ultimate
spider-man #75 (marvel)
Volgens alle regeltjes van de marketing zou dit een extra
dik feestnummer moeten zijn. Dat is het niet. Het is zelfs
niet eens het slot van de verhaallijn. En alleen al om die
reden heeft het een streepje voor. Terwijl Harry Osborn enkele
schokkende ontdekkingen doet, trekt Peter Parker zich meer
en meer terug uit zijn sociale leven. Dat levert goede dialogen
op, met op het eind pas de ontwikkeling die al vanaf het begin
van de verhaallijn werd verwacht. Het tekenwerk scoort een
voldoende, want de vele pagina's met enkel pratende personages
komen dankzij de aandacht voor wisselende gelaatsuitdrukkingen
goed over. Drie sterren lijkt me voor dit nummer dus wel de
juiste score. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
seven soldiers:
zatanna #1 (dc)
De derde Seven Soldiers miniserie gaat over Zatanna, die in
een praatgroep een boekje opendoet over haar verslaving aan
toverspreuken. Het idee van de praatgroep is leuk, de betrokken
personages zijn boeiend en de uitkomst biedt zeker perspectief,
maar het tussenliggende verhaal over Zatanna mist aan impact.
Daarvoor is het net te vaag en lijken bepaalde scènes
bovendien rechtstreeks geleend uit Alan Moore's Promethea,
waar het overigens beter werd aangepakt. Niettemin is dit
een aantrekkelijke inleiding op de serie. Wat het tekenwerk
betreft, deze stijl is vloeiend terwijl het naar duister realisme
neigt en die combinatie werkt. Vier sterren is te veel, vandaar
drie sterren. tekst
grant morrison tekeningen ryan sook
the losers
#22 (dc)
Verrader Roque is terug, waardoor het laatste deel van de
verhaallijn in de hoogste versnelling kan beginnen. Het gevolg
laat zich raden: gierende actie, wilde achtervolgingen en
een ontknoping die zich netjes houdt aan de clichés
van het genre. Dat laatste is jammer, al zou het te vroeg
in de serie zijn voor grotere onthullingen dan de achtergrondinformatie
die nu komt bovendrijven. Net als de vorige keer is het werk
van de gasttekenaar overtuigend. De stijl lijkt op die van
de vaste tekenaar, met als duidelijkste verschil dat dynamiek
het moet afleggen tegen de behoefte aan consistentie. Niet
verkeerd, al blijft het herkennen van de personages lastig.
Drie sterren, niet meer, niet minder. tekst
andy diggle tekeningen ben oliver
y: the last
man #32 (dc)
Nieuwe verhaallijn, nieuwe gasttekenaar (die bij de credits
abusievelijk staat vermeld als schrijver) en dat betekent,
dat het script de vaste patronen voor het inleidende hoofdstuk
volgt. Los van het subplot aan het eind bestaat het nummer
namelijk uit niet meer dan twee scènes, waarin enkel
wordt gepraat. Eerst Yorick en de kapitein van het schip,
die wel zó veel met elkaar gemeen hebben, dat deze
geforceerde clichés in de weg staan aan diepgang, daarna
dokter Mann en agente 355, die in hun aanloop naar een teder
moment bijna struikelen over de clichés. Gelukkig is
het tekenwerk stabiel, is de stijl open en komen de personages
treffend over. Vandaar nog twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen goran sudzuka
death jr
#1 (image)
Deze nieuwe serie, helaas voorzien van een hoge coverprijs,
vertelt over de eerste dagen op school van Death Junior, de
zoon van de Dood. Daar wordt hij snel opgenomen door de andere
misfits van de klas, waaronder een meisje dat alles wil openen
wat ze ziet (ze heet uiteraard Pandora) en een Siamese tweeling
met tegengestelde persoonlijkheden. Pas tegen het einde wordt
de humor verruild voor een duistere ondertoon. Dat doet echter
niets af aan de kracht van de anekdotische vertelstijl, de
onderkoelde teksten en de grappige personages. Ook de tekeningen
volgen dat patroon; de simplistische stijl kan zowel vrolijk
en elegant als onheilspellend zijn. Al met al vier sterren,
dus. tekst
gary whitta tekeningen ted naifeh
strangers
in paradise #72 (abstract)
Het werd tijd, een deel waarin Katchoo de rol van verteller
op zich neemt en waardoor dus meer diepgang wordt gecreëerd
dan in de afgelopen nummers bij elkaar. Tel daarbij op, dat
de vertelstructuur gebruik maakt van een heel aardige flashback,
twee redelijk leuke subplots en een stuk proza dat voor de
verandering wél functioneel is en het moge duidelijk
zijn, dat alle ingrediënten aanwezig zijn voor een goede
comic. Vooral de interactie tussen Katchoo en David is zeer
trefzeker, waarbij Katchoo's gedachten over hem als rode draad
dienen. En het spreekt bijna voor zich, dat het realistische
tekenwerk van een prima kwaliteit is, duidelijk en stabiel
als altijd. Ja, vijf sterren is terecht. tekst
& tekeningen terry moore