kabuki #4
(marvel)
Opnieuw een nummer waarin eigenlijk niets gebeurt. Kabuki
praat in een vliegtuig met de man naast haar en leest wat
van zijn werk, wat overigens een voorbode is van een nieuw
project van maker David Mack zelf. Die grens tussen realiteit
en fictie wordt verder verdund door verwijzingen naar andere
comics, merchandise en zelfs andere media. Structureel zit
het echter zeer knap in elkaar. De teksten zijn vaak poëtisch,
vol dubbele bodems, terwijl de tekeningen, foto's en andere
collages van begin tot eind een integraal deel uitmaken van
het verhaal. Helaas dat het, in de drang naar experimenteren,
wat te eenvoudig en leeg wordt. Drie sterren lijkt een haalbare
score. tekst
& tekeningen david mack
supreme power
#16 (marvel)
De rode draad van de serie last een pauze in. Dat komt enerzijds
slecht uit, want het betekent dat het script wederom vol zit
met langgerekte dialogen die telkens in herhaling vallen,
terwijl het anderzijds goed uitkomt, want na de superheldenactie
van een paar maanden geleden is een portie aandacht voor de
personages precies wat nodig is. Alle hoofdpersonages komen
aan bod in aardige intermezzo's, die stuk voor stuk naar een
nieuw avontuur toewerken. Ook het tekenwerk heeft ditmaal
zo zijn goede en zijn mindere kanten. Op de enigszins saaie
eerste scènes na, komt de realistische stijl namelijk
prima uit de verf dankzij de mooie composities en warme kleuren.
Kortom, drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
daredevil
#72 (marvel)
Deel twee van de vertelling over de gevolgen die Daredevil
de laatste tijd heeft gehad op gewone burgers, concentreert
zich op Archie Meyers, zoon van een misdadiger met connecties.
Het verhaal mag simpel zijn, het verwijst op een slimme manier
naar klassiekers uit het verleden, slaagt in het in korte
tijd neerzetten van de juiste sfeer en kent een ontknoping
die erg boeiend is. Knap gedaan, zeker voor een comic waarin
het titelpersonage niet opduikt en Matt Murdock slechts op
één enkele pagina zichtbaar is. De tekeningen
zijn voortreffelijk. Van de realistische stijl tot de sfeervolle
composities, van de sprekende kleuren tot de heldere vormgeving;
alles klopt. Vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
the losers
#23 (dc)
Een nieuw avontuur, dat weliswaar voortborduurt op kennis
uit de laatste delen, maar dat intussen nadrukkelijk terugvalt
op de geijkte patronen die de serie de afgelopen twee jaar
heeft opgebouwd. Kortom, weer nieuwe plannen, nieuwe aanloop,
enerverende actie en een leuke cliffhanger; zo langzaamaan
is sprake van een echte formule en dat maakt het voorspelbaar.
Los van dat kritiekpunt zit het script verder goed in elkaar,
met als kanttekening dat de Losers zelf vooral in de eerste
helft misschien wat weinig in beeld zijn. Over de net teruggekeerde
vaste tekenaar geen klachten. Zijn werk is ongepolijst, donker
en dynamisch als altijd, zodat ik drie sterren uitdeel. tekst
andy diggle tekeningen jock
strangers
in paradise #73 (abstract)
Waarschijnlijk het laatste tussennummer over Molly en Poo,
twee vrouwelijke personages die in het verleden vaker een
avontuur buiten de continuïteit van de serie hebben beleefd.
Het grootste deel van het verhaal wordt verteld in de vorm
van brieven tussen de twee, aangevuld met stukken proza. Net
als eerder is die proza te wollig geschreven, met overbodige,
uiterst storende beschrijvingen en herhalingen. Daarbij is
de onverwacht bedoelde wending aan het eind niet onverwacht,
is de link met Jack the Ripper vergezocht en zijn de morele
implicaties ronduit verwerpelijk. De lay-out is zeker okay,
de spaarzame tekeningen ook; niettemin is één
ster hiervoor mijn maximum. tekst
& tekeningen terry moore
red sonja
#0 (dynamite)
De hype van dit moment. Terecht? Wanneer deze comic wordt
beoordeeld op het overdreven sexy tekenwerk en de bijbehorende
close-ups van borsten en billen, dan luidt het antwoord bevestigend.
Wanneer deze comic echter wordt beoordeeld op de inhoud, op
hoe hoofdpersonage Sonja uit de verf komt en hoe het verhaal
wordt opgebouwd, dan luidt het antwoord ontkennend. Dit introductieverhaal
bestaat namelijk uit weinig meer dan een simpel gevecht, wollig
aan elkaar geschreven aan de hand van tekstkaders die vrijwel
niets toevoegen. De warme kleuren en potloodachtige inktlijnen
zien er zeer gelikt uit, maar al met al verdient deze comic
hooguit een score van één ster. tekst
michael avon oeming & mike carey tekeningen
mel rubi
jon sable,
freelance #1 (idw)
De klassieker uit de jaren tachtig is terug en net als bij
GrimJack overheerst het gevoel dat dit een erg goede comic
is. Naar de maatstaven van de jaren tachtig. Het verschil
is echter, dat de nieuwste avonturen van Jon Sable wel meer
met hun tijd zijn meegegaan. Uiteraard is dit pas het eerste
deel van de miniserie en dus blijft alles heel inleidend en
waarschijnlijk niet te volgen voor nieuwe lezers. Gelukkig
zijn nauwelijks concessies gedaan op het punt van de toegankelijkheid:
Jon was altijd ongrijpbaar en hij moet dat ook nu blijven.
Het tekenwerk is als vanouds. Scherpe lijnen en potloodlijnen
wisselen elkaar af en het resultaat is zeker bevredigend.
Geen vier, wel drie sterren. tekst
& tekeningen mike grell