ultimates
2 #9 (marvel)
Een daverende verrassing, drie nummers voor het eind van deze
verhaallijn. Dankzij een sterke opbouw wordt het moment van
de geweldige plotwending prima ingeleid en wanneer dan eindelijk
duidelijk is wie de verrader in het team is, gaat het tempo
direct stevig omhoog. Het resultaat is een actiescène
met veel impact, realisme en een meesterlijke cliffhanger.
Dit is misschien wel het beste nummer van deze tweede reeks
tot nu toe, zeker omdat het tekenwerk aansluit op het script.
Zowel tijdens de dialogen als tijdens de actie raakt de realistische
stijl de juiste snaar. Soms misschien wat statisch, wel altijd
met mooie composities en herkenbare shots. Zonder meer vijf
sterren, punt uit. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
powers #15
(marvel)
Net als in het vorige deel loopt het verhaal over twee schijven.
Aan de ene kant is daar het verse mysterie van een doorsnee
dorpje, aan de andere kant is daar het subplot over Deena
Pilgrim, die wordt ondervraagd door een dame van Internal
Affairs. Inhoudelijk stelt het niet heel veel voor. De decompressie
spitst zich toe op Christian Walker, die pas aan het eind
van het verhaal plots het middelpunt blijkt van iets groters.
Ondanks de aardige uitwerking voelt dit dus net iets te veel
als tussennummer. Het tekenwerk is redelijk tot goed. Op sommige
pagina's, in het bijzonder halverwege, lijkt de stijl veel
minder strak en gestileerd dan gebruikelijk en dat is spijtig.
Drie sterren, dat is terecht. tekst
brian michael bendis tekeningen michael avon
oeming
ultimate
spider-man #87 (marvel)
In dit leuke hoofdstuk van het verhaal over Silver Sable worden
nu allerlei subplots bij elkaar getrokken. Flash Thompson
is door Sable ontvoerd omdat zij dacht, dat hij Spider-Man
is, Peter Parker heeft een afspraakje met Kitty Pryde van
de X-Men en daar Mary Jane is niet bepaald blij mee. Tel daar
de rol van de media en de geniaal simpele cliffhanger bij
op en het moge duidelijk zijn, dat dit een goede comic is.
Hetzelfde geldt immers voor de tekeningen; die overtuigen
door een stabiele stijl, dynamiek en een lay-out die ondanks
alle moderne trends heel duidelijk en een beetje ouderwets
blijft. Vijf sterren is net iets te veel van het goede, vandaar
dat ik hier vier sterren geef. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
gotham central
#38 (dc)
Eindelijk weer eens een verhaallijn waarin dingen gebeuren,
die verstrekkende gevolgen kunnen hebben voor het verloop
van de serie. De essentie haakt in op eerder gebeurtenissen,
waardoor een spanning is ontstaan tussen James Corrigan enerzijds
en de partners Crispus Allen en Renee Montoya anderzijds.
Allen onderzoekt Corrigan en dat brengt hem in gevaar. Niet
zomaar even een beetje gevaar, nee, levensgevaar. Hiermee
verkrijgt de reeks het broodnodige realisme, een grimmige
spanning en een cliffhanger die er zeker niet om liegt. De
tekeningen zijn treffend, met een rauwe stijl, herkenbare
personages en oog voor schaduwen en details. Al met al is
dit vier sterren waard. tekst
greg rucka tekeningen kano
y: the last
man #40 (dc)
Een zeer intrigerend tussenverhaal dat géén
tussennummer oplevert. Yorick Brown zelf is bijna niet aanwezig,
het gaat nu vooral om zijn zus Hero en zijn recente scharrel
Beth. Hero heeft een brief van Yorick voor Beth en ze doet
daarbij een verrassende ontdekking. Dit is het soort verhaal
waarbij de soms te storende decompressie volledig tot zijn
recht komt. Al is de actie ietwat geforceerd, het leest vlot
weg en alle personages komen goed over. Eerlijk gezegd, was
de afronding met Yorick niet eens echt nodig. Het werk van
de gasttekenaar (min of meer de vaste vervanger, eigenlijk)
is uitstekend, stabiel en erg aantrekkelijk. Dit is derhalve
goed genoeg voor vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen goran sudzuka
spawn #151
(image)
Een klein jongetje loopt rond in een kostuum van Spawn en
leest een comic over Spawn. Vervolgens is een aantal pagina's
ingeruimd voor de inhoud van die comic, inclusief de ouderwetse
lay-out en dito tekenstijl. Inhoudelijk gaat het ook met de
kersverse schrijver nergens over. Het verhaal gaat terug naar
af en laat te veel afgeschreven subplots terugkeren. De dialogen
zijn mogelijk nog houteriger en nog clichématiger dan
voor de wisseling van de wacht. Het tekenwerk is en blijft
het slechtste punt. De stijl is slecht, de anatomie klopt
van geen kanten, de inktlijnen zijn chaotisch en het geeft
de indruk van een pijnlijk foute amateurcomic. Kon ik maar
minpunten geven. Dik nul sterren. tekst
david hine tekeningen philip tan
strangers
in paradise #78 (abstract)
Het is zover. David en Casey zorgen ervoor dat Katchoo en
Francine elkaar ontmoeten. Dan wordt het duo opgesloten en
mogen ze pas weer gaan, als ze al hun problemen hebben besproken.
Dat leidt uiteraard tot hilariteit, een paar erg komische
scènes en aan het einde van de rit ook genoeg emotionele
momenten. Het eind is iets te simpel, omdat dit verhaal opeens
in een te hoog tempo door de ontwikkelingen fietst en niet
alles geloofwaardig is. Toch werkt het wel, zeker met de wetenschap,
dat de serie over een kleine anderhalf jaar eindigt. Over
de tekeningen geen klachten, ook niet wanneer een paar panels
bewust even wat extra cartoonesk worden. Goed voor vier sterren. tekst
& tekeningen terry moore