn visie op het homohuwelijk moet verdedigen en daarbij
van dichtbij meemaakt, dat niet iedereen het daarmee eens
is. Het subplot over Hundreds date is plichtmatig, maar de
hernieuwde aandacht voor het gevaar in de metrotunnels maakt
zonder twijfel veel goed. Het sfeerbepalende tempo wordt kracht
bijgezet door de tekeningen, die met een mengeling van realisme,
statige composities en ouderwetse lay-outs een prettig leesbare
comic neerzetten. Vier sterren is de verdiende score. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
ultra #8
(image)
De epiloog van de miniserie keert terug naar de basis, waarin
de personages vooral met elkaar praten en dat doen op een
zeer vrolijke, interessante en zo realistisch mogelijke manier.
Net op het moment dat het onderliggende subplot over dingen
als liefde, geluk en lotsbestemming ogenschijnlijk uitdraait
op een gedurfde conclusie en een vleugje cynische melancholie,
kantelt het verhaal en wordt in de laatste pagina's even een
puberale flirtscène opgevoerd. Veel te gemakkelijk,
maar helaas niet zo onverwacht, gezien de manier waarop de
voorgaande nummers die clichés hebben omarmd. Gelukkig
is het tekenwerk aantrekkelijk en maken de zachte kleuren
het geheel af. Twee sterren, dus. tekst
jonathan & joshua luna tekeningen jonathan
luna