ultimate
x-men #66 (marvel)
De nieuwe schrijver begint met een verhaal waarin de nadruk
niet ligt op de actie. Nee, hij richt de aandacht op het uitgaansleven
van de teamleden, die toe zijn aan een avondje ontspanning.
Hoewel dit in enkele gevallen wederom leidt tot matige puberclichés,
is de uitwerking toch verfrissend en het is zeer knap hoe
de subplots op een zo heldere manier met elkaar worden verweven.
Wat dat betreft, is dit een goede basis en een goed begin.
Het tekenwerk is redelijk tot goed. De gedetailleerde stijl
mist hier en daar aan dynamiek, maar het sluit wel aan bij
de toon van dit nummer en de personages zijn in ieder geval
altijd herkenbaar. Kort gezegd, ik geef drie sterren. tekst
robert kirkman tekeningen tom raney
dmz #3 (dc)
Tussen dit en het vorige nummer zit een vreemde overgang.
Dat neemt niet weg dat deze keuze de lezer meteen vol in de
actie werpt en dat tempo blijft vrijwel tot het eind bepalend
voor het verhaal. Vanwege de actie is niet veel ruimte voor
diepgang; die moet komen uit de stukken tekst aan het eind.
In beginsel is het dus allemaal redelijk volgens de blauwdruk
van een verse serie. Toch boeit dit door de scherpe blik op
het door een burgeroorlog verscheurde New York van ergens
in de nabije toekomst. Als altijd is hier het werk van de
tekenaar prima, met een mengeling van soms wat cartooneske
gezichten en gestileerde personages. Dit kan een fijne serie
worden. Drie sterren, dus. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
desolation
jones #5 (dc)
Dit is een tussennummer, helaas, dat is aan alles duidelijk.
Mike Jones is gewond geraakt en dat begint dus met een flashback,
waarna hij kruipend en ijlend aan de telefoon het complete
verhaal van de afgelopen vier delen vrolijk mag gaan samenvatten.
Het resultaat is, dat meer dan de helft van dit deel bestaat
uit een vorm van expositie die zonder enige twijfel overbodig
is voor vaste lezers. Als dan ook nog aan het eind blijkt,
dat dit nummer nauwelijks de plot voortstuwt, is de conclusie
helder. Tussennummer. Niet wat betreft de tekeningen, want
die zijn kunstzinnig, experimenteel en rauw vol realisme.
Het sterke tekenwerk maakt dit nummer de twee sterren waard. tekst
warren ellis tekeningen j h williams iii
100 bullets
#68 (dc)
Het is bijzonder bevredigend voor de trouwe lezers hoe allerlei
subplots van kort geleden en nog veel langer geleden aan elkaar
worden geknoopt. In dit nieuwe verhaal wordt dat bovendien
gemengd met een intrigerende flashback naar de tijd dat de
huidige leden van de Trust nog jong en ambitieus waren. De
verhaalstrengen lopen naast elkaar en leiden tot een meesterlijke
climax, met de stoerste cliffhanger sinds tijden. Een groot
deel van de complimenten gaat naar het tekenwerk, dat opnieuw
staat als een huis. Van de fijne lijnen tot de dikke schaduwvlakken,
van de vaak aparte composities tot de warme kleuren; alles
klopt. Net geen vijf sterren, wel voldoende voor vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso