x-factor
#4 (marvel)
Het verhaal loopt af zonder dat nu echt duidelijk wordt, hoe
de centrale conflicten worden opgelost. Dat is een manier
van schrijven die vaker wordt toegepast, dus op zich is het
geen bezwaar. Niettemin wordt hier nogal lang doorgegaan op
de subplots, zodat het idee ontstaat, dat het verhaal aan
de magere kant is. Voor een allereerste verhaallijn van een
nieuwe serie is dat tegenvallend. Wat wel interessant blijft,
is de aandacht voor de personages, die allemaal duidelijk
hun eigen karakter hebben. De tekeningen scoren weer gemiddeld,
vooral omdat de gasttekenaar het niveau van de vaste tekenaar
niet haalt en net te eenvoudig werk aflevert. Al met al twee
sterren. tekst
peter david tekeningen ryan sook & dennis
calero
ultimates
2 #10 (marvel)
De corrupte tegenhangers van de Ultimates hebben Amerika aangevallen
en overgenomen. De uitleg die dit vereist, zorgt voor een
relatief droog eerste deel. Gelukkig wordt dat gecompenseerd
door het tweede deel, waarin enkele leden van de Ultimates
terugslaan, of beter gezegd, plannen maken voor een tegenaanval.
De manier waarop dit hier in gang wordt gezet, is prima en
vol spanning. Toch is duidelijk, dat dit een tussennummer
is dat net even minder aangrijpt en verrast dan de overige
hoofdstukken van de serie. Natuurlijk zijn de tekeningen van
een zeer hoogstaand niveau: de realistische stijl, de mooie
panorama's en de warme kleuren maken veel indruk. Vier sterren,
dus. tekst
mark millar tekeningen bryan hitch
infinite
crisis #5 (dc)
Met Earth-1 en Earth-2 in elkaars nabijheid gaan de ontwikkelingen
deze keer opeens zeer snel. Hierdoor ontstaat de indruk dat
alles tegelijk gebeurt, wat ongetwijfeld de bedoeling is.
Helaas ontstaat tevens de indruk, dat het weinig diepgang
heeft. Voor een deel wordt het nog gecompenseerd door de langere
aandacht voor het gevecht tussen de beide Supermannen, wat
zonder twijfel een interessante cliffhanger oplevert. Met
meer aandacht voor de karakters en minder aandacht voor de
uitleg kan deze miniserie nog altijd goed worden. Het tekenwerk
is prima, al zijn daar zes mensen voor nodig. Het zijn in
ieder geval tekenaars met veel aandacht voor de details. Ik
geef drie sterren. tekst
geoff johns tekeningen phil jimenez, jerry
ordway & ivan reis
ex machina
#18 (dc)
Journal, medewerker van burgemeester Hundred, is gewond geraakt
bij een demonstratie die uit de hand is gelopen. Na een interessant
begin, waar de dialogen heel vlot gaan en van het gebruikelijke
niveau zijn, zakt het laatste deel een klein beetje in. Daar
wordt namelijk te nadrukkelijk toegewerkt naar het eind van
dit nummer en de gebruikte decompressie levert veel opgerekte
scènes op. Dat neemt overigens niet weg, dat het hoofdverhaal
interessant is, ondanks de patronen die intussen een blauwdruk
voor de serie zijn. Wat betreft de tekeningen niets dan lof.
Van de dunne lijnen tot de realistische stijl, van de heldere
composities tot de kleuren, alles klopt. Drie sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen tony harris
y: the last
man #43 (dc)
Opnieuw een ontwikkeling waarbij de cast begint aan een zoektocht.
De ene helft gaat op zoek naar het laboratorium van de moeder
van dokter Mann, de andere helft gaat op zoek naar het aapje
Ampersand. Dit soort verteltrucs is in het verleden vaker
toegepast en wordt nu te gemakkelijk gebruikt voor het opzetten
van weer een opgerekte verhaallijn. En die romantiek tussen
Mann en Rose wordt zo langzaamaan stuitend door de geforceerde
manier waarop het zich ontwikkelt. Los daarvan is de plot
interessant en is het tekenwerk erg goed. Herkenbare gezichten
vormen nog altijd de essentie, met mooie composities en veel
details als goede extra's. Dit is drie sterren waard. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
strangers
in paradise #80 (abstract)
Bijna alle aandacht gaat deze keer uit naar David. Hij wordt
geconfronteerd met Tambi en met het feit dat hij stervende
is. Tambi vindt dat hij dat moet vertellen aan Katchoo en
aan Casey, wat een boeiende finale van het nummer oplevert.
Binnen enkele pagina's gaat het script van nog relatief komisch
naar hartverscheurend naar mooi en in stilte. Dat is altijd
al de kracht van de serie geweest, dus het is toepasselijk
dat dit aspect weer volop de nadruk krijgt nu het einde nadert.
Ook de tekeningen blijven in stijl. Los van de soms ietwat
te karikaturale gelaatsuitdrukkingen komen alle emoties over
en geven de details altijd extra diepte. Geen drie sterren,
wel zonder twijfel vier sterren. tekst
& tekeningen terry moore
hellboy:
makoma #2 (dark horse)
Het flashbackavontuur van Hellboy wordt afgerond op een manier
zeker fijn wegleest, maar uiteindelijk wel heel veel vraagtekens
oplevert. Daarbij is het verhaal zelf aan de te dunne kant,
omdat het conflict eenzijdig is en de wijze waarop het wordt
afgerond nogal gemakkelijk is. De vraag naar de plek van dit
avontuur in het grote epos van Hellboy blijft echter het belangrijkst.
Los beschouwd, is dit namelijk een vrij middelmatige miniserie
geweest die enkel interessant is door het aparte tekenwerk
van Corben. Dat werk past prima bij het verhaal en de personages,
zonder dat het aan eigenzinnigheid inboet. Als comic is dit
net niet genoeg voor drie sterren, vandaar twee sterren. tekst
mike mignola tekeningen mike mignola &
richard corben
fallen angel
#3 (idw)
Onverwacht worden kruisverbanden gelegd in het verleden van
Lee, de gevallen engel die zo haar eigen trauma's met zich
meedraagt. Hoewel het stuk voor stuk interessante onthullingen
zijn die bijdragen aan het karakter van Lee, voelt het toch
ergens lichtelijk geforceerd. Waarschijnlijk blijft dit voorlopig
zo, omdat de serie bij de nieuwe uitgeverij op stoom moet
komen. De cliffhanger belooft in ieder geval een boeiend volgende
nummer. Spijtig genoeg blijft het geschilderde tekenwerk het
minpunt. Bepaalde personages zijn nauwelijks herkenbaar en
dat maakt sommige scènes erg ontoegankelijk. De stijl
is prettig, dat moet wel onderstreept worden. Voor nu drie
sterren. tekst
peter david tekeningen j k woodward
local #4
(oni)
Twee broers praten in een wegrestaurant hun problemen uit.
Omdat de ene broer met een pistool zwaait, staat opeens veel
spanning op het gesprek en natuurlijk escaleert het geweld
zodra al die persoonlijke dilemma's boven tafel komen. De
opzet vereist een aantal clichés, waardoor de afloop
eigenlijk geen verrassing meer is. In de tussentijd houden
de dialogen de spanning wel vast en worden de personages vrij
scherp neergezet. Vernieuwend is het allemaal niet, pakkend
drama wel. De tekeningen zijn in orde; van de zwarte vlakken
tot de herkenbare gezichten en van de goede composities tot
het zeer fijne lijnwerk. Tel alle lof en kritiek bij elkaar
op en de eindscore is twee sterren. tekst
brian wood tekeningen ryan kelly