civil war
#5 (marvel)
Ook deze maand is de vertelling in deze miniserie gefragmenteerd.
Het pikt voornamelijk de subplots op uit de reguliere series
en dat is heel opmerkelijk voor een crossover, omdat het vroeger
juist andersom ging en de miniserie veruit het belangrijkst
was. Gelukkig is de aandacht voor de 'bekering' van Spider-Man
redelijk scherp geschreven en vormt het een herkenbaar en
zeer menselijk punt van het nummer. De tekeningen zijn van
hoogstaand niveau, met zwierige lijnen en dynamische composities
als de sterke punten. Dat de inkleuring soms net iets te realistisch
wil zijn, is het enige minpuntje. Twee sterren is te weinig,
vier is te veel, vandaar dat ik uitkom op drie sterren. tekst
mark millar tekeningen steve mcniven
moon knight
#6 (marvel)
Slot van de eerste verhaallijn en hoewel het verhaal wel helemaal
in de stijl van de voorgaande delen blijft, voelt het toch
aan als een vreemde afronding. Omdat de tekstkaders te vaak
de rol van verteller op zich nemen, omdat het tempo te vaak
vereist dat het script heel dun blijft en omdat de dialogen
aan de geforceerde, te netjes gestructureerde kant blijven.
Het resultaat is, dat het moeilijk meeleven is met Marc Spector
en zijn problemen. De tekeningen maken het deels goed, want
die zijn weer erg gedetailleerd en aangrijpend, zeker wanneer
Moon Knight in actie komt. De volgende verhaallijn zal het
bestaansrecht van de serie bepalen. Voor nu is dit twee sterren
waard. tekst
charlie huston tekeningen david finch
squadron
supreme #7 (marvel)
De moordenaar Redstone valt Hyperion aan. Power Princess komt
hem wel helpen, al moet Hyperion eerst nog een tijd lang zelf
de strijd aangaan. Die strijd zit intelligent in elkaar: Hyperion
denkt na over wat hij nu moet doen, bedenkt een strategie
en intussen blijven de teksten goed geschreven. Dat is zeer
knap in een moderne superheldencomic. Eigenlijk is dit nummer
één grote actiescène en juist vanwege
de schrijfstijl voelt het niet zo en heeft het zelfs diepgang.
Een compliment waard. Ook de tekeningen verdienen lof. De
vaste tekenaar levert fraai werk af en laat zien dat zijn
soms houterige poses ook werken tijdens een gevecht. Hier
geef ik dik verdiend vijf sterren voor. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
astonishing
x-men #18 (marvel)
De verschillende leden van de X-Men hebben hun angsten overwonnen
en heel langzaamaan keren ze zich tegen de leden van de Hellfire
Club. En dan wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit,
hoe het team om de tuin is geleid en welk spelletje met hen
wordt gespeeld. Het verhaal is zo opgezet, dat het veel beter
leest als paperback, achter elkaar. Want nu is het allemaal
te kort, te veel in snelle episodes, waardoor de emotionele
basis net niet voldoende impact heeft. Spijtig, want verder
is het wel een goed avontuur, dat wordt bijgestaan door prachtig
tekenwerk. Van de statige poses tot de gelikte stijl en de
warme kleuren, dit is bij elkaar goed voor drie sterren. tekst
joss whedon tekeningen john cassaday
astro city:
the dark age #1 (dc)
Het tweede gedeelte van de miniserie gaat van start en pikt
de draad zonder problemen op. Want ook nu gaat het verhaal
over de twee broers, Charles en Royal Williams, die ieder
een heel andere kant op zijn gegaan na de dood van hun vader
en hun moeder. Waar de verharding van de superheldenwereld
in de jaren zeventig goed onder de aandacht wordt gebracht,
valt de impact van de verhalen over beide broers tegen. Het
voelt wat afstandelijk, net te inleidend. Hopelijk verandert
dat in het komende nummer. De tekeningen zijn wederom goed.
De ouderwetse stijl is erg stabiel, menselijk en overzichtelijk,
kortom, het past bij deze serie. Hoger dan twee sterren ga
ik echter niet. tekst
kurt busiek tekeningen brent anderson
checkmate
#8 (dc)
Nieuwe verhaallijn over Pawn 502, een undercoveragent van
Checkmate die betrokken is geraakt bij een smerig zaakje.
De beide kanten van het conflict worden op een volwassen manier
in beeld gebracht, waarbij dialogen nergens kort door de bocht
gaan en tegelijk nergens lijken op droge expositie. Hoewel
het jammer is dat nu niet aan bepaalde clichés van
het genre ontkomen kan worden, wordt dat door boeiende personages
en scherpe schrijfstijl nergens hinderlijk. De tekeningen
lijken iets anders dan normaal, iets minder gepolijst en met
gebruik van iets dikkere lijnen. Het resultaat is prima, want
het maakt het tekenwerk nog directer en urgenter. Hier is
vier sterren op zijn plek. tekst
greg rucka tekeningen jesus saiz
100 bullets
#78 (dc)
Grote confrontaties worden bijna onvermijdelijk, want alle
spelers uit de rode draad van de serie zijn bezig met het
smeden van hun eigen plannen. Omdat het gelijktijdig gebeurt,
is het niet altijd gemakkelijk te zien welk personage voor
welke partij werkt en vooral wie daarbij een dubbele agenda
hanteert. Door allerlei verteltrucs, zoals flashbacks, ligt
het tempo echter laag en dat kan frustrerend zijn, zeker wanneer
veel dialogen weer gebruik maken van de woordspelingen en
vage verwijzingen. Het tekenwerk is van hoog niveau, het verstaat
de kunst van minder is meer en het kan met contrasten en zwarte
vlakken een geweldige sfeer neerzetten. Al met al geef ik
vier sterren. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso