omac #3 (dc)
De jonge Mike Costner moet nog wennen aan zijn nieuwe bestaan
als laatste OMAC. Zijn dodelijke alter ego brengt hem in conflict
met allerlei superhelden en uiteindelijk komt hij terecht
bij een groep jongeren, waarvan hij één meisje
kent van eerder. Dat laatste is een voorspelbaar cliché
en maakt de weg vrij voor geforceerde ontwikkelingen tussen
de twee. En niet alleen in dat opzicht verandert de serie
steeds meer in een standaard tienercomic: Mike's gedrag is
te gemakkelijk. Aan de tekeningen ligt het niet, die zijn
verfrissend en de stijl kent een zeer mooie lijnvoering. Waar
het begin soms even te donker is, laat de laatste helft de
kracht van het werk zien. Al met al twee sterren. tekst
bruce jones tekeningen renato guedes
the exterminators
#9 (dc)
De kakkerlakken nemen de macht over, dat is min of meer de
onderliggende boodschap van de serie. Ook in de huidige verhaallijn
draait het daar om, al bevat de vertelling tevens zo veel
verschillende lagen aan subplots, dat het onderscheiden van
hoofdzaken en bijzaken moeilijk is. Ongediertebestrijder Henry
James blijft weliswaar het hoofdpersonage, bijna alle zijweggetjes
zijn relevant. De schrijfstijl is verfrissend. Lang geleden
dat een schrijver bewust voor tekstdichte scènes koos
en geen decompressie toepast. De tekeningen scoren eveneens
een voldoende, van de Europese stijl tot de eenvoudige lijnen,
van de herkenbare gezichten tot de strakke poses. Vier sterren. tekst
simon oliver tekeningen tony moore
y: the last
man #49 (dc)
Ook dit nummer begint maar weer eens met een droom. Het is
onderdeel van een formule die langzaamaan voorspelbaar is
geworden, al maakt het ditmaal minder uit omdat de rest van
het nummer ruimte biedt voor veel diepgang in de vorm van
dialogen tussen de hoofdpersonages, waaronder uiteraard Yorick
Brown, de laatste man ter wereld. Hoewel de cliffhanger niet
zo dramatisch is als het lijkt (deze trucs past de schrijver
té vaak toe), is het gehele nummer een soort urgentie
voelbaar en dat is goed. Op het vlak van de tekeningen geen
klachten. De vloeiende stijl is prima voor zowel de sfeer
als de setting van de serie, vooral de gezichten zijn formidabel.
Ik geef vier sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen pia guerra
local #6
(oni)
Megan McKeenan vindt een woning in Brooklyn. Helaas is haar
huisgenote niet de prettige persoon die ze had gehoopt en
al haar pogingen tot vriendschap stranden. Haar frustraties
lopen op tot ze de verkeerde gevolgen hebben en niet veel
later heeft ze zichzelf weer onmogelijk gemaakt, zodat ze
opnieuw vertrekt. De thematiek, een jong meisje dat nergens
haar plek vindt, is zeer boeiend uitgewerkt, in dit en vorige
delen. Knap dat het ook in een losstaand verhaal impact kan
hebben. Dat komt mede door de tekeningen. De zwierige lijnen,
van dik tot dun, vormen een herkenbare wereld van zwart en
wit, met échte gezichten en échte mensen. Dit
is absoluut de vijf sterren wel waard. tekst
brian wood tekeningen ryan kelly