ultimate
fantastic four #25 (marvel)
De Fantastic Four hebben Atlantis ontdekt en dus de Ultimate-variant
van Namor. Het nummer is prima opgebouwd, met vlotte actie
in het begin, een middenstuk met intelligente dialogen en
weer actie aan het eind. En mocht het verhaal te voorspelbaar
verlopen voor mensen die Namor kennen uit het reguliere universum,
de cliffhanger zet alles op zijn kop en maakt nieuwsgierig
naar het vervolg. Als altijd zijn de tekeningen van een enorm
hoog niveau. De realistische stijl, de gelikte inktlijnen
en de fotorealistische inkleuring maken van elke pagina een
waar feest, al lijken veel gezichten soms op elkaar. Een interessant
nummer, kortom, dat een score van drie sterren verdient. tekst
mark millar tekeningen greg land
the losers
#30 (dc)
Het gaat opeens wel bijzonder snel nu de laatste verhaallijn
van de serie is aangebroken. De Losers infiltreren een schuilplaats
van de mysterieuze Max, waar ze hem koste wat het kost willen
uitschakelen. Het tempo ligt hoog, de wendingen volgen elkaar
in een nog hoger tempo op en ook het aantal doden stijgt razendsnel.
Helaas staat de laatste helft in het teken van effectbejag,
waardoor het nogal clichématig wordt. Dat geldt zeker
wanneer de identiteit van de verrader duidelijk wordt. Het
tekenwerk is in orde. Hier en daar had het wel gedetailleerder
gekund, maar de rauwe stijl past bij de sfeer van het verhaal.
Jammer dat de inkleuring saai is. Al met al geef ik twee sterren. tekst
andy diggle tekeningen jock
fell #3 (image)
In het derde deel van de reeks stuit Richard Fell op een winkel
waar hij een zelfmoordterrorist treft. De aanloop naar de
confrontatie duurt relatief lang en de ontknoping van het
losstaande verhaal is aan de gemakkelijke kant. Daarbij is
het de thematiek die deze keer niet van begin kan overtuigen,
mede omdat de bijpersonages niet tot de verbeelding spreken
en de essentie van de plot niet zo ziek en vernieuwend doortrapt
is als gebruikelijk. Uiteraard zijn tempo en de dialogen wel
goed. De tekeningen vormen de ideale sluitpost. Het is de
combinatie van het geschilderde werk, de kleine panels en
grauwe kleuren die de juiste uitwerking heeft. Toch kom ik
niet hoger dan twee sterren. tekst
warren ellis tekeningen ben templesmith
tails #1
(bohemian)
Een nieuwe, enigszins autobiografische serie over Ethan, die
zowel verteller als hoofdpersonage is. Hij spreekt de lezer
rechtstreeks aan, springt van het heden naar het verleden
en terug en overdrijft waar mogelijk met zeer bizarre wendingen
en een levendige fantasie. Ondanks deze zo overdreven, welhaast
karikaturale ondertonen is het verhaal wel intrigerend. Het
slaat geregeld een boeiende toon en los van hier en daar een
te langdradige monoloog leest het vlot weg. Het tekenwerk
doet daar niet voor onder; de stijl kan ondanks de cartooneske
lijnen wel de serieuzere punten in het script overbrengen.
De gezichten zijn duidelijk het sterkste punt. Voor nu geef
ik drie sterren. tekst
& tekeningen ethan young
optic nerve
#10 (drawn & quarterly)
Jammer dat dit tweede deel van een nieuw vervolgverhaal zo
is vertraagd, want zowel de personages als de inhoud zijn
uiterst fascinerend. Bens relatie met Miko staat onder druk,
hij voelt zich aangetrokken tot zijn nieuwe collega Autumn
en hij stort geregeld zijn hart uit bij zijn goede vriendin
Alice. Ook dit deel bestaat uit doorkijkjes, uit korte scènes
vol melancholie, eenzaamheid en verlangen naar liefde. De
manier waarop dit wordt verteld, de manier waarop de personages
overkomen, is zowel treffend als oprecht. De tekeningen zijn
zeer stabiel. Van de statische stijl tot de mooie composities
en herkenbare gezichten; alles is netjes verzorgd. Een score
van vijf sterren is op zijn plek. tekst
& tekeningen adrian tomine