ultimate
x-men #64 (marvel)
Natuurlijk gaan de X-Men de strijd aan met de Ultimates. Zelfs
de manier waarop dit gebeurt, is zeer voorspelbaar, wat helaas
afbreuk doet aan de personages en de X-Men helemaal neerzet
volgens de puberale archetypen. Bovendien is het aantal verschillende
spelers in dit avontuur momenteel zo groot, dat het eindresultaat
een te gefragmenteerde indruk maakt. Als dan ook nog de cliffhanger
een substituut is voor wat een eigenlijke cliffhanger met
Magneto en Polaris moet zijn, wordt de plot opeens wel heel
dun. Het tekenwerk is redelijk tot goed, al mogen de achtergronden
wat uitgebreider en mag de inkleuring afwisselender. Lang
verhaal kort, twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen stuart immonen
infinite
crisis #1 (dc)
De crossover gaat van start en dat gebeurt gelijk in vol tempo.
Hoewel het nummer dikker is dan een reguliere comic en de
vertelstijl enige compressie kent, ontstaat toch het gevoel
dat de vorige vier Countdown-miniseries nu zijn samengepropt
tot één reeks, waardoor geen ruimte overblijft
voor echte diepgang. Vooralsnog gaat het om effectbejag. Dat
lukt wel, want het belang van de gebeurtenissen komt van begin
tot eind goed over. Dit is iets wat het hele DC universum
treft. Dat idee komt tot uitdrukking in de tekeningen, die
prachtig gedetailleerd zijn en zowel in kleine panels als
in grote panorama's alles scherp in beeld brengen. Tot nu
toe goed genoeg voor drie sterren. tekst
geoff johns tekeningen phil jimenez
ex machina
#15 (dc)
Een nieuwe verhaallijn opent volgens het inmiddels gebruikelijke
patroon met een flashback, waarna de politieke standpunten
op nogal voorspelbare manier worden gemengd met seksistische
provocaties. Dit gebeurt eigenlijk te vaak in het werk van
deze schrijver, vandaar dat het jammer is dat het hier opduikt.
Voor het overige lijkt de plot tot nu toe op een uitstapje:
het gaat over de moeder van burgemeester Hundred en het grootste
deel van de interactie tussen haar en haar zoon bestaat uit
opbouw naar de cliffhanger. Over de tekeningen geen klachten.
Die zijn als vanouds gedetailleerd, vlot van lijn en heel
stabiel, ook wat betreft inkleuring. Geen twee, wel drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
y: the last
man #38 (dc)
Yorick is betrapt en gefotografeerd als laatste man ter wereld.
Dat betekent, dat de missie van hem en zijn reisgenoten veel
urgenter is geworden. Vreemd genoeg is die urgentie nog niet
heel voelbaar, want ook hier wordt gewoon de ruimte gemaakt
voor een flashback als openingsscène en een tenenkrommend
subplot over de lesbische gevoelens van dokter Mann, zodat
de cliffhanger op een punt in het verhaal komt, dat in feite
pas het begin is. Dergelijke trucjes worden erg snel oud.
Aan het tekenwerk ligt het niet. Dat is van hoog niveau, met
een prachtig klare lijn, herkenbare gezichten en een goede
mengeling van cartoonesk en realistisch. Al met al geef ik
toch slechts twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
100 bullets
#65 (dc)
Een nieuw verhaal en wat voor eentje! Eindelijk komen alle
puzzelstukjes verder samen. Victor, Lono en Loop bundelen
de krachten en maken zich op voor wat ongetwijfeld wraak op
de Trust zal zijn. Deze rustige opbouw zorgt voor een gespannen
sfeer, de martelscènes zijn extreem bruut maar passen
perfect bij het personage van Lono en de rest bevat lekkere
dialogen die het midden houden tussen expositie en vage verwijzingen
en daarmee de valkuilen van beide extremen omzeilen. Een interessante
start, niet in de laatste plaats door het tekenwerk, dat deze
keer vooral uitblinkt door wat het niet laat zien. Veel schaduw,
veel sfeer, dat werkt. Zonder meer vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso