civil war
#4 (marvel)
Thor is teruggekeerd en hij kiest ogenschijnlijk de kant van
Iron Man. Tijdens het gevecht tegen de rebellen slaat hij
echter volledig door en doodt hij een van de helden. Dit leidt
tot een verrassende ontwikkeling die de beide kampen nu nog
verder uit elkaar drijft, gevolgd door een zeer interessante
cliffhanger. Wederom vertelt deze miniserie slechts de hoofdlijn
en laat het de details aan de losse series, waarmee het zich
in positieve zin onderscheidt van de andere crossovers. Helaas
mist de miniserie daardoor soms wel diepte. Het tekenwerk
is ondanks enkele donkere pagina's uitnodigend, met oog voor
spectaculaire composities en dramatische poses. Toch ga ik
niet hoger dan drie sterren. tekst
mark millar tekeningen steve mcniven
moon knight
#5 (marvel)
De Taskmaster wil de genadeklap uitdelen aan Marc Spector,
die volledig is ingestort. Helaas leidt dit tot een clichématige
monoloog, gevolgd door de onvermijdelijke ontsnappingsscène.
Spector vindt weer een drijfveer in zijn leven en trekt het
pak van Moon Knight aan. Spectaculair, heldendramatiek, in
een mooi tempo verteld, dat zeker. Maar het onderstreept dat
deze eerste verhaallijn vooral met het oog op de paperback
is geschreven, want als losse comic schiet dit tekort. Het
tekenwerk niet, overigens. Dat is gedetailleerd, donker en
rauw, aangevuld met kleuren die passen bij de thematiek van
de serie. Jammer van Taskmaster, hij komt niet goed over.
Twee sterren. tekst
charlie huston tekeningen david finch
x-factor
#11 (marvel)
Met een verrader in hun midden moet het team van X-Factor
een weg zoeken door een wespennest waarin het sinds het begin
van de serie zit. Het is een verademing dat de verrader al
binnen een paar pagina's wordt ontmaskerd, zodat de emoties
beter aan bod komen en ruimte ontstaat voor een gastrol van
Quicksilver. Alles leidt uiteindelijk naar de grote confrontatie
met Damian Tryp en dat wordt op een knappe manier uitgewerkt.
De tekeningen voor de flashbacks zijn sfeervol en gedetailleerd,
het tekenwerk voor de rest van het nummer is soms net even
minder overtuigend door het niet zo consistente gebruik van
rasters en schaduwen. Tot geef ik duidelijk drie sterren. tekst
peter david tekeningen renato arlem &
roy allen martinez
astonishing
x-men #17 (marvel)
Een beetje een vreemd nummer, omdat het voor het grootste
deel wordt verteld vanuit het perspectief van Kitty Pryde.
En dat is zeer onbetrouwbaar, ze staat immers onder invloed
van haar vijanden van de Hellfire Club. Toch is het lovenswaardig
dat de droomwereld zo lang en uitgebreid wordt getoond. Daarnaast
geeft het meer inzicht in de personages en komt de uiteindelijke
onthulling des te harder aan. Complimenten voor de vertelstijl,
die in slechts een handjevol pagina's al veel grote emoties
kan opwekken. Als altijd is het tekenwerk van hoogstaand niveau.
Van de heldere, fotorealistische stijl tot de statige composities
en warme kleur, het overtuigt. Ik geef vier sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
runaways
#20 (marvel)
De voortvluchtige tieners nemen het op tegen een gigantisch
monster, terwijl Chase Stein elders graag iemand anders voor
zijn karretje wil spannen. Beide verhaalstrengen worden op
slimme manier met elkaar vermengd, zodat tussen alle actie
ruimte is voor rustige scènes. Niettemin kan niet helemaal
worden verhuld, dat het gevecht ietwat oppervlakkig is en
het vooral om Chase gaat: zijn keuze aan het eind is zonder
meer boeiend. Helaas zijn de tekeningen net niet goed genoeg.
De stijl is aardig, het past alleen niet bij dit verhaal,
zodat het telkens tekortschiet. Vooral het perspectief kan
een stukje duidelijker en met meer drama. Drie sterren is
te veel, daarom kom ik uit op twee sterren. tekst
brian k vaughan tekeningen mike norton
checkmate
#6 (dc)
Gasttekenaar, extra schrijvers, dat klinkt niet als een beproefd
recept voor een goede serie, zeker niet zo vroeg in het bestaan
ervan. De aandacht gaat ditmaal meer uit naar superhelden
en superschurken en zelfs wat betreft de hoofdlijn van de
reeks lijkt het erop, dat nu aan een zijweggetje is begonnen.
Hopelijk wordt de relevantie snel duidelijk, want op dit moment
ontbreekt het aan de spanning die de eerste delen juist zo
aantrekkelijk maakte. Zelfs de schrijfstijl is niet zo vlot
als anders. De tekeningen kunnen ermee door. Niet het hoogste
niveau, wel acceptabel, al hadden de personages consistenter
en herkenbaarder gemogen. Voorlopig ga ik dus niet hoger dan
één ster. tekst
greg rucka, nunzio defilippis & christina weir tekeningen
cliff richards
100 bullets
#76 (dc)
Nieuwe verhaallijn waarin de hoofdrollen worden vertolkt door
sleutelspelers van de rode draad in de reeks. Dat is een goed
teken, want toegegeven, de ogenschijnlijk losstaande vertellingen
over telkens nieuwe personages die het attachékoffertje
krijgen, ja, dat is nu wel oud nieuws. Hier draait het echt
om de Minutemen en de Trust en dat is wat de serie intrigerend
maakt. Jammer dat door de zo vage vertelstijl soms onduidelijk
is welke spelers nu aan welke kant staan; dat is een voorbeeld
van hoe een volwassen comic zonder veel expositie ontoegankelijk
kan zijn. Niets dan lof over de tekeningen: heerlijk duister,
veel schaduwen, gestileerde karakters. Voldoende voor vier
sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
strangers
in paradise #84 (abstract)
De inmiddels doodzieke David woont nu samen met Katchoo en
Casey. De spanningen lopen hoog op en wanneer uit onverwachte
hoek nieuwe hoop gloort, is de vraag of David wel zin heeft
in experimentele geneeskunde. De humor van dit deel zorgt
voor een contrast met de rest van het nummer, dat bestaat
uit een gedeelte proza en een gewone scène over Francine,
die haar keuze eindelijk heeft gemaakt. Okay, het werkt allemaal
duidelijk naar het eind van de serie. Toch klopt het, omdat
de personages zo scherp zijn neergezet, door de jaren heen.
Het tekenwerk is de ideale sluitpost. Vooral de gezichten
stralen emoties uit, vloeiend en herkenbaar. Vier sterren,
dik verdiend. tekst
& tekeningen terry moore