ultimate
secret #1 (marvel)
Na het daverende slot van Ultimate Nightmare gaat de nieuwe
reeks verder met het concept van experimentele ruimtevaart
en, meer op de achtergrond, de komst van Galactus. Dat gaat
volgens hetzelfde patroon als in de vorige serie, wat inhoudt,
dat het tempo zeer laag ligt en dat verschillende scènes
worden opgerekt door veel decompressie. Enerzijds zijn de
dialogen waarin de wetenschap achter de ruimtevaart wordt
uitgelegd erg interessant, anderzijds zijn de actiescènes
door het gebrek aan tekst wat onduidelijk. Het tekenwerk is
iets minder dan gebruikelijk, wat het gevolg is van een teveel
aan sombere kleuren en een gebrek aan details. Al met al kom
ik uit op drie sterren. tekst
warren ellis tekeningen steve mcniven
astonishing
x-men #9 (marvel)
De Danger Room is op de een of andere manier plots gemuteerd
en houdt een aantal van de leerlingen gevangen. Door een relatief
laag tempo bestaat het script ditmaal uit weinig meer dan
het gesprek dat Kitty Pryde heeft met die Danger Room, afgewisseld
met enkele shots van de overige X-Men, die zich afvragen wat
ze moeten doen en vooral voor expositie zorgen. Als comic
op zich is het daarom minder effectief, al moet gezegd, dat
het gesprek met de Danger Room bijzonder knap een dreigende
sfeer creëert. Over de tekeningen geen klachten, want
die zijn weer fotorealistisch, statig en consistent, zeker
in combinatie met de veelal warme kleuren. Geen drie, wel
twee sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
countdown
to infinite crisis #1 (dc)
Tachtig pagina's voor een dollar, het is duidelijk dat DC
deze aanzet voor een aantal miniseries graag onder de aandacht
brengt van zo veel mogelijk lezers. Dat het werkt, is de verdienste
van het verhaal, dat de Blue Beetle kiest als het middelpunt
en dankzij een flashbackstructuur de spanning kan oprekken
zonder dat het storend wordt. Beetle ontdekt verschillende
vreemde dingen, samenzweringen en dreigingen, die soms wellicht
wat geforceerd zijn, maar vaak ook erg intrigerend zijn. Vooral
de komst van OMAC is leuk voor trouwe lezers. Het tekenwerk
is okay; de overwegend realistische stijlen zijn niet té
afwijkend en ze vertellen het verhaal duidelijk. Vier sterren
is dus terecht. tekst
johns, rucka & winick tekeningen morales,
benes, saiz, reis & jimenez
ocean #5
(dc)
Met het einde van deze miniserie in zicht lijkt het wel, of
de kern van het verhaal telkens verder en verder wordt opgerekt.
Zelfs een schrijver die de ongekroonde koning is van de decompressie
kan dan niet voorkomen, dat de aandacht van de lezer verslapt.
In feite bevat dit hoofdstuk één onthulling
over de vondst op de oceaanwereld bij Jupiter; een onthulling
die bovendien niet heel spectaculair lijkt, omdat de dialoog
vaak zijpaden bewandelt en de tekeningen zelf niet voldoende
zijn bij het overbrengen van het gevoel van ontzag. Het is
allemaal te glad, te algemeen, te statisch. Daarbij leent
het script in de tweede helft opzichtig bij The Matrix. Kortom,
slechts één ster. tekst
warren ellis tekeningen chris sprouse
concrete:
the human dilemma #4 (dark horse)
Concrete moet toezien hoe zijn campagne voor kinderloos partnerschap
door de media wordt verdraaid en hoe hij op bijzaken wordt
gepakt. Uiteraard zijn de gevolgen voor Concrete zelf erg
interessant, maar dankzij een vakkundig geschreven verhaal
gaat tevens voldoende aandacht uit naar de mensen om hem heen,
waardoor prikkelende onderwerpen als het huwelijk, ontrouw
en de liefde worden aangesneden en voor emotionele conflicten
zorgen. En als een klap op de vuurpijl bevat die laatste pagina
een onthulling van formaat. Het sobere, realistische tekenwerk
vult het verhaal opnieuw goed aan. De stijl is stabiel en
de grijstinten geven voldoende diepte. Zonder twijfel vijf
sterren. tekst
& tekeningen paul chadwick