ultimate
fantastic four #21 (marvel)
Het nieuwe team makers begint met een zeer interessant avontuur,
waarbij Reed Richards contact legt met een parallelle wereld.
Na een relatief vrolijke openingsscène gaat de aandacht
uit naar Reed en zijn plannen. Dat intussen ook plek is voor
enige diepgang en interactie met Sue, is het gevolg van een
voor deze schrijver opvallend laag tempo. Stoer en spannend
moet het dus nog worden, al biedt de cliffhanger zeker perspectief.
De tekeningen zijn als vanzelfsprekend prachtig. De fotorealistische
stijl wordt soms wat houterig. Niettemin is het de combinatie
van het gelikte lijnwerk en de oogstrelende inkleuring die
ronduit overtuigt. Met andere woorden, vier sterren. tekst
mark millar tekeningen greg land
all star
batman & robin #1 (dc)
Nieuwe serie, een alternatieve blik op het verleden van Batman
én een team makers waarbij veel vingers worden afgelikt.
De herkenbare schrijfstijl neemt echter ruim de tijd voor
het introduceren van de personages (waar meerdere malen een
volle pagina voor wordt gebruikt) en hanteert meerdere vertellers
met eigen tekstkaders, zodat aan het einde van dit nummer
zelfs de inleiding niet eens halverwege is gekomen. Heel diep
gaat het dus niet. Het tekenwerk voelt ietwat ouderwets. Het
mist iets extra's. En laten we eerlijk zijn, de drie pagina's
Vicky Vale in lingerie slaan absoluut nergens op; het is beschamend
goedkoop. Al met al een matig begin, waar ik twee sterren
voor geef. tekst
frank miller tekeningen jim lee
desolation
jones #2 (dc)
Desolation Jones is op zoek naar een stelletje dieven. Zijn
onderzoek brengt hem in contact met Emily Crowe, een dame
die als gevolg van een chirurgisch experiment vrijwel iedereen
in haar omgeving letterlijk ziek maakt. Hun dialoog is weliswaar
pure expositie, de uitwerking is net subtiel genoeg, dat het
vlot wegleest en niet vervelend wordt. Bovendien geeft het
de beide personages diepgang, wat gezien de bizarre concepten
meer dan welkom is. Jammer dat het eind veel decompressie
kent. Wat betreft het tekenwerk geen klachten. Het houdt het
midden tussen zwierig en rauw, tussen strak en realistisch
en dat pakt vooralsnog goed uit. Drie sterren is zeker verdiend. tekst
warren ellis tekeningen j h williams iii
100 bullets
#62 (dc)
De sfeer in de huidige verhaallijn blijft hangen tussen tastbaar
en vluchtig. Tastbaar, omdat de tekeningen als altijd perfect
aansluiten op de avonturen van de verschillende hoofdpersonages,
waarbij de zwarte vlakken een ideale achtergrond zijn voor
de gestileerde composities. Vluchtig, omdat het script als
altijd vreselijk vaag blijft over de zaken die de kern van
de serie aangaan, waarbij woordspelingen en andere scherpe
dialogen de lezer kietelen met een glimp van de waarheid.
Een andere truc is het introduceren van bijpersonages die
verder losstaan van de rode draad. Het tempo is hierdoor soms
te laag, maar ditmaal klopt het allemaal precies. Ik geef
dan ook vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
serenity
#1 (dark horse)
Deze miniserie moet het gat tussen de televisieserie Firefly
en de speelfilm Serenity gaan overbruggen. Als dat het enige
doel blijkt, dan is dat verspilling van papier, want het eerste
hoofdstuk bestaat slechts uit het herkauwen van de bekende
elementen uit de serie. Anders gezegd, het bevat alle herkenbare
recepten, maar daar wordt verder niets nieuws mee gedaan.
De actie in het begin, de interactie tussen Kaylee en Simon,
de dreiging van de mannen met de blauwe handschoenen; het
is plichtmatig en zonder emotie. De tekeningen compenseren
dat niet, want ondanks de sterke inkleuring is de tekenstijl
niet stabiel genoeg en te ouderwets. Hooguit één
ster, meer niet. tekst
brett matthews tekeningen will conrad