daredevil
#90 (marvel)
Matt Murdock bevindt zich in Europa, waar hij het spoor volgt
van criminelen die betrokken waren bij de dood van zijn collega
Foggy Nelson. Hij vindt één ontbrekende schakel
en tegelijkertijd krijgt hij weer allerlei nieuwe vragen op
zijn bord, waaronder de vraag naar de mysterieuze dame Lily.
Strikt genomen is het redelijk voorspelbaar en cliché,
zelfs. Het is enkel vanwege de gedegen manier van schrijven,
de dialogen en het leestempo dat het niet vervelend wordt.
De tekeningen zijn prima, Europa is sfeervol in beeld gebracht.
Vooral de overgangen in het begin leveren veel mooie achtergronden
op. Ook blijft de stijl lekker rauw. Geen vier, wel degelijk
een score van drie sterren. tekst
ed brubaker tekeningen michael lark
ultimate
spider-man #101 (marvel)
Het kloonverhaal raast door en het lijkt of de enige regel
is, dat hier geen regels meer gelden. Bekende personages transformeren
in oude schurken en zelfs Mary Jane ontkomt niet aan een schokkende
verandering in haar leven. Helaas is het wel de vraag in hoeverre
dit allemaal permanent is, want in een verhaal over klonen
is niets zeker. Inhoudelijk is de plot aan de dunne kant en
het gastoptreden van de Fantastic Four is overbodig. De tekeningen
zijn meer dan in orde, al moet worden opgemerkt, dat de donkere
kleuren om iets meer afwisseling vragen. In elk geval blijft
het fijn dat een tekenstijl bestaat die goed is bij zowel
actie als kalme scènes. Drie sterren, dus. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
jack of fables
#4 (dc)
Jack wil ontsnappen uit de Golden Bough's Retirement Village
en dit hele nummer bestaat uit de details van die poging.
Dat wordt op een intelligente manier uitgewerkt, waarbij genoeg
ruimte is voor beide kanten in dit conflict. Daardoor is de
vertelling veel aangrijpender en menselijker en dat is een
groot compliment. Volgende maand wordt belangrijk: als de
serie meer kan zijn dan deze ontsnapping, heeft het eindelijk
bestaansrecht. De tekeningen verdienen nog wat meer aandacht,
want de stijl is op sommige pagina's te eenvoudig en niet
consistent genoeg. De basis is aanwezig, maar het is soms
te gehaast en dat moet eruit. Dit nummer verdient hoe dan
ook een score van vier sterren. tekst
bill willingham & matthew sturges tekeningen
tony akins
the boys
#4 (dc)
Na vier nummers wordt duidelijk, dat deze serie een beetje
aan het zwalken is. Het is op zoek naar een basis, een rode
draad. Voorlopig ligt de nadruk op seksuele excessen in de
superheldenwereld en hoewel dat vermakelijk wordt gebracht,
is het niet meer zo schokkend als het ooit geweest zou zijn
en het voegt niets toe aan de ontwikkeling van de hoofdpersonages.
Waarschijnlijk ontstijgt de serie dit inleidende karakter
pas als het nieuwe team echt in actie kan komen. En dat kan
maar beter snel zijn. De tekeningen compenseren het gebrek
in het verhaal met een heel duidelijke, donkere stijl vol
dikke lijnen en semi-realistische gezichten. Het is voorlopig
goed voor twee sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
planetary
#26 (dc)
In principe is dit het einde van de verhaallijn tot nu toe.
Het had zelfs het eind van de serie kunnen zijn, want vrijwel
alle subplots van vroeger worden hier aan elkaar geknoopt
en de hoofdpersonages kijken niet langer achteruit maar vooruit.
De ontknoping is gebaseerd op stoere personages, onverwachte
ontwikkelingen en een redelijk grove manier van met elkaar
omgaan, eigenlijk als altijd. Zeker de wijze waarop Elijah
Snow zijn laatste troefkaart uitspeelt tegen Randall Dowling,
is meesterlijk en een hoogtepunt van de serie. Over de tekeningen
evenmin klachten. De open en realistische stijl is perfect
voor de dramatische vertelling en de warme kleuren zijn de
sluitpost. Vijf sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday