runaways
#12 (marvel)
Het verhaal over Cloak en Dagger wordt op een relatief interessante
manier afgerond. Toch is het aan de gemakkelijke kant, waarbij
de finale uitdraait op het soort anticlimax waar deze schrijver
een voorliefde voor heeft. Gelukkig is het niet zo, dat de
personages hieronder lijden. Sterker, al de hoofdrolspelers
komen goed uit de verf, de dialogen zijn vrolijk en het tempo
van het verhaal is in orde. Ook het tekenwerk behaalt het
gebruikelijke niveau, waarvoor het wederom een compliment
verdient. Van de zwierig fijne lijnen tot de heldere composities
en van de ietwat Europese stijl tot de warme pasteltinten,
elke pagina is oogstrelend. Goed genoeg voor een score van
drie sterren, dus. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
all star
superman #2 (dc)
Dit tweede deel van de serie richt zich op de interactie tussen
Superman en Lois Lane. Dat is een goede keuze, omdat op die
manier de nodige expositie wordt verpakt in een boeiende dialoog,
met een zeer compact nummer tot gevolg. Dat tussendoor ook
nog een aardig mysterie een rol speelt, draagt enkel bij aan
de aantrekkelijkheid van het scenario. Daarbij maakt de laatste
pagina erg nieuwsgierig naar het vervolg. Wat betreft de tekeningen
evenmin klachten, want de stijl met de fijne lijntjes en prachtige
details sluit aan op de sfeer van de serie en het bijzondere
karakter van het concept. Misschien dat dit als comic nog
te vrijblijvend is, maar het verdient wel vier sterren. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
testament
#3 (dc)
Geheel in de traditie van het oude Vertigo is dit eindelijk
weer een serie die politiek stelling wil nemen, controversiële
onderwerpen aansnijdt en de lezer aan het denken zet. Met
als basisprincipe het vermengen van teksten uit de Bijbel
met gebeurtenissen uit een nabije toekomst wordt een zeer
fascinerend raamwerk geschetst voor een vertelling over een
jonge generatie die zich ruw afzet tegen de gevestigde orde.
Hoewel het soms wat vaag blijft, kan het wel boeien. Helaas
is het tekenwerk niet helemaal mijn smaak. De stijl is vaak
net te inconsistent en te eenvoudig, al past de rauwe stijl
goed bij de essentie van deze reeks. Vier sterren is te veel,
vandaar dat ik drie sterren uitdeel. tekst
douglas rushkoff tekeningen liam sharp
infinite
crisis #4 (dc)
De crossover gaat op volle vaart door en bereikt met dit deel
het verwachte keerpunt. Allerlei continuïteiten worden
samengevoegd en daarmee lijkt het erop, dat de kwade genius
achter de recente gebeurtenissen zijn zin heeft gekregen.
Het blijft afwachten wat de gevolgen zullen zijn en hoe permanent
de samensmelting zal blijken. Bijkomend voordeel van dit keerpunt
is, dat het punt van kritiek over het versnipperd zijn van
de actie vervalt. Desondanks wordt veel ruimte gemaakt voor
droge expositie, wat bijzonder spijtig is. De tekeningen doen
het uitstekend, ook nu een half dozijn inkters opdraaft. Het
zijn de details die het verschil maken. Al met al is dit drie
sterren waard. tekst
geoff johns tekeningen phil jimenez
ex machina
#17 (dc)
Journal Moore loopt mee met een demonstratie, hoewel dat burgemeester
Hundred duidelijk in verlegenheid kan brengen. Het is het
beginpunt van een nieuwe verhaallijn die daardoor meteen al
vrij geforceerd aanvoelt. Conflicten die op deze manier worden
uitgewerkt, blijken namelijk vaak schijn, dus het is afwachten
welk doel dit verhaal precies dient. De rest van het nummer
kent de gebruikelijke ingrediënten, met vlotte dialogen,
een vleugje politiek en een nadruk op helder neergezette personages.
Als altijd kan het daarbij rekenen op het tekenwerk, dat de
realistische stijl als belangrijkste wapen heeft. De inkleuring
verdient ook een compliment. Drie sterren, dat is helder. tekst
brian k vuaghan tekeningen tony harris
planetary
#24 (dc)
Lang geleden dat het vorige deel verscheen. Gelukkig maakt
dat voor een goed begrip van dit deel niet uit, want Elijah
Snow neemt zijn teamgenoten mee en geeft zelf gedurende het
verhaal een soort monoloog die alles uitlegt. In handen van
veel andere schrijvers zou dit een recept zijn voor een saaie
comic. Dat wordt het echter niet, vooral omdat het scenario
precies genoeg leuke verrassingen kent en het verhaal telkens
interessant houdt. Het hogere tempo aan het eind helpt uiteraard
ook. De tekeningen, wat is daar nog niet over gezegd? De stijl
is wel veranderd, dat is waar. Toch blijft het realisme mooi
en zijn de composities heel sierlijk. Ik kom uit op vier sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
the losers
#31 (dc)
Wat is hier met het werk van de vaste tekenaar aan de hand?
Het lijkt wel of hij eigenlijk geen tijd had voor de laatste
verhaallijn, maar dat hij onder hoge druk toch is ingesprongen;
deze verhaallijn (en daarmee het eind van de hele serie) is
immers flink wat naar voren gehaald. De stijl is leeg en lijkt
meer op schetswerk. Het verhaal valt deze keer in twee stukken
uiteen. De laatste helft is actie zoals we dat kennen, de
eerste helft is een brok expositie dat antwoord geeft op alle
vragen rondom Max, de mysterieuze schurk achter de serie.
Niet bijster origineel, wel passend in het spel van bedrogen
bedriegers en verraders. Geen drie sterren, wel een score
van twee. tekst
andy diggle tekeningen jock
strangers
in paradise #79 (abstract)
Op zich een prettig leesbaar nummer, omdat het alle elementen
van vroeger combineert tot een verhaal dat de lezer meesleept
in de wereld van Katchoo en Francine. Vooral de humor in het
begin is van hoog niveau, omdat het aan de hand van een zeer
grote hoeveelheid tekst toch een soort komisch ritme hanteert.
De rest is en blijft boeiend, met als kanttekening dat het
nummer als geheel aan de lege kant is. Dat komt door de vertelstijl,
die meer en meer neigt naar decompressie. In dat opzicht lijkt
het verhaal van de serie al op en is het goed dat het eind
in zicht is. Uiteraard blijven de tekeningen overtuigen met
een mooie stijl en sfeervolle composities. Drie sterren lijkt
voldoende. tekst
& tekeningen
terry moore
little star
#6 (oni)
Deze miniserie eindigt op ongeveer dezelfde toon als de toon
van de laatste delen. Het gevoel blijft nu overheersen, dat
het punt al veel eerder gemaakt is en dat het verhaal in minder
ruimte verteld had kunnen worden. De twijfels van vader, de
problemen van moeder, de grillen van het kind; alles is aan
bod geweest en deze afsluiter biedt weinig bevredigende antwoorden.
Behalve als dat juist het doel van de reeks is geweest, natuurlijk.
Het tekenwerk is zeer stabiel gebleken. Aan de hand van stemmige
grijstinten heeft het eenvoudige lijnenwerk telkens de juiste
toon gevonden, ergens tussen de melancholie en gezapigheid.
Het past bij de reeks. Toch ga ik niet hoger dan twee sterren. tekst
& tekeningen
andi watson