powers #14
(marvel)
De komiek die de verschillende scènes aan elkaar praat,
wordt blijkbaar een motief in de huidige verhaallijn, want
ook in dit nummer duikt die formule op. In de tussentijd onderzoeken
detectives Walker en Pilgrim hun nieuwe zaak, waarbij ze stuiten
op een bijzonder kleine getuige en die een vreemde draai krijgt
wanneer Pilgrim wordt ondervraagd door een dame van Interne
Zaken. Hoewel de spanning goed wordt neergezet en de dialogen
van goed niveau zijn, is de mate van decompressie aan de hoge
kant. Daardoor gebeurt te weinig. Wat betreft de tekeningen
zeker geen klachten. Die zijn wederom lekker gestileerd, helder
en heel stabiel. Geen twee, wel drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
ultimate
spider-man #85 (marvel)
Eindelijk is de verhaallijn afgelopen, misschien wel de slechtste
van de reeks tot nu toe. Dit afsluitende deel bevat wederom
veel actie, waarbij vreemd genoeg vooral personages door ramen
worden gegooid, terwijl pas aan het eind blijkt, dat de gebeurtenissen
persoonlijke gevolgen hebben voor Peter Parker en dat niet
iedereen is wie hij of zij beweert. Allemaal leuk en aardig,
maar helaas veel te laat. Gelukkig is de scène tussen
Spider-Man en de Black Cat een komisch hoogtepunt; het werd
tijd dat ruimte werd gemaakt voor een dergelijke wending.
Het tekenwerk is gelukkig wel in orde. Veel duisternis, dus
minder details, doch prima verzorgd. Lang verhaal kort, twee
sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
desolation
jones #4 (dc)
Mike Jones doet onderzoek naar een zaak van gestolen porno.
Daarbij wordt hij nu tegengewerkt door onverwachte spelers
in het spel. Deze confrontatie leidt tot een dialoog die wel
aardig wordt verpakt en waarvan het niet direct duidelijk
is dat het verkapte decompressie is. Helaas is deze scène
uiteindelijk weinig meer dan een aaneenschakeling van expositie,
wat zonder twijfel een zwakke plek in het script betekent.
Het vereist allemaal zo veel uitleg, dat de schokkende climax
aan impact inboet. Erg jammer. De tekeningen scoren als altijd
een voldoende, met de realistische stijl, de ongebruikelijke
lay-outs en boeiende composities. Drie sterren is wel meer
dan voldoende. tekst
warren ellis tekeningen j h williams iii
nothing better
#1 (dementian)
Nieuwe serie uit het circuit van de independents, die in eerste
instantie lijkt op een irritante comic over puberale avonturen
aan een typisch Amerikaanse universiteit. Dat gevoel wordt
versterkt door het tekenwerk, wat hier en daar neigt naar
zoetsappig, vooral met de ronde stijl en de enigszins cartooneske
gezichten. Niettemin kan de schijn bedriegen, want met Jane
Fisher als het hoofdpersonage wordt een vermakelijk verhaal
verteld over het vinden van een eigen plek in een nieuwe wereld.
Niet te volwassen en niet te puberaal, niet te luchtig en
niet te serieus; de basis van de reeks is erg goed in balans.
De moeite waard, dus. Daarom kom ik tot een score van drie
sterren. tekst
& tekeningen tyler page
stray bullets
#40 (el capitán)
De nummers volgen elkaar weer ietsje sneller op en dat komt
wel mooi uit. De vertelstijl wordt immers gekenmerkt door
een laag tempo, zeker omdat telkens slechts op één
bepaald element van een vrij brede verhaallijn wordt gefocust.
Ditmaal is het de beurt aan een dag in het leven van een oude
man met een gehoorapparaat, die daardoor nauwelijks besef
heeft van wat voor vreemde dingen om hem heen gebeuren. De
manier waarop rust wordt afgewisseld met plotseling geweld
is geheel in lijn met de thematiek van deze serie, al is het
in dit geval wel heel erg een momentopname. De tekeningen
zijn stabiel, sfeervol en cinematografisch als altijd. Drie
sterren is de juiste score. tekst
& tekeningen david lapham