runaways
#19 (marvel)
Na de dood van Gert Yorkes moet het team verder met hun leven.
In eerste instantie gaat de aandacht uit naar de persoonlijke
emoties van de karakters en dat is een goede keuze. Daarna
moet het team het echter opnemen tegen een groot monster en
voert Chase Stein elders een geheel eigen plan uit. In feite
is dit nummer dus niet meer dan slechts de introductie van
het conflict en in dat geval had de aandacht beter helemaal
naar de rouwverwerking uit kunnen gaan. Het werk van de gasttekenaar
is niet onaardig. Hoewel de stijl redelijk aantrekkelijk is,
past het helaas niet bij de sfeer van de serie. Het mist dynamiek
en scherpe composities, dus ik geef twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen mike norton
ultimate
fantastic four #32 (marvel)
Het verhaal over Reed Richards en de sinistere Doctor Doom,
die van lichaam verwisselen, is al met al niet wat ervan verwacht
mocht worden. Het eind is namelijk een anticlimax die te gemakkelijk
de problemen van de hoofdpersonen oplost. Zeker niet slecht,
zeker lekker vlot leesbaar, wel te kort door de bocht en wel
met gebrek aan impact omdat de Fantastic Four weinig doet.
Dit team makers had een beter afscheid verdiend. Gelukkig
zijn de tekeningen van het gebruikelijke, erg hoge niveau.
Fotorealisme is niet altijd een antwoord, maar deze vloeiende
stijl in combinatie met deze warme kleuren komt ermee weg.
Alles bij elkaar kom ik toch niet hoger dan een score van
twee sterren. tekst
mark millar tekeningen greg land
omac #2 (dc)
Mike Costner is de laatste OMAC op Aarde. Nauwelijks bekomen
van deze onthulling waagt hij in een casino zijn geluk én
zijn kwaliteiten als kruimeldief. Hij wordt betrapt en kan
nipt ontkomen dankzij medewerking van showmeisje Vienna. Met
name die scène is zo plichtmatig dat het tenenkrommend
is: het is van veraf duidelijk dat dit personage terugkeert
en belangrijk zal worden. Het superheldenaspect van de rest
van het nummer valt wat tegen. Duidelijk is, dat de serie
een eigen balans moet zoeken. Op het vlak van de tekeningen
valt het mee, want de lichte stijl en dunne lijnen zijn bijzonder
fris, al kunnen de kleuren soms iets minder monotoon. Voor
nu geen drie, wel twee sterren. tekst
bruce jones tekeningen renato guedes
checkmate
#5 (dc)
Een losstaand verhaal waarin een handjevol nieuwe rekruten
strijdt om een plekje binnen het team van Checkmate. Terwijl
op de achtergrond wederom politiek touwtrekken plaatsvindt,
moeten de nieuwelingen zich onderscheiden. En wie een beetje
bekend is met de geëmancipeerde thema's in het werk van
deze schrijver, ziet op de eerste pagina al wie het gaat worden.
Ook de wijze waarop is niet helemaal een verrassing. Ter compensatie,
de interactie tussen de hoofdrolspelers is sterk, realistisch
en volwassen. Dat is de kracht van de serie. Ook het tekenwerk
scoort voldoende, met een rauwe stijl, eenvoudige lijnen en
conventionele composities. Dit is zeker vier sterren waard. tekst
greg rucka tekeningen jesus saiz
100 bullets
#75 (dc)
Het vijfenzeventigste nummer van de serie, waarmee we waarschijnlijk
op driekwart zitten van het hele verhaal, bestaat uit een
losse vertelling over agent Graves. Als altijd is het verweven
met enkele andere subplots, die aan het eind op een speelse
wijze bij elkaar worden gebracht in daad, woord of in ieder
geval in thematiek. Inhoudelijk stelt het weinig voor: de
dubbele bodems in de dialogen zijn niet nieuw en sprake van
veel diepgang of voortgang is hier evenmin. Toch leest het
als een zonnetje en kan de donkere tekenstijl, waar schaduwen
net zo goed hoofdrolspelers zijn, van begin tot eind overtuigen.
Voor vier sterren is het te weinig en dus blijf ik steken
op drie sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso