squadron
supreme #5 (marvel)
De eerste gezamenlijke missie van het team is een succes.
Normale soldaten kunnen immers niet op tegen een team helden
met bijzondere krachten. Het gaat gelukkig ook niet zozeer
om het gevecht als wel om de grote verschillen die zich aftekenen
tussen de hoofdpersonages. Eén van deze karakters wordt
in een flashback verder uitgewerkt en hoewel dat toch een
beetje overbodig lijkt, vallen de puzzelstukjes uiteindelijk
allemaal netjes op de juiste plek, met een scherp verteltempo
en uitstekende dialogen. Het tekenwerk is wederom van hoog
niveau, stabiel als altijd en realistisch op een eenvoudige,
soms wat statische of misschien houterige manier. Dit is goed
voor vier sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
ultimate
fantastic four #31 (marvel)
De zombieversie van de Fantastic Four plant een uitbraak en
dat doen ze op een manier die aan de te voorspelbare kant
is. Intussen heeft het team zelf echter de handen vol aan
een zieke Johnny Storm, die alleen geholpen kan worden door
Doctor Doom. Door de opbouw bestaat het nummer eigenlijk uit
twee hoofdscènes die nogal langgerekt zijn en daardoor
de aandacht niet van begin tot eind kunnen vasthouden. De
manier van vertellen is wel in orde, het tempo ligt alleen
te laag. De tekeningen zijn prima. Al hadden de zombies wat
enger gemogen, de hyperrealistische stijl en de dito inkleuring
geven de serie een aparte sfeer en het geheel verdient zeker
een score van drie sterren. tekst
mark millar tekeningen greg land
ultimate
spider-man #97 (marvel)
In de aanloop naar het honderdste nummer begint een verhaal
over klonen. Helaas is het begin van de vertelling een escalatie
van Peter Parkers relatie met Kitty Pryde, een element dat
juist zo verfrissend was. De eerste kloon duikt op in de vorm
van een kopie van Peter, verkleed als de Scorpion. Op zich
is het interessant, alleen blijft het allemaal inleidend.
Wat betreft het tekenwerk geen enkele klacht. Dat is natuurlijk
weer vol dynamiek, precies toegespitst op het jeugdige karakter
van de serie en geschikt voor zowel actie als rustige momenten
waar twee personen met elkaar praten. Ook de gezichten zijn
sterk, op de soms vreemde neuzen na. Drie sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
american
virgin #5 (dc)
Nieuw verhaal waarin Adam Chamberlain zijn leven oppikt na
de moord op zijn vriendin. Van de interactie met zijn naaste
omgeving tot de interactie met zijn familie, van de uitvaart
tot de visioenen die Adam daar krijgt, van de bizarre wendingen
tot de ommezwaai aan het eind van het nummer; het is meer
dan duidelijk dat de plot over meerdere schijven verloopt
en daardoor mikt op de diepgang die in het begin van de reeks
soms miste. Inhoudelijk biedt het te weinig, omdat het pas
het eerste hoofdstuk is. Het tekenwerk compenseert dat enigszins
met een heldere stijl en eenvoudige composities die daardoor
veel aan kracht en impact winnen. Voorlopig geef ik toch twee
sterren. tekst
steven t seagle tekeningen becky cloonan
the exterminators
#7 (dc)
De stad met het kakkerlakkenprobleem blijft dienen als achtergrond
voor een breed scala aan personages. Iedereen staat wel op
de een of andere manier met elkaar in verbinding en hoewel
Henry James de hoofdpersonage is, kan ook worden gezegd, dat
de rest van de cast net zo belangrijk is. Door deze insteek
is het verkrijgen van diepgang en herkenning soms lastig,
vandaar dat een langere scène zoals aan het eind vaak
welkom is. De schrijver heeft in elk geval veel durf, dat
is duidelijk. 'Toegankelijk' is namelijk alleen van toepassing
op de tekeningen, die met de heldere lijnen en menselijke
gezichten de wereld tot leven laten komen. Voor nu kom ik
niet hoger uit dan drie sterren. tekst
simon oliver tekeningen tony moore
dmz #9 (dc)
Journalist Matthew Roth moet vanuit een onmogelijke positie
verslag doen van de situatie in het New York van de nabije
toekomst. Het levert een spannend gestructureerd hoofdstuk
op, met nogal veel informatie en tekst in het eerste deel
en dan opeens een heel helder, felgekleurd rustmoment halverwege,
wat tevens een soort openbaring voor Matthew is. Deze schrijfstijl
is filmisch, het heeft gevoel voor ritme en voor dramatiek,
zodat de actie aan het eind des te harder aankomt. Het wordt
ondersteund door de tekeningen, die dankzij een versimpeld
realisme en sfeervolle composities de toon van het verhaal
precies aanvoelen. Vier sterren is dan ook de enig juiste,
meer dan terechte score. tekst
brian wood tekeningen riccardo burchielli
100 bullets
#74 (dc)
In het slot van de verhaallijn over de twee broers wordt een
dosis drama aangesproken. De stijl vraagt bijna om bewegend
beeld, al is het met deze tekenaar uiteraard nooit teveel
gevraagd. Gek genoeg lijkt de tweede helft van dit deel meer
op een epiloog waarin het tempo verrassend laag is en ook
nog vooruit wordt geblikt op de rode draad van de serie. Van
personages tot uitwerking, het is allemaal goed geschreven,
maar niettemin blijft het gevoel dat dit best in minder delen
verteld had kunnen worden. Op het vlak van de tekeningen zoals
gezegd niets dan complimenten. De bijzondere composities worden
afgewisseld met hoogstandjes in vormgeving, goed voor drie
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
shaolin cowboy
#6 (burlyman)
In een bizar riool vecht de Shaolin Cowboy tegen allerlei
vreemde monsters. Deze keer doet hij dat ook nog met bijna
geen teksten die van de tekeningen kunnen afleiden, wat erop
kan duiden, dat de maker zich heeft verzoend met het idee
dat het niet om het verhaal gaat. Helaas is dit nummer daarom
wel binnen twee minuten gelezen en heeft het totaal geen inhoud.
De tekeningen zijn de rest van de aandacht meer dan waard,
dat is waar. Toch is de vraag of dit als losse comic uitgegeven
moet worden. Een paperback leest vlotter dan een comic die
nauwelijks voldoening geeft. Voor mij voorlopig het laatste
deel, dus. En ik ga ook niet hoger dan een score van slechts
één ster. tekst
& tekeningen geof darrow