eternals
#2 (marvel)
Nog altijd twijfelt Mark Curry over zijn vreemde dromen en
de boodschap van Ike Harris dat hij in feite een onsterfelijke
held is. Het verhaal wordt op een interessante manier opgebouwd,
verloopt over veel schijven en de schrijfstijl zelf houdt
netjes het midden tussen expositie en realistische gesprekken.
Pas aan het eind gaat het tempo omhoog en wordt de vraag of
in het vervolg van de miniserie dezelfde sfeer vastgehouden
kan worden. Aan de tekeningen zal het niet liggen, want de
vierkante stijl met dikke lijnen is geschikt voor zowel superheldenactie
als de scènes over gewone mensen. De subtiele inkleuring
draagt daaraan bij, vandaar dat ik hier met gemak vier sterren
voor geef. tekst
neil gaiman tekeningen john romita jr
civil war
#3 (marvel)
Spider-Man doet tijdens een speciale persconferentie zijn
masker af en wil daarmee het goede voorbeeld geven voor andere
helden die misschien nog tegen de Superhuman Registration
Act zijn. De rest van het nummer gaat vooral over de gevolgen
van deze daad, die helden als Iron Man en Captain America
rechtstreeks tegenover elkaar zet. Het duo vecht het uit en
wordt dan onderbroken door een oude bekende. De tweede helft
van het verhaal is pure actie, waardoor het nummer niet in
balans is. Daarbij zijn veel subplots slechts aanknopingspunten
voor maandelijkse titels. Gelukkig is het tekenwerk vloeiend,
gedetailleerd en sfeervol ingekleurd. Al met al drie sterren. tekst
mark millar tekeningen steve mcniven
x-factor
#9 (marvel)
De komst van Quicksilver zorgt voor nogal wat wrijving binnen
het team van X-Factor. Het wordt nog erger wanneer ook de
X-Men opduiken en duidelijk wordt, dat de beide teams elkaar
na de recente gebeurtenissen niet meer zo vertrouwen. De interactie
is goed geschreven, met gevoel voor humor én voor dramatiek,
terwijl de betrokken personages aardig uit de verf komen.
Hier en daar spelen wat overbodige dialogen op, maar dat mag
geen bezwaar zijn. De tekeningen zijn redelijk. Dankzij een
sombere inkleuring ziet het er mooi uit, al blijkt bij nadere
inspectie dat de krasserige stijl zelf niet altijd consistent
is en soms net te simpel blijft. Toch is het goed voor een
score van drie sterren. tekst
peter david tekeningen dennis calero
runaways
#18 (marvel)
Aan het eind van de verhaallijn wordt duidelijk wat precies
de plannen zijn van Geoffrey Wilder, de vader van de voormalige
Runaway genaamd Alex. Dat leidt tot een gevecht tussen het
team en de Pride, waarbij één van de tieners
om het leven komt. Hoewel het allemaal niet heel vernieuwend
of verrassend is, wordt de schokkende climax wel op een zeer
pakkende manier uitgewerkt en ook het einde getuigt van een
goed inzicht van de schrijver. De tekeningen maken het geheel
af, want de warme stijl is als altijd meer dan voortreffelijk.
Personages zijn herkenbaar, de lijnen zijn vloeiend, de composities
zijn helder, kortom, dit nummer verdient zonder meer een eindoordeel
van vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen adrian alphona
ultimate
x-men #72 (marvel)
Een nieuw avontuur begint met het team X-Men dat moet wennen
aan het kersverse teamlid. Toch past hij zich zo gemakkelijk
aan de groep aan, dat de onthullingen later in dit deel niet
als een verrassing mogen komen. Intussen zijn het vooral de
subplots, waaronder die over Nightcrawler, die de moeite van
het lezen waard zijn. De tekeningen scoren een ruime voldoende:
de stijl is de afgelopen jaren een stuk vaster geworden, met
meer details, menselijke gezichten en trefzekere lijnen. Alleen
op het gebied van lay-out mag wel wat meer durf getoond worden,
want dat is op dit moment net te vaak een keuze voor de gemakkelijke,
veilige weg. Geen drie, wel geef ik twee sterren. tekst
robert kirkman tekeningen tom raney
checkmate
#4 (dc)
Einde van het openingsavontuur en hoewel in het begin de aandacht
uitgaat naar de snelle actie, wordt al gauw teruggekeerd naar
het politieke steekspel achter de schermen. Een pluspunt,
want dat schemerwereldje waar sommige dingen wel en andere
dingen weer niet publiekelijk bekend mogen worden, is bijzonder
intrigerend en wordt hier helder als basis van de serie gebruikt.
Het enige nadeel is de te grote cast, waardoor lang niet altijd
duidelijk is wie ook alweer voor wie werkt en waarom. Technisch
zit het verhaal sterk in elkaar. De tekeningen vullen dat
aan, met een relatief eenvoudige stijl die vanwege de weinige
lijnen heel effectief is. Wat mij betreft, is dit vier sterren
waard. tekst
greg rucka tekeningen jesus saiz