gotham central
#34 (dc)
De politie van Gotham heeft het lichaam gevonden van een jongen
in het kostuum van Robin. Dit zorgt uiteraard voor veel spanning,
zeker wanneer Batman wordt beschoten en de Teen Titans opduiken
op het hoofdbureau. Tussendoor komen vrij veel subplots aan
de orde, waardoor het verhaal een goede mengeling krijgt van
realisme, chaos en spanning. De dialogen zorgen ervoor, dat
het bovendien vlot wegleest. Het tekenwerk is acceptabel,
al is bij de mannelijke personages de herkenning nogal lastig
omdat de gezichten op elkaar lijken. Voor het overige is de
stijl realistisch en komt het dankzij de donkere kleuren goed
over. Al met al geef ik een score vier sterren. tekst
greg rucka & ed brubaker tekeningen kano
y: the last
man #36 (dc)
Een tussennummer waarin eindelijk dieper wordt ingegaan op
het leven van Beth Deville, Yoricks vriendin. Dat gebeurt
in de vorm van een reeks korte dagdromen of hallucinaties,
die het gevolg zijn van een geforceerde wending in de plot,
maar die verder zo compact zijn geschreven, dat het waaróm
geen bezwaar mag zijn. De dromen geven een veelzijdig beeld
van Beth; soms wat cliché en te speels, soms juist
totaal raak en erg effectief. Omdat de dromen uiteindelijk
slechts één doel hebben, is dit niettemin een
echt tussennummer. Gelukkig is de vaste tekenaar daarvoor
teruggekeerd, met de vloeiende stijl en de herkenbare gezichten,
vandaar dat ik drie sterren geef. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
strangers
in paradise #75 (abstract)
Zolang deze serie ruimte blijft maken voor grapjes over een
kat die denkt dat ze een leeuw is en voor een scène
waarin exact hetzelfde bericht op iemands voicemail tot twee
keer toe wordt herhaald, moeten we domweg accepteren dat in
een nieuw nummer nooit veel gebeurt. Daarvoor is het verteltempo
te laag. Los daarvan zijn de gebeurtenissen wel interessant.
Ditmaal geldt dat weliswaar niet voor het subplot over Francine,
het geldt wel degelijk voor de verschillende andere verhaalstrengen.
De tekeningen zijn als gebruikelijk van een hoog niveau, met
aandacht voor details, ruimte voor stijlexperimenten en met
de menselijke gezichten als rode draad. Drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore
serenity
#2 (dark horse)
Het verhaal van deze miniserie blijft een mengeling van bekende
en populaire elementen uit de televisieserie, waardoor veel
van de ontwikkelingen rondom Mal Reynolds en zijn bemanning
nogal geforceerd zijn. Of beter, subtiel is het zeker niet.
In tegenstelling dit het eerste deel is de vertelstijl echter
een stuk gestroomlijnder en ook de personages komen beter
uit de verf. De tekeningen moeten het hebben van de inkleuring,
want de stijl op zich is instabiel. Soms lijken de gezichten
sprekend op die van de acteurs, terwijl een pagina later alleen
de kleding duidelijk maakt om welk personage het moet gaan.
Hopelijk brengt het laatste deel verbetering. Ik kom uit op
twee sterren. tekst
brett matthews tekeningen will conrad
smoke #2
(idw)
Alsnog ontvangen en dat is mooi, want de miniserie over een
corrupt London van de toekomst is en blijft een prettige leeservaring.
Het grootste deel van dit nummer staat in het teken van een
gijzeldrama, waar de gevaarlijke Cain een eind aan wil maken.
Op de achtergrond duikt in de tussentijd een nieuwe huurmoordenaar
op die Cain het leven zuur gaat maken. Een slim verhaal, dus,
met interessante personages die niet altijd zwart of wit denken
en vooral een scherp randje dat het net even anders maakt
dan gebruikelijk. Het tekenwerk sluit daarop aan, omdat de
rauwe en gedetailleerde stijl ideaal is voor een vies en corrupt
London. Zonder enige twijfel is dit vier sterren waard. tekst
alex de campi tekeningen igor kordey
emo boy #2
(slave labor)
Dit tweede nummer over een verlegen tiener bij wie de extreme
emoties soms fysiek tot uiting komen, gaat beduidend meer
over Emo Boy zelf dan over zijn vreemde krachten. Hij bezoekt
een concert en daar komen enkele subplots bij elkaar, waarbij
de tienerclichés niet worden geschuwd en waarbij de
humor soms zo ironisch is, dat het verhaal een negatieve insteek
krijgt. Daar staat tegenover, dat de manier van schrijven
interessant is en dat de tekeningen allerlei aardige trucs
op het vlak van vormgeving laten zien. Het leukste van dit
nummer? De korte Emo Boy vragenlijst aan het begin. Die is
zo onderkoeld, dat het heel effectief wordt. Geen drie sterren,
wel twee sterren. tekst
& tekeningen steve emond