kabuki #5
(marvel)
Het mag nu geen verrassing meer zijn, dat ook in dit vijfde
nummer van de nieuwe reeks helemaal niets gebeurt. Kabuki
gaat een briefwisseling aan met Akemi en die brieven worden
op ingenieuze wijze als collage in het tekenwerk geplaatst,
zodat het een bijzonder intrigerend resultaat oplevert. Los
van de vormgeving is ook de inhoud wel degelijk interessant,
zeker wanneer de twee ingaan op de rol van de media in de
samenleving. Het probleem is echter, dat deze discussie de
plot niet voortstuwt. Sterker, hier is nauwelijks sprake van
een verhaal. De tekeningen zijn zoals gezegd knap, experimenteel
en welhaast poëtisch. Jammer dat ze vaak losstaan van
wat wordt verteld. Drie sterren. tekst
& tekeningen david mack
young avengers
#8 (marvel)
De Young Avengers nemen het op tegen Mister Hyde, wat niet
meer dan een subplot is in het kader van het grote geheim
dat Patriot met zich meedraagt. Hij gebruikt namelijk drugs
die hem zijn krachten geven. Natuurlijk is het goed dat dergelijke
onderwerpen in comics aan de orde worden gesteld. Probleem
is echter, dat dit al twintig jaar in comics aan de orde wordt
gesteld en dat dit verhaal niets toevoegt aan de boodschap.
Zelfs de climax is voorspelbaar en clichématig. Het
onderstreept het idee, dat dit een echt tussenverhaal is.
Dat geldt zeker op het punt van het tekenwerk, want dat is
net even te simpel en net niet bijzonder genoeg. Ik kom dus
op niet meer dan één ster. tekst
allan heinberg tekeningen andrea divito
daredevil
#78 (marvel)
Terwijl de Kingpin zijn spelletje speelt, wordt Matt Murdock
geconfronteerd met Elektra en de Black Widow, twee van zijn
voormalige geliefden. Hoewel strikt bezien niet veel gebeurt,
dragen de scherpe dialogen het verhaal. Alles wat deze beide
makers de afgelopen jaren hebben verteld, klinkt door in hun
huidige vertelling en dat is een strategie die in het tijdperk
van openheid en toegankelijkheid helaas te weinig wordt gebruikt.
Dit is echter het bewijs dat het wel degelijk goed kan uitpakken.
Wat betreft de tekeningen rest niets dan complimenten voor
de manier waarop de rauwe lijnen en sfeervolle inkleuring
de gehele stijl van de serie hebben bepaald. Al met al geef
ik vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
loveless
#1 (dc)
Een nieuwe serie door twee makers die vanwege hun stijlen
uitstekend bij elkaar passen. Een vaste serie over cowboys,
dat is zeer gedurfd, maar als dit eerste deel een indicatie
is van de insteek en wat we kunnen verwachten, dan kan het
zomaar een succes worden. Want de vertelling over Wes Cutter
wordt broeierig opgezet, met een mengeling van dialogen, actie
en subplots over het Amerika van toen. Al is de twist aan
het eind geen echte verrassing, de toon en het tempo houden
alles spannend. Dat ergens een bovennatuurlijk tintje meespeelt,
is eveneens een pluspunt. De tekeningen zijn erg gestileerd,
vol zwartvlakken en strakke composities. Kortom, vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen marcelo frusin
jack cross
#3 (dc)
Al na drie nummers lijkt het erop, dat de serie telkens het
verhaal vertelt volgens een vast patroon. Van de ondervraging
tot het plotselinge geweld, van de zo brute dialogen tot de
wilde achtervolgingen (ditmaal niet per auto maar helikopter),
alle elementen verraden het gebruik van een blauwdruk. Dat
is een kritiekpunt voor de schrijver, omdat schrijven op deze
manier uiteraard sneller gaat. Los daarvan is het gelukkig
wel spannend. Jack Cross blijft een zeer boeiend personage
en de basis van de serie houdt de aandacht vast. De tekeningen
verdienen lof voor de wijze waarop de achtervolging per helikopter
eruitziet. Ondanks de houterige stijl is dit werkelijk formidabel.
Drie sterren. tekst
warren ellis tekeningen gary erskine
the losers
#29 (dc)
De laatste verhaallijn van de serie gaat van start. Omdat
dit eerder is dan gepland, is aan het begin van het nummer
duidelijk, dat sommige rustpunten ietwat geforceerd in het
verhaal zijn verwerkt. De personages moeten immers wel even
menselijk worden neergezet voor de ongetwijfeld grote hoeveelheid
actie kan beginnen. Helaas betekent dit, dat in de tweede
helft te veel moet worden uitgelegd over wat de Losers nu
moeten doen en waarom. Zodra het team aan hun missie begint,
belooft het echter wel veel goeds. Het werk van de teruggekeerde
vaste tekenaar sluit als altijd lekker aan op de toon van
de vertelling, vol krasserige lijnen en stoere shots. Ik houd
het op drie sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
spawn #150
(image)
Twee nieuwe makers nemen Spawn onder handen. Dat doen ze in
een lang verhaal waarin Spawn terugkeert naar de situatie
van een paar jaar geleden. Althans, dat idee speelt, want
allerlei personages uit het verleden keren terug en het lijkt
erop, dat al deze personages weer een belangrijke rol gaan
spelen. De vertelstijl is mogelijk nog stroperiger en bombastischer
dan de stijl van de vorige schrijvers: de tekstkaders zoeken
het in kleurrijke metaforen die kant noch wal raken, terwijl
de dialogen in feite monologen vol suffe expositie zijn. En
dan het werk van de nieuwe tekenaar? Dat is nog lang niet
stabiel genoeg, mist diepte en is vaak onduidelijk. Dramatisch
slecht en dus nul sterren. tekst
brian holguin & david hine tekeningen
angel medina & philip tan
strangers
in paradise #77 (abstract)
Wederom een nummer dat is opgebouwd uit enkele doorkijkjes
van het leven van Katchoo, Francine en David. Hierbij wordt
slapstickhumor vermengd met pittige dialogen vol dramatiek,
wat al jaren het vaste recept van deze serie is. Het voelt
ditmaal wat geforceerd aan, omdat de humor aan de overdreven
kant is en omdat inhoudelijk weinig gebeurt. Daarbij zijn
de scènes halverwege redelijk tekstdicht zonder dat
die tekst relevant is; een truc die vaker in deze reeks is
opgedoken en nooit goed uitpakt. De tekeningen doen het prima.
De realistische stijl vangt de emoties van de personages en
de gedetailleerde achtergronden zien er verzorgd uit. Geen
vier, wel drie sterren. tekst
& tekeningen terry moore
little star
#5 (oni)
Met het eind van de miniserie in zicht gaat het verhaal zwabberen.
Want ook nu blijft Simon Adams twijfelen over wat hij met
zijn leven moet, wat hij met zijn vrouw moet en wat hij met
zijn jonge dochtertje moet. De metafoor met de astronaut wordt
bovendien nog verder doorgetrokken, zodat de facto een soort
decompressie in de vertelstijl ontstaat (tegenstrijdig genoeg
in de vorm van een flashback). Het leest allemaal prettig
en de toon van de monologen is zonder enige twijfel oprecht,
maar na vijf delen zou het fijn zijn, als een punt wordt gemaakt.
De tekeningen scoren een voldoende. Strak en simpel, doch
effectief en visueel aantrekkelijk. Twee sterren is de juiste
score. tekst
& tekeningen andi watson